جنگ صلیبی سوم

جنگ سوم صلیبی ( به انگلیسی: Third Crusade ) یا جنگ صلیبی پادشاهان ( به انگلیسی: Kings' Crusade ) از سری جنگ های صلیبی بود که از سال ۱۱۸۹ تا ۱۱۹۲ میلادی برای بازپس گیری سرزمین مقدس، بعد از تسخیر اکثر مناطق آن توسط صلاح الدین، رخ داد. این لشکرکشی ها منجر به پیروزی هایی برای صلیبیون و بازپس گیری مناطق ساحلی و شهرهایی همچون عکا و یافا شد، اما صلیبیون در بازپس گیری اورشلیم ناموفق بودند. با این حال، این لشکرکشی ها منجر به بالا رفتن روحیه صلیبیون بعد از شکست لشکرکشی های قبلی شد.
بعد از شکست صلیبیون در جنگ صلیبی دوم، خاندان زنگی توانست با تکیه بر قدرت خود، سوریه را مسخر و دولت فاطمیان مصر را شکست دهد و کنترل بخش اعظمی از مناطق شام و مصر را به دست بگیرد. با این حال این حکومت طی درگیری های داخلی، خود مغلوب و تابع صلاح الدین ایوبی شد. وی توانست در حملات خود، در سال ۱۱۸۷ میلادی اورشلیم را که طی جنگ اول صلیبی تسخیر شده بود، بازپس گیرد. رخ دادن این اتفاق سبب شد تا فیلیپ دوم به همراه هنری دوم خود را آماده حمله به مناطق شرقی بکنند. اما پس از مرگ هنری دوم، جانشین وی، ریچارد یکم، عازم سرزمین مقدس شد. علاوه بر شاهان فرانسه و انگلیس، امپراتور مقدس روم، فردریک یکم، نیز با دستور پاپ کلیسای کاتولیک از راه زمینی رهسپار شد، اما وی در ۱۰ ژوئن ۱۱۹۰ در آناتولی دچار سیل شد و خود و اکثر نیروهایش قبل از رسیدن به ارض مقدس، غرق و کشته شوند. از سوی دیگر، نیروهای صلیبی در شام توانستند عکا را محاصره و بعد از رسیدن شاهان فرانسه و انگلیس آن جا را تسخیر کنند.
در سال ۱۱۹۱ با بیماری و بازگشت فیلیپ دوم، ریچارد فرماندهی نیروهای صلیبی را برعهده گرفت و توانست طی نبردهای آرسوف و یافا بر صلاح الدین غلبه کند و وی را مجبور به قبول معاهده یافا کند، تا این چنین جنگ صلیبی سوم با پیروزی تقریبی صلیبیون به پایان رسد.
پس از جنگ ملازگرد، سلجوقیان ( در سال ۱۰۷۱ میلادی ) به اوج قدرت خود رسیدند، اما پس از مرگ ملکشاه در سال ۱۰۹۲ میلادی اوضاع رو به آشفتگی نهاد و ترکان سلجوقی درگیر جنگی داخلی شدند که سرانجام با تقسیم حکومت پایان یافت. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
در این زمان عراق صحنه آشوب ها و انقلاب هایی بود که به وسیله اعراب و ترک ها رهبری می شد. اما در شام، تتش[ ۴] در سال ۱۰۹۵ میلادی درگذشت و پسرانش رضوان، حاکم حلب، [ ۵] و دقاق، حاکم دمشق، پس از کوشش های فراوان بر اوضاع مسلط شدند. اورشلیم به حکومت ارتقیان انتقال یافت. طرابلس زیر سلطه شیعیان بنی عمار بود. فاطمیان مصر با استفاده از این آشفتگی به گسترش اراضی خویش در فلسطین پرداختند و اورشلیم را تسخیر کردند و موصل زیر فرمان کربوغا بود. [ ۶] همه این حاکمان پس از رسیدن صلیبیون به انطاکیه به جنگ با آن ها برخاستند، ولی در بازپس گیری انطاکیه ناکام ماندند. [ ۷]