جنگ فضایی جنگی است که در فضای بیرونی ( خارج از جو یا اتمسفر کره زمین ) صورت می گیرد و معمولاً در آن از موشک های زمین به هوا یا هوا به هوا، برای از بین بردن ماهواره ها استفاده می شود.
در جنگ های فضایی ماهواره های جاسوسی و نظامی و نظارتی، از بین می روند. این اصطلاح برای حملات یا سوانحی که از خارج از جو به سطح زمین، به وجود می آیند استفاده نمی شود.
ایالات متحده سازمانی به نام فرماندهی فضایی برای مقابله با این گونه حملات و انجام عملیات های فضایی داشت که در سال ۲۰۰۲ با سازمان فرماندهی راهبردی ایالات متحده ادغام شد.
هنوز یک قرارداد بین المللی که از نظامی شدن فضا جلوگیری کند، وجود ندارد. اگرچه در سال ۱۹۶۷ «پیمان فضایی ماورای جو» ( Outer Space Treaty ) از سوی سازمان ملل به تصویب رسید، اما این پیمان تنها استقرار سلاح های کشتار جمعی در فضا را ممنوع اعلام کرده است. هر اقدام دیگری به جز این، آزاد و بدون منع قانونی است. [ ۱]
آزمایش و کار بر روی جنگ افزارهای ضد ماهواره قدمتی طولانی دارد. این جنگ افزارها برای از کار انداختن یا نابود کردن ماهواره ها برای مقاصد استراتژیک نظامی به کار می روند. برای از کار انداختن ماهواره های دشمن دو راه وجود دارند؛ گزینه نخست حملات هکری است که از روی زمین انجام می شوند. یک نمونه از این حملات، در ماه مارس ۲۰۱۰ رخ داد که در جریان آن ایران ماهواره های ارتباطی اروپا را از کار انداخت. به تازگی نیز هکرهای چینی حمله مشابهی را علیه ماهواره های هواشناسی آمریکایی با موفقیت به انجام رساندند. گزینه دوم پرتاب ماهواره هایی به فضاست که می توانند کاوشگران فضایی کشورهای دشمن را شکار کنند. [ ۱]
اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۱ پژوهش ها و آزمایش های خود را روی پروژه ای به نام Istrebitel Sputnik آغاز کرد. «ماهواره جنگی» که دانشمندان روسی در قالب این پروژه سرگرم کار روی آن بودند، می بایست به هدف خود در مدار زمین نزدیک شده و سپس به صورت ابری از گلوله منفجر شود. اما در این میان، فناوری زیرکانه دیگری ابداع شده که می تواند این هدف را تمیزتر و بدون ایجاد هزاران قطعه زباله فضایی به اجرا درآورد؛ ساخت ماهواره ای با یک بازوی ویژه که می تواند ماهواره دیگری در مدار زمین را گرفته، آن را تعمیر کرده یا با به دست گرفتن کنترل آن، ماهواره را ساقط کند. گمان قوی وجود دارد که چین به فناوری ساخت چنین ماهواره ای دست یافته است. آمریکا اواخر دهه ۱۹۵۰ دست به کار ساخت و آزمایش موشک هایی زد که قادر به هدف گیری کاوشگران فضایی بودند. البته این کار چندان ساده نیست: ماهواره ها در ارتفاع ۲۰۰ تا ۲ هزار کیلومتری زمین با سرعت ۲۵ هزار تا ۳۰ هزار کیلومتر در ساعت در حرکت هستند و عملاً به دلیل آنکه نقطه ای بیش نیستند، هدف گیری آنان دشوار است. با این همه یک جت جنگی ایالات متحده در سال ۱۹۸۵ موفق شد یک ماهواره تحقیقاتی را با استفاده از یک موشک ویژه هدف قرار دهد. در ژانویه سال ۲۰۰۷ نیز چین موفق به انجام چنین کاری شد. البته این اقدام چین پیامدهای خطرناکی را نیز به همراه داشت و موجب شد تا هزاران تکه زباله فضایی وارد مدار زمین شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر جنگ های فضایی ماهواره های جاسوسی و نظامی و نظارتی، از بین می روند. این اصطلاح برای حملات یا سوانحی که از خارج از جو به سطح زمین، به وجود می آیند استفاده نمی شود.
ایالات متحده سازمانی به نام فرماندهی فضایی برای مقابله با این گونه حملات و انجام عملیات های فضایی داشت که در سال ۲۰۰۲ با سازمان فرماندهی راهبردی ایالات متحده ادغام شد.
هنوز یک قرارداد بین المللی که از نظامی شدن فضا جلوگیری کند، وجود ندارد. اگرچه در سال ۱۹۶۷ «پیمان فضایی ماورای جو» ( Outer Space Treaty ) از سوی سازمان ملل به تصویب رسید، اما این پیمان تنها استقرار سلاح های کشتار جمعی در فضا را ممنوع اعلام کرده است. هر اقدام دیگری به جز این، آزاد و بدون منع قانونی است. [ ۱]
آزمایش و کار بر روی جنگ افزارهای ضد ماهواره قدمتی طولانی دارد. این جنگ افزارها برای از کار انداختن یا نابود کردن ماهواره ها برای مقاصد استراتژیک نظامی به کار می روند. برای از کار انداختن ماهواره های دشمن دو راه وجود دارند؛ گزینه نخست حملات هکری است که از روی زمین انجام می شوند. یک نمونه از این حملات، در ماه مارس ۲۰۱۰ رخ داد که در جریان آن ایران ماهواره های ارتباطی اروپا را از کار انداخت. به تازگی نیز هکرهای چینی حمله مشابهی را علیه ماهواره های هواشناسی آمریکایی با موفقیت به انجام رساندند. گزینه دوم پرتاب ماهواره هایی به فضاست که می توانند کاوشگران فضایی کشورهای دشمن را شکار کنند. [ ۱]
اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۱ پژوهش ها و آزمایش های خود را روی پروژه ای به نام Istrebitel Sputnik آغاز کرد. «ماهواره جنگی» که دانشمندان روسی در قالب این پروژه سرگرم کار روی آن بودند، می بایست به هدف خود در مدار زمین نزدیک شده و سپس به صورت ابری از گلوله منفجر شود. اما در این میان، فناوری زیرکانه دیگری ابداع شده که می تواند این هدف را تمیزتر و بدون ایجاد هزاران قطعه زباله فضایی به اجرا درآورد؛ ساخت ماهواره ای با یک بازوی ویژه که می تواند ماهواره دیگری در مدار زمین را گرفته، آن را تعمیر کرده یا با به دست گرفتن کنترل آن، ماهواره را ساقط کند. گمان قوی وجود دارد که چین به فناوری ساخت چنین ماهواره ای دست یافته است. آمریکا اواخر دهه ۱۹۵۰ دست به کار ساخت و آزمایش موشک هایی زد که قادر به هدف گیری کاوشگران فضایی بودند. البته این کار چندان ساده نیست: ماهواره ها در ارتفاع ۲۰۰ تا ۲ هزار کیلومتری زمین با سرعت ۲۵ هزار تا ۳۰ هزار کیلومتر در ساعت در حرکت هستند و عملاً به دلیل آنکه نقطه ای بیش نیستند، هدف گیری آنان دشوار است. با این همه یک جت جنگی ایالات متحده در سال ۱۹۸۵ موفق شد یک ماهواره تحقیقاتی را با استفاده از یک موشک ویژه هدف قرار دهد. در ژانویه سال ۲۰۰۷ نیز چین موفق به انجام چنین کاری شد. البته این اقدام چین پیامدهای خطرناکی را نیز به همراه داشت و موجب شد تا هزاران تکه زباله فضایی وارد مدار زمین شوند.
wiki: جنگ فضایی