جنگ صلیبی پروسی

جنگ صلیبی پروسی مجموعه ای از لشکرکشی های صلیبیان کاتولیک رومی، به رهبری شوالیه های تتونیک، برای مسیحی سازی اجباری پروسی های پاگان بود. شوالیه های تتونیک که پس از چندین لشکرکشی ناموفق از سوی پادشاهان مسیحی لهستان فراخوانده شدند، جنگ های ضد پروسی ها، لیتوانیایی ها و ژمایتیایی ها را در سال ۱۲۳۰ آغاز کردند. شوالیه ها در پایان سدهٔ سیزدهم، که چندین شورش پروسی را سرکوب کرده بودند، چیرگی خود سراسر پروس را بنا نهادند و بر پروسی ها از طریق دولت رهبانی خود حکومت می کردند. آن ها به مرور زبان پروسی و فرهنگ دین پیشا - مسیحی پروسی ها را با ترکیبی از نیروی فیزیکی و تفکری از میان بردند. برخی پروسی ها به کشور همسایه لیتوانی پناه بردند.
ولفستان از هدبی، یکی از مأموران آلفرد بزرگ، به پروسی های دریانورد و دامدار به عنوان یک مردم خودسالار و نیرومند اشاره می کند. [ ۱] میشکو یکم، رهبر پولان ها، تلاش کرد قلمروی خود را از سرزمین فتح شدهٔ در دهانهٔ رود اودر تا پروس گسترش دهد. [ ۲] بولسواف یکم، پسر میشکوی یکم، فتوحات سرزمینی خود را به بزرگی گسترش داد و از آدالبرت از پراگ به هدف فتح پروس در سال ۹۹۷ استفاده کرد، اما مبلغ مذهبی توسط بومی ها کشته شد. برونو از کوئرفورت، پس از کمی موفقیت میان پروسی ها، همچنین در سال ۱۰۰۹ کشته شد. [ ۳] بولسواف یکم فتوحات خود در سرزمین های محاط ادامه داد و در سال ۱۰۱۵ جمعیت های بومی بخش های بزرگی از پروس را ویران کرد.
لهستانی ها ضد همسایگان خود، پروسی ها، یوتوینگیایی ها و وندها در دو سدهٔ پسین جنگیدند. [ ۴] [ ۵] [ ۶] در حالی که لهستانی ها به دنبال چیرگی پروس تحت حمایت آسان سازی مسیحی سازی پروسی ها به مسیحیت بودند، پروسی ها در حملات متقابل، بردگان را در سرزمین های مرزی خئومنو و مازوویا اسیر کردند. [ ۷] بخش زیادی از پروسی ها غسل تعمید را به اجبار پذیرفتند تنها برای اینکه پس از پایان درگیری ها به باورهای مدهبی بومی برگردند. هنری از ساندومیژ در سال ۱۱۶۶ در حال جنگیدن با پروسی ها کشته شد. [ ۸] بولسواف چهارم و کاژیمیش دوم هر کدام سپاهیان بزرگی به پروس گسیل کردند؛ در حالی که نیروهای بولسواف در جنگ چریکی شکست خوردند، کاژیمیش تا مرگش در سال ۱۱۹۴ صلح را تحمیل کرد. [ ۹] پادشاه والدمار دومِ دانمارک نیز تا اسارت در سال ۱۲۲۳ لشکرکشی های دانمارکی در سامبیا را پشتیبانی می کرد.