جنگ های اشکانیان و سلوکیان که در صدسالگی حکومت سلوکیان آغاز شد؛ مجموعه ای از جنگ ها میان شاهنشاهی اشکانیان و امپراتوری سلوکیان بود که در نهایت به خروج سلوکیان از ایران انجامید و بنیاد پادشاهی اشکانیان شکل گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
خاستگاه این جنگ ها کوچ قبیله های ایرانی به فرارود و ناتوانایی سلوکیان در نگاهداری یا دفاع از امپراتوری گسترده خود بوده است.
در سال ۳۲۳ پ. م، امپراتوری سلوکیان از سوی سلوکوس یکم، سردار اسکندر مقدونی پایه گذاری شد. دولت سلوکی که از سوریه تا سند ( رود ) گستردگی داشت و دربردانده بیشتر متصرفات اسکندر بود، نیرومندترین پادشاهیِ بازمانده اسکندر به شمار می رفت.
با این حال سلوکیان بخاطر جنگ پیوسته با دیگر کشورهای هلنیستی در باختر و رویارویی با ناآرامی ها و شورش ها در میان مردمان ایرانیِ خود در خاور، در تلاش برای نگاهداری چنین قلمرو گسترده ای، خیلی زود با مشکل روبرو شدند.
با بهره گیری از دغدغه های سلوکی ها در جنگ علیه یورشِ سلتیک ها به آسیای صغیر ( در مرزهای باختری سلوکیان ) و هرج و مرج درگیری سوم سوریه پیرامون سال ۲۴۵ پ. م، دیودوت و آندروگوراس که به ترتیب ساتراپ ایالت های باختر و پارت بودند، استان های دورافتادهٔ خود را مستقل اعلام کردند.
با این همه، پیرامون سال ۲۳۸ پیش از زایش، پرنی ها که یک قبیله ایرانی از استپ های آسیای میانه بودند زیر رهبری ارشک، به قلمرو آندروگوراس ساتراپِ استانِ پارت یورش بردند، وی را شکست دادند و کشتند و سرزمینش را به دست گرفتند. سپس پرنی ها به عنوان پارتیان ( که نام خود را از استان سلوکی ای که گشوده بودند گرفته بودند ) ناموَر شدند.
آنها پس از گشایش استان پارت کوشیدند تا آنجا که ممکن است امپراتوری سلوکی شرقی را بگشایند و تا سال ۲۳۸ شهر هکاتوم پولیس را به دست گرفتند که پایتخت آنها شد. در این یورش استانِ حال مستقل شدهٔ باختر به آنها پیوسته بود. سلوکوس دوم نیز در آن زمان سرگرم جنگ با بطلمیوسیان بود، بدین گونه سلوکیان بیشتر قلمرو خود را در خاور ایران و سرزمین ماد از دست دادند.
سلوکوس دوم پس از درگذشت پدرش آنتیوخوس دوم در سال ۲۴۶ پ. م، جانشین وی شد؛ ولی بخاطر جنگ با بطلمیوسیان نتوانست به یورش های اشکانیان در بخش خاوری امپراتوری و متعاقباً یورش های برادر کوچکترش هیراکس که تلاش می کرد تا فرمانروایی خود در آسیای صغیر را مستقل اعلام کند، پاسخ درخور دهد.
... [مشاهده متن کامل]
خاستگاه این جنگ ها کوچ قبیله های ایرانی به فرارود و ناتوانایی سلوکیان در نگاهداری یا دفاع از امپراتوری گسترده خود بوده است.
در سال ۳۲۳ پ. م، امپراتوری سلوکیان از سوی سلوکوس یکم، سردار اسکندر مقدونی پایه گذاری شد. دولت سلوکی که از سوریه تا سند ( رود ) گستردگی داشت و دربردانده بیشتر متصرفات اسکندر بود، نیرومندترین پادشاهیِ بازمانده اسکندر به شمار می رفت.
با این حال سلوکیان بخاطر جنگ پیوسته با دیگر کشورهای هلنیستی در باختر و رویارویی با ناآرامی ها و شورش ها در میان مردمان ایرانیِ خود در خاور، در تلاش برای نگاهداری چنین قلمرو گسترده ای، خیلی زود با مشکل روبرو شدند.
با بهره گیری از دغدغه های سلوکی ها در جنگ علیه یورشِ سلتیک ها به آسیای صغیر ( در مرزهای باختری سلوکیان ) و هرج و مرج درگیری سوم سوریه پیرامون سال ۲۴۵ پ. م، دیودوت و آندروگوراس که به ترتیب ساتراپ ایالت های باختر و پارت بودند، استان های دورافتادهٔ خود را مستقل اعلام کردند.
با این همه، پیرامون سال ۲۳۸ پیش از زایش، پرنی ها که یک قبیله ایرانی از استپ های آسیای میانه بودند زیر رهبری ارشک، به قلمرو آندروگوراس ساتراپِ استانِ پارت یورش بردند، وی را شکست دادند و کشتند و سرزمینش را به دست گرفتند. سپس پرنی ها به عنوان پارتیان ( که نام خود را از استان سلوکی ای که گشوده بودند گرفته بودند ) ناموَر شدند.
آنها پس از گشایش استان پارت کوشیدند تا آنجا که ممکن است امپراتوری سلوکی شرقی را بگشایند و تا سال ۲۳۸ شهر هکاتوم پولیس را به دست گرفتند که پایتخت آنها شد. در این یورش استانِ حال مستقل شدهٔ باختر به آنها پیوسته بود. سلوکوس دوم نیز در آن زمان سرگرم جنگ با بطلمیوسیان بود، بدین گونه سلوکیان بیشتر قلمرو خود را در خاور ایران و سرزمین ماد از دست دادند.
سلوکوس دوم پس از درگذشت پدرش آنتیوخوس دوم در سال ۲۴۶ پ. م، جانشین وی شد؛ ولی بخاطر جنگ با بطلمیوسیان نتوانست به یورش های اشکانیان در بخش خاوری امپراتوری و متعاقباً یورش های برادر کوچکترش هیراکس که تلاش می کرد تا فرمانروایی خود در آسیای صغیر را مستقل اعلام کند، پاسخ درخور دهد.
