جنگ نخست بالکان

جنگ نخست بالکان ( ترکی: Birinci Balkan Savaşı، بلغاری: Балканска война، یونانی: Α΄ Βαλκανικός πόλεμος، صربی: Први балкански рат Prvi Balkanski rat ) که از اکتبر ۱۹۱۲ تا ماه مه سال ۱۹۱۳ به درازا کشید، مجموعه نبردهایی میان اتحادیه بالکان ( صربستان، یونان، مونته نگرو و بلغارستان ) در برابر امپراتوری عثمانی بود. ارتش مشترک کشورهای بالکان از نظر شمار و برتری راهبردی بر ارتش عثمانی غالب شد و موفقیت سریعی به دست آورد.
در نتیجه جنگ تقریباً تمامی سرزمین های اروپایی باقی مانده تحت سلطه امپراتوری عثمانی از آن جدا و در میان اعضای اتحادیه بالکان تقسیم شد. حوادث متعاقب این جنگ به ایجاد کشور مستقل آلبانی انجامید. با وجود موفقیت جنگ نخست بالکان، بلغارستان از تقسیم غنایم در مقدونیه ناراضی بود که موجب آغاز جنگ دوم بالکان گشت.
تنش بین کشورهای بالکان بر سر آرمان ها و توسعه طلبی هایشان در رابطه با مناطق تحت کنترل امپراتوری عثمانی در اروپا از جمله روملیا ( مشخصا روم ایلی شرقی ) ، تراکیه و جمهوری مقدونیه با دخالت قدرت های غربی به جهت حفظ وضع موجود و حفاظت از اکثریت مسیحی آن در اواسط قرن نوزدهم فروکش کرده بود. تا سال ۱۸۶۷ استقلال صربستان و مونتنگرو تأمین شد که قرارداد ۱۸۷۸ برلین نیز بر آن صحه گذاشت. انقلاب ژوئیه ۱۹۰۸ ترکان جوان که سلطان را مجبور به برقراری دوباره قانون اساسی معلق امپراتوری کرد، پرسش در توانایی حاکمیت عثمانی را دوباره احیا کرد.
تمایل صربستان در سلطه بر بوسنی و هرزگووین با بحران در این منطقه و ضمیمه شدن آن به خاک امپراتوری اتریش در اکتبر ۱۹۰۸ از بین رفته بود. به همین جهت صرب ها نظر توسعه طلبانه خود را رو به جنوب برگرداندند. پس از الحاق بوسنی به اتریش ترکان جوان تلاش کردند مسلمانان آن را وادار به مهاجرت به امپراتوری عثمانی کنند. کسانی که این پیشنهاد را پذیرفتند توسط دولت عثمانی در نواحی شمالی مقدونیه که در آن زمان از جمعیت مسلمان اندکی برخوردار بود، سکنا داده شدند. این تجربه برای امپراتوری عثمانی فاجعه بار بود چرا که این مهاجران با مسلمانان حاضر در آلبانی متحد شدند. این افراد حتی در قیام های قبل و در جریان انقلاب بهار ۱۹۱۲ مردم آلبانی مشارکت کردند.
در ماه مه ۱۹۱۲ انقلابیون حمیدی آلبانیایی که خواهان بازگشت سلطان عبدالحمید دوم به قدرت بودند، توانستند ترکان جوان را از شهر اسکوپیه بیرون برانند و رو به جنوب تا مناستیر ( بیتولا امروزی ) پیش بروند. این اقدامات ترکان جوان را در ژوئن ۱۹۱۲ مجبور به پذیرش خودمختاری بخش های بزرگی از منطقه کرد. صربستان که با تسلیح انقلابیون حمیدی و آلبانیایی های کاتولیک به آن ها کمک می کرد، از این شورش به عنوان بهانه ای برای آغاز جنگ استفاده کرد. میان صربستان، مونتنگرو، یونان و بلغارستان سخنانی از حملات احتمالی علیه مواضع امپراتوری عثمانی پیش از آغاز انقلاب در آلبانی در جریان بود. یک توافق رسمی بین صربستان و مونتنگرو در هفتم مارس به امضا رسید. هجدهم اکتبر پتر اول، پادشاه وقت صربستان با صدور بیانیه ای خطاب به مردم صرب حمایت نظامی خود از آلبانیایی ها را اعلام کرد.