جنگ های انقلاب فرانسه تعدادی از جنگ های مهم میان سالهای ۱۷۹۲ تا ۱۸۰۲ میلادی بود که میان دولت انقلابی فرانسه و چندین قدرت اروپایی رخ داد. طی این جنگ ها، انقلابیون فرانسوی با رشادت های خود حملات ائتلافی از کشورهای اروپایی را دفع کردند و حتی ایتالیا، هلند و راینلند را به قلمرو فرانسه افزودند. ویژگی شاخص این جنگ ها وجود صدها هزار سرباز در ارتش های طرفین و تاکتیک های جدید نظامی بود.
... [مشاهده متن کامل]
جنگ های انقلاب فرانسه معمولاً به دو دورهٔ ائتلاف اول ( ۱۷۹۲–۱۷۹۷ ) و ائتلاف دوم ( ۱۷۹۷–۱۸۰۲ ) تقسیم می شود. جنگ های میان فرانسه و دول دیگر طی پیمان آمین در ۱۸۰۲ میلادی خاتمه یافت اما به زودی مقدمه ای شد بر آغاز جنگ های ناپلئونی.
سقوط دولت اشرافی فرانسه در ۱۷۸۹و اعدام لویی شانزدهم در ۱۷۹۲ دنیای اشراف زاده و طبقاتی قرن ۱۸را علیه فرانسه به حرکت درآورد. ٰ
پادشاهان که از قدرت گرفتن ملت فرانسه شدیداً به وحشت افتاده بودند تصمیم گرفتند فرانسه تضعیف شده را نابود کنند تا با یک تیر ۳نشان بزنند:
• قدرت اول زمینی اروپا را برای همیشه از وضعیت تهاجمی خارج کنند.
• بخش هایی از آن را بین خود تقسیم کنند.
• از همه مهم تر روحیه انقلابی فرانسه را نابود کنند.
اولین هجوم را اتریش و پروس آغاز کردند. آن ها به خیال خود برای گرفتن پاریس تنها نیاز به یک راهپیمایی داشتند حال آن که با مقاومت فرانسوی مواجه شدند و عقب نشینی کردند و این بهانه سبب شد نیرهای انقلابی با انگیزه انقلاب دست به ضد حمله بزنند و از آلزاس به شمال رفته و وارد بخش چپ رود راین شوند. بخش دیگر نیروها نیز در ماورای آلپ قوای اتریش را عقب زده و نشان دادند در نبود ارتش فرانسه در دفاع و حمله مشکلی ندارد.
در ۱۷۹۳ کشورهای اروپای غربی و مرکزی اتحاد نیرومند و بزرگی را علیه فرانسه ترتیب دادند.
روس ها، هلندی ها و انگلیسی ها در این سال به نیروهای اتریشی و پروسی ملحق شده و به تدارک حمله ای بزرگ از جانب رود راین برآمدند. از طرف دیگر اتریشی ها و ایتالیایی ها در آلپ به هم پیوستند. اسپانیا هم از کو ه های پیرنه در جنوب فرانسه جنگ را آغاز کرد.
اما این تهاجم همه جانبه سبب ترس انقلابیون فرانسه نشد و آن ها با کمک قدرت سازماندهی کارنو ارتشی قوی از مردان انقلابی ایجاد کرد که متجاوزان را در شرق فرانسه به سمت رود راین عقب راند. ژنرال موروی فرانسوی در شرق و شمال تنها به عقب راند مهاجمان بسنده نکرد و با عبور از زمین های یخ زده به هلند حمله کرد.
... [مشاهده متن کامل]
جنگ های انقلاب فرانسه معمولاً به دو دورهٔ ائتلاف اول ( ۱۷۹۲–۱۷۹۷ ) و ائتلاف دوم ( ۱۷۹۷–۱۸۰۲ ) تقسیم می شود. جنگ های میان فرانسه و دول دیگر طی پیمان آمین در ۱۸۰۲ میلادی خاتمه یافت اما به زودی مقدمه ای شد بر آغاز جنگ های ناپلئونی.
سقوط دولت اشرافی فرانسه در ۱۷۸۹و اعدام لویی شانزدهم در ۱۷۹۲ دنیای اشراف زاده و طبقاتی قرن ۱۸را علیه فرانسه به حرکت درآورد. ٰ
پادشاهان که از قدرت گرفتن ملت فرانسه شدیداً به وحشت افتاده بودند تصمیم گرفتند فرانسه تضعیف شده را نابود کنند تا با یک تیر ۳نشان بزنند:
• قدرت اول زمینی اروپا را برای همیشه از وضعیت تهاجمی خارج کنند.
• بخش هایی از آن را بین خود تقسیم کنند.
• از همه مهم تر روحیه انقلابی فرانسه را نابود کنند.
اولین هجوم را اتریش و پروس آغاز کردند. آن ها به خیال خود برای گرفتن پاریس تنها نیاز به یک راهپیمایی داشتند حال آن که با مقاومت فرانسوی مواجه شدند و عقب نشینی کردند و این بهانه سبب شد نیرهای انقلابی با انگیزه انقلاب دست به ضد حمله بزنند و از آلزاس به شمال رفته و وارد بخش چپ رود راین شوند. بخش دیگر نیروها نیز در ماورای آلپ قوای اتریش را عقب زده و نشان دادند در نبود ارتش فرانسه در دفاع و حمله مشکلی ندارد.
در ۱۷۹۳ کشورهای اروپای غربی و مرکزی اتحاد نیرومند و بزرگی را علیه فرانسه ترتیب دادند.
روس ها، هلندی ها و انگلیسی ها در این سال به نیروهای اتریشی و پروسی ملحق شده و به تدارک حمله ای بزرگ از جانب رود راین برآمدند. از طرف دیگر اتریشی ها و ایتالیایی ها در آلپ به هم پیوستند. اسپانیا هم از کو ه های پیرنه در جنوب فرانسه جنگ را آغاز کرد.
اما این تهاجم همه جانبه سبب ترس انقلابیون فرانسه نشد و آن ها با کمک قدرت سازماندهی کارنو ارتشی قوی از مردان انقلابی ایجاد کرد که متجاوزان را در شرق فرانسه به سمت رود راین عقب راند. ژنرال موروی فرانسوی در شرق و شمال تنها به عقب راند مهاجمان بسنده نکرد و با عبور از زمین های یخ زده به هلند حمله کرد.
