جنگ مصر و لیبی

جنگ مصر و لیبی که با نام جنگ چهار روزه ( به عربی: حرب الأربعة أیام ) نیز شناخته می شود، یک جنگ کوتاه مرزی میان مصر و لیبی بود که در میانه ۲۱ تا ۲۴ ژوئیه ۱۹۷۷ رخ داد.
در دهه ۱۹۷۰، لیبی به رهبری معمر قذافی، یک سیاست خارجی مصمم را برای ترویج وحدت اعراب آغاز کرد. او با رهبران مصر و سوریه برای برداشتن گام هایی در جهت این هدف مشورت کرد. هنگامی که جمال عبدالناصر، رئیس جمهور مصر که یکی از حامیان اصلی ناسیونالیسم عربی بود در سپتامبر ۱۹۷۰ درگذشت، جانشین وی، محمد انور سادات، جای او را در بحث ها گرفت. مذاکرات با تشکیل اتحاد جماهیر عربی در سال ۱۹۷۲، متشکل از دولت های لیبی، مصر و سوریه به اوج موفقیت خود رسید. اگرچه اتحاد جماهیر عربی با اهداف گسترده ای از جمله تحکیم ارتش، قوانین و سیاست های خارجی هر کشور تأسیس شد، اما تنها مدل های نمادین وحدت، مانند برپایی یک پرچم ملی مشترک، اتخاذ شد. [ ۱] در ماه های بعد قذافی به شدت برای اتحاد فوری با مصر تلاش می کرد، درحالی که علاقه سادات به اتحاد پیوسته کاهش می یافت. [ ۲] سادات همچنین نسبت به قذافی بیزاری شخصی داشت و او را یک رهبر نالایق می دانست. [ ۳]
یکی از اهداف اصلی سیاست خارجی قذافی که با بسیاری از رهبران جهان عرب مشترک بود، از بین بردن اسرائیل بود. او امیدوار بود که ترکیبی از قدرت مالی لیبی، با حمایت اقتصادی سودآور مبتنی بر نفت و جمعیت زیاد و قدرت نظامی مصر، بتواند برای نابودی اسرائیل استفاده شود. در اکتبر ۱۹۷۳ مصر و سوریه بدون مشورت با لیبی، حمله ای هماهنگ به اسرائیل را آغاز کردند و بدین ترتیب جنگ یوم کیپور آغاز شد. [ ۲] اگرچه حمله متقابل اسرائیل، دستاوردهای ارضی مصر را در مراحل اولیه جنگ از بین برد، انور سادات با انجام مذاکرات با اسرائیل موافقت کرد و به دنبال آن موفق شد شبه جزیره سینا به مصر بازگرداند و در مقابل آن متعهد شد که مصر در تهاجمات آینده کشورهای عربی به اسرائیل شرکت نکند. [ ۴] قذافی از این آتش بس خشمگین شد و سادات را به بزدلی، تضعیف اتحاد جماهیر عربی و خیانت به آرمان عرب متهم کرد. [ ۵] [ ۳] سادات نیز در پاسخ اعلام کرد که دولت مصر در اوایل همان سال برای جلوگیری از غرق کردن یک کشتی مسافربری غیرنظامی در لیبی که حامل گردشگران یهودی در دریای مدیترانه بود، مداخله کرده است. پس از آن، روابط مصر و لیبی با اتهامات مکرر رهبران هر دو کشور علیه یکدیگر تیره شد. [ ۶]