جنگ صلیبی اراگون

جنگ صلیبی آراگون. جنگ صلیبی آراگون یا جنگ صلیبی آراگونی، بخشی از جنگ بزرگتر شامگاه سیسیلی بود که توسط پاپ مارتین چهارم علیه پدروی سوم پادشاه آراگون در سال های ۱۲۸۴ و ۱۲۸۵ اعلام شد. به دلیل فتح اخیر سیسیل توسط پدرو، مارتین جنگ صلیبی را علیه او اعلام کرد و او را رسماً از عنوان پادشاه خلع کرد، به این دلیل که آراگون یک وقف پاپی بود: پدربزرگ پدرو به نام پدروی دوم، پادشاهی را به عنوان یک شاهی تسلیم سریر مقدس کرده بود. مارتین آراگون را به برادرزاده پدرو، کنت شارل والوآ، پسر فیلیپ سوم پادشاه فرانسه اهدا کرد.
جنگ صلیبی به زودی باعث جنگ داخلی در آراگون شد، زیرا برادر پدرو، پادشاه خایمه دوم مایورکا، به جبهه فرانسوی ها پیوست. خایمه همچنین کنت نشین روسیون را به ارث برده بود و بنابراین میان سلطه پادشاهان فرانسوی و آراگونی قرار می گرفت. پدرو به عنوان پسر کوچکتر با ارث گرفتن خایمه مخالفت کرده بود که چنین درگیری را در جنگ صلیبی در پی داشت.
پسر ارشد پیتر، آلفونسوی سوم آینده، مسئول دفاع از مرز با ناوار شد که توسط پسر فیلیپ سوم، فیلیپ منصف، اداره می شد. اگرچه پیتر از تهاجم تمام عیار ناوار می ترسید، اما فقط چند حمله برون مرزی رخ داد. پادشاه ناوار به ارتش مهاجم اصلی تحت فرمان پدرش پیوست. [ ۱]
در سال ۱۲۸۴ اولین ارتش فرانسه به رهبری فیلیپ و شارل وارد روسیون شدند. آن ها شامل ۱۶٬۰۰۰ سواره نظام، ۱۷٬۰۰۰ کمان دار و ۱۰۰٬۰۰۰ پیاده نظام به همراه ۱۰۰ کشتی در بنادر جنوب فرانسه بودند. اگرچه آن ها از حمایت خایمه برخوردار بودند، اما مردم محلی علیه آن ها شورش کردند. شهر النه توسط فردی معروف به باتارد دو روسیون ( حرامزاده روسیون ) ، پسر نامشروع نونو سانچز ، کنت متاخر روسیون ( ۱۲۱۲–۱۲۴۲ ) شجاعانه مقاومت کرد. سرانجام مقاومت شهر در هم شکست و کلیسای جامع با وجود حضور نمایندگان پاپ به آتش کشیده و مردم به جز باتارد قتل عام شدند. او در مذاکره برای تسلیم خود موفق شد و به عنوان یک زندانی با نیروهای سلطنتی پیشرو همراه شد.
در سال ۱۲۸۵، فیلیپ جسور در پیرامون خیرونا در تلاش برای محاصره آن سنگر گرفت. مقاومت قوی بود، اما شهر سرانجام تسخیر شد. شارل در آنجا تاجگذاری کرد، اما تاجی در کار نبود. در ۲۸ آوریل، کاردینال ژان شوله کلاه خود را روی سر کنت گذاشت. به همین دلیل، شارل به کنایه به roi du chapeau ( «پادشاه کلاه» ) ملقب شد.
با این حال، فرانسوی ها به زودی به دست دریاسالار پدرو سوم، راجر دو لوریا، تغییر مسیر را تجربه کردند. ناوگان فرانسوی در نبرد لس فورمیگوئس شکست خورد و نابود شد. همچنین، لشکر فرانسه به شدت تحت تأثیر اپیدمی اسهال خونی قرار گرفت. خود فیلیپ هم مبتلا شد. وارث تاج وتخت فرانسه، فیلیپ ناوار، مذاکراتی را با پدرو برای عبور آزادانه خانواده سلطنتی از پیرنه آغاز کرد. اما به نیروها اجازه عبور داده نشد نشد و همگی در نبرد کل دو پانیسار از بین رفتند. خود پادشاه فرانسه در پرپینیان، پایتخت خایمه مایورکا درگذشت و در ناربون به خاک سپرده شد. پدرو نیز مدت زیادی پس از او زنده نماند.