جنگ صلیبی دوم ( ۱۱۴۷–۱۱۴۹ میلادی ) دومین جنگ بزرگ صلیبی بود که از اروپا به عنوان یک جنگ مقدس کاتولیکی ( لاتین ) علیه اسلام آغاز گشت. این جنگ در سال ۱۱۴۴ م در پاسخ به سقوط کُنت نشین اِدسا به دست نیروهای زنگیان آغاز شد. اِدسا در هنگام نخستین جنگ صلیبی ( ۱۰۹۹–۱۰۹۶ م ) به وسیلهٔ بالدوین بوین و در سال ۱۰۹۸ م تأسیس شد. این کُنت نشین نخستین ایالت صلیبی بود که تأسیس گشت و همچنین نخستین جایی بود که سقوط می کرد. تسخیر ادسا توسط نورالدین زنگی موجب گسیل سربازان صلیبی از غرب به سوی شرق گشت و دامنهٔ آن در سال ۱۱۴۸ م به سرزمین شام رسید.
آغاز جنگ صلیبی دوم توسط پاپ اوژن سوم اعلان شد؛ و نخستین مورد از جنگ های صلیبی بود که به وسیلهٔ شماری از اشراف اروپایی و نیز دو تن از پادشاهان اروپایی یعنی لوئی هفتم پادشاه فرانسه و کنراد سوم پادشاه آلمان رهبری می شد. این جنگ در سه جبههٔ شرق، غرب و شمال اروپا به وقوع پیوست گرچه جریان اصلی و مهم تر این لشکرکشی ها در جبههٔ شرق روی داد. ارتشِ دو پادشاه، جداگانه در سراسر اروپا حرکت کرده و پس از عبور از قلمرو بیزانس به آناتولی رسیدند، و هر دو ارتش به طور جداگانه از نیروهای سلجوقیان روم شکست خوردند.
اد دو دوی تاریخ نگار فرانسوی که آثارش از منابع اصلی مسیحیت غربی به شمار می رود و نیز مسیحیان سریانی براین باورند که امپراتور بیزانس، مانوئل یکم، به طور مخفیانه مانع پیشروی جنگجویان صلیبی به ویژه در آناتولی می شد، و حتی گفته اند که او عمداً به ترکان سفارش کرد تا به آن ها حمله کنند. سرانجام لوئی و کنراد و بقایای سپاه آنان در سال ۱۱۴۸ م به اورشلیم رسیدند و بدون در اختیار داشتن اطلاعات کافی به دمشق حمله نمودند. جنگ صلیبی در شرق به شکست صلیبی ها و پیروزی بزرگ مسلمانان منجر شد، و در نهایت تأثیر کلیدی بر سقوط اورشلیم و آغاز جنگ صلیبی سوم در پایان قرن دوازدهم میلادی داشت.
تنها موفقیت قابل توجه مسیحیان در جنگ صلیبی دوم در سال ۱۱۴۷ م به وسیلهٔ نیروی مشترک ۱۳۰۰۰ تنی فلامان ها، فریسی ها، نورمن ها، انگلیسی ها، اسکاتلندی ها و صلیبی ها آلمانی روی داد؛ هنگامی که ارتش آن ها در راه سفر دریایی به سرزمین مقدس توقف کرد، و ارتش پرتغالی کوچک تری شامل ۷۰۰۰ تن را در تصرف لیسبون و اخراج اشغالگران مورو یاری رساند.
پس از نخستین جنگ صلیبی و شکل گیری دولت های صلیبی در اراضی مقدس، موج های جدید از حملات مسیحیان برای بسط و توسعهٔ قلمروی دولت های صلیبی آغاز شد. با وجود شکست صلیبیون در جنگ صلیبی سال ۱۱۰۱ در آناتولی، سایر جنگ های صلیبی در اراضی مقدس[ یادداشت ۱] با موفقیت همراه بود و مناطقی همچون صیدا، صور و بانیاس به قلمروی دولت های صلیبی ضمیمه و دمشق تحت امر خاندان بوری نیز خراجگزار صلیبیون شد. در مناطق شمالی درگیری پیرامون حلب و کنت نشین ادسا نیز ادامه یافت؛ چراکه صلیبیون درصدد بودند با حفظ ادسا ارتباط غرب با شرق جهان اسلام را قطع و از این طریق امنیت پادشاهی ارمنی کیلیکیه و شاهزاده نشین انطاکیه را تأمین کنند. علاوه بر اراضی مقدس و شام، دامنهٔ حملات صلیبیون در نیمهٔ نخست قرن ۱۲ به جنوب نیز کشیده شد؛ در سال ۱۱۱۸ صلیبیون به فرماندهی بالْدِوین یکم، پادشاه اورشلیم، به مصر — که تحت حاکمیت خلافت فاطمیان بود — و در سال ۱۱۱۹ به طور منظم به آن سوی رود اردن حمله کردند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآغاز جنگ صلیبی دوم توسط پاپ اوژن سوم اعلان شد؛ و نخستین مورد از جنگ های صلیبی بود که به وسیلهٔ شماری از اشراف اروپایی و نیز دو تن از پادشاهان اروپایی یعنی لوئی هفتم پادشاه فرانسه و کنراد سوم پادشاه آلمان رهبری می شد. این جنگ در سه جبههٔ شرق، غرب و شمال اروپا به وقوع پیوست گرچه جریان اصلی و مهم تر این لشکرکشی ها در جبههٔ شرق روی داد. ارتشِ دو پادشاه، جداگانه در سراسر اروپا حرکت کرده و پس از عبور از قلمرو بیزانس به آناتولی رسیدند، و هر دو ارتش به طور جداگانه از نیروهای سلجوقیان روم شکست خوردند.
اد دو دوی تاریخ نگار فرانسوی که آثارش از منابع اصلی مسیحیت غربی به شمار می رود و نیز مسیحیان سریانی براین باورند که امپراتور بیزانس، مانوئل یکم، به طور مخفیانه مانع پیشروی جنگجویان صلیبی به ویژه در آناتولی می شد، و حتی گفته اند که او عمداً به ترکان سفارش کرد تا به آن ها حمله کنند. سرانجام لوئی و کنراد و بقایای سپاه آنان در سال ۱۱۴۸ م به اورشلیم رسیدند و بدون در اختیار داشتن اطلاعات کافی به دمشق حمله نمودند. جنگ صلیبی در شرق به شکست صلیبی ها و پیروزی بزرگ مسلمانان منجر شد، و در نهایت تأثیر کلیدی بر سقوط اورشلیم و آغاز جنگ صلیبی سوم در پایان قرن دوازدهم میلادی داشت.
تنها موفقیت قابل توجه مسیحیان در جنگ صلیبی دوم در سال ۱۱۴۷ م به وسیلهٔ نیروی مشترک ۱۳۰۰۰ تنی فلامان ها، فریسی ها، نورمن ها، انگلیسی ها، اسکاتلندی ها و صلیبی ها آلمانی روی داد؛ هنگامی که ارتش آن ها در راه سفر دریایی به سرزمین مقدس توقف کرد، و ارتش پرتغالی کوچک تری شامل ۷۰۰۰ تن را در تصرف لیسبون و اخراج اشغالگران مورو یاری رساند.
پس از نخستین جنگ صلیبی و شکل گیری دولت های صلیبی در اراضی مقدس، موج های جدید از حملات مسیحیان برای بسط و توسعهٔ قلمروی دولت های صلیبی آغاز شد. با وجود شکست صلیبیون در جنگ صلیبی سال ۱۱۰۱ در آناتولی، سایر جنگ های صلیبی در اراضی مقدس[ یادداشت ۱] با موفقیت همراه بود و مناطقی همچون صیدا، صور و بانیاس به قلمروی دولت های صلیبی ضمیمه و دمشق تحت امر خاندان بوری نیز خراجگزار صلیبیون شد. در مناطق شمالی درگیری پیرامون حلب و کنت نشین ادسا نیز ادامه یافت؛ چراکه صلیبیون درصدد بودند با حفظ ادسا ارتباط غرب با شرق جهان اسلام را قطع و از این طریق امنیت پادشاهی ارمنی کیلیکیه و شاهزاده نشین انطاکیه را تأمین کنند. علاوه بر اراضی مقدس و شام، دامنهٔ حملات صلیبیون در نیمهٔ نخست قرن ۱۲ به جنوب نیز کشیده شد؛ در سال ۱۱۱۸ صلیبیون به فرماندهی بالْدِوین یکم، پادشاه اورشلیم، به مصر — که تحت حاکمیت خلافت فاطمیان بود — و در سال ۱۱۱۹ به طور منظم به آن سوی رود اردن حمله کردند. [ ۲]
wiki: جنگ صلیبی دوم