جنگ های اسکندر مقدونی مجموعه ای از جنگ ها بود که در طول سیزده سال ( از ۳۳۶ تا ۳۲۳ پیش از میلاد ) توسط پادشاه مقدونیه اسکندر سوم ( متخلص به اسکندر مقدونی ) انجام شد. این جنگ ها با نبردهای علیه ایران هخامنشی تحت حکومت داریوش سوم آغاز شد. پس از زنجیره پیروزی های اسکندر علیه ایران، او سپس شروع به درگیری با سرداران و جنگ سالاران محلی کرد که تا پنجاب امروزی در هند امتداد داشت. او تا زمان مرگش، بر بیشتر مناطق یونان و امپراتوری فتح شده ایران ( از جمله بیشتر مصر ) فرمان می راند. او نتوانست تمام جنوب آسیا را طبق نقشه اولیه اش فتح کند. اگرچه او یک فرمانده نظامی بسیار موفق بود، اما هیچ جانشین پایداری برای شاهنشاهی هخامنشی ارائه نکرد و مرگ نابهنگام او این سرزمین گسترده را به جنگ داخلی انداخت.
... [مشاهده متن کامل]
اسکندر پس از ترور پدرش، شاه فیلیپ دوم، پادشاهی مقدونیه را بر عهده گرفت. فیلیپ، در دوران حکومت خود، بیشتر دولت شهرهای سرزمین اصلی یونان را تحت فدراسیونی به نام اتحادیه هلنی ( یا اتحادیه کورینث ) متحد کرده بود. اسکندر با سرکوب شورشی که در دولت شهرهای جنوبی یونان رخ داد، به تحکیم حاکمیت مقدونیه پرداخت و همچنین یک لشکرکشی کوتاه اما خونین را علیه ایالات شمال ترتیب داد. او سپس به سمت شرق حرکت کرد تا نقشه های خود را برای فتح شاهنشاهی ایران هخامنشی که در آن زمان توسط داریوش سوم اداره می شد، انجام دهد. فتوحات او شامل آناتولی، سوریه، فنیقیه، یهودیه، غزه، مصر، بین النهرین، ایران و باختر یود. او مرزهای امپراتوری خود را تا تاکسیلا و هند ( پاکستان امروزی ) گسترش داد.
اسکندر پیش از مرگ برنامه هایی را برای توسعه نظامی و تجاری به شبه جزیره عربستان طراحی کرده بود و پس از آن قصد داشت ارتش خود را به سمت غرب ( کارتاژ، روم و شبه جزیره ایبری ) بچرخاند. با این حال، دیادوخوی های اسکندر ( که ژنرال ها، خانواده ها و دوستان رقیب او بودند ) پس از مرگ او بی سر و صدا این برنامه ها را کنار گذاشتند. در عوض، در عرض چند سال پس از مرگ اسکندر، دیادوخوی ها شروع به جنگ با یکدیگر کرده و امپراتوری را میان خود تقسیم کردند که باعث ایجاد جنگ های ۴۰ ساله ای شد.
پس از آنکه پدر اسکندر، فیلیپ دوم مقدونیه، به قتل رسید، اسکندر در سال ۳۳۶ ق م به جای او بر تخت سلطنت نشست. اسکندر کشوری نیرومند و ارتشی کارآزموده را از سلطنت پدرش به ارث می برد. سرلشکری یونان به او اعطا شد و او از این موهبت برای تحقق بخشیدن به بلندپروازی های نظامی پدرش نهایت استفاده را برد. در سال ۳۳۴ ق م به آسیای صغیر که تحت کنترل هخامنشیان قرار داشت هجوم برد و سلسله نبردهایی را به راه انداخت که ده سال به درازا انجامیدند. اسکندر طی سلسله نبردهای سرنوشت سازی، به ویژه نبردهای ایسوس و گوگمل، اقتدار پارسیان در منطقه را در هم شکست. او متعاقباً داریوش سوم، شاهنشاه پارسی را به زیر کشید و سرتاسر مناطق تحت کنترل هخامنشیان را تسخیر کرد. در آن زمان امپراتوری اسکندر گستره ای از دریای آدریاتیک تا رود سند را در بر می گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
اسکندر پس از ترور پدرش، شاه فیلیپ دوم، پادشاهی مقدونیه را بر عهده گرفت. فیلیپ، در دوران حکومت خود، بیشتر دولت شهرهای سرزمین اصلی یونان را تحت فدراسیونی به نام اتحادیه هلنی ( یا اتحادیه کورینث ) متحد کرده بود. اسکندر با سرکوب شورشی که در دولت شهرهای جنوبی یونان رخ داد، به تحکیم حاکمیت مقدونیه پرداخت و همچنین یک لشکرکشی کوتاه اما خونین را علیه ایالات شمال ترتیب داد. او سپس به سمت شرق حرکت کرد تا نقشه های خود را برای فتح شاهنشاهی ایران هخامنشی که در آن زمان توسط داریوش سوم اداره می شد، انجام دهد. فتوحات او شامل آناتولی، سوریه، فنیقیه، یهودیه، غزه، مصر، بین النهرین، ایران و باختر یود. او مرزهای امپراتوری خود را تا تاکسیلا و هند ( پاکستان امروزی ) گسترش داد.
اسکندر پیش از مرگ برنامه هایی را برای توسعه نظامی و تجاری به شبه جزیره عربستان طراحی کرده بود و پس از آن قصد داشت ارتش خود را به سمت غرب ( کارتاژ، روم و شبه جزیره ایبری ) بچرخاند. با این حال، دیادوخوی های اسکندر ( که ژنرال ها، خانواده ها و دوستان رقیب او بودند ) پس از مرگ او بی سر و صدا این برنامه ها را کنار گذاشتند. در عوض، در عرض چند سال پس از مرگ اسکندر، دیادوخوی ها شروع به جنگ با یکدیگر کرده و امپراتوری را میان خود تقسیم کردند که باعث ایجاد جنگ های ۴۰ ساله ای شد.
پس از آنکه پدر اسکندر، فیلیپ دوم مقدونیه، به قتل رسید، اسکندر در سال ۳۳۶ ق م به جای او بر تخت سلطنت نشست. اسکندر کشوری نیرومند و ارتشی کارآزموده را از سلطنت پدرش به ارث می برد. سرلشکری یونان به او اعطا شد و او از این موهبت برای تحقق بخشیدن به بلندپروازی های نظامی پدرش نهایت استفاده را برد. در سال ۳۳۴ ق م به آسیای صغیر که تحت کنترل هخامنشیان قرار داشت هجوم برد و سلسله نبردهایی را به راه انداخت که ده سال به درازا انجامیدند. اسکندر طی سلسله نبردهای سرنوشت سازی، به ویژه نبردهای ایسوس و گوگمل، اقتدار پارسیان در منطقه را در هم شکست. او متعاقباً داریوش سوم، شاهنشاه پارسی را به زیر کشید و سرتاسر مناطق تحت کنترل هخامنشیان را تسخیر کرد. در آن زمان امپراتوری اسکندر گستره ای از دریای آدریاتیک تا رود سند را در بر می گرفت.
