جنگ دوم قره باغ ( به انگلیسی: Second Nagorno - Karabakh War ) بخشی از مناقشه قره باغ است که از ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۰ میان جمهوری های آذربایجان و ارمنستان آغاز شده است. هر دو طرف تلفاتی را گزارش کردند. سپس ارمنستان و جمهوری آرتساخ اعلام حکومت نظامی و بسیج عمومی کردند. جمهوری آذربایجان نیز اعلام حکومت نظامی کرد.
... [مشاهده متن کامل]
کشورهای مختلف و سازمان ملل این درگیری ها را محکوم کرده و خواستار کاهش تنش ها شده اند. در تاریخ ۱۰ اکتبر، با پیگیری روسیه و همکاری صلیب سرخ، بین دو کشور توافق آتش بس برقرار شد.
در ۹ نوامبر علی اف، پوتین و پاشینیان، روسای جمهور آذربایجان و روسیه و نخست وزیر ارمنستان، بیانیه مشترکی را امضاء کردند، که به موجب آن از ساعت ۰۰:۰۰ به وقت مسکو درگیری ها در قره باغ به پایان رسید و آتش بس کامل برقرار شد. متعاقباً، نیکول پاشینیان در یک پست فیسبوکی خبر از امضاء قرارداد صلح با جمهوری آذربایجان داد. آرائیک هاروتیونیان، رهبر جمهوری «آرتساخ» هم تن به پایان جنگ داد. این قرارداد صلح که ساعات اولیه ۱۰ نوامبر به امضاء طرفین رسید، ایجاب می کند که ارمنستان و آذربایجان اسرای جنگی و اجساد کشته شدگان را مبادله کنند. افزون بر این، نیروهای مسلح ارمنستان تا ۱ دسامبر به ترتیب از شهرستان های کلبجر، آغ دام و لاچین عقب نشینی خواهند کرد. حدود ۲ هزار نیروی حافظ صلح روسیه به فرماندهی سپهبد «رستم مرادوف» حداقل به مدت ۵ سال آینده برای حفظ امنیت دالان لاچین واقع در میان قره باغ کوهستانی و ارمنستان در آنجا مستقر خواهند شد. بنابر اطلاع جمهوری آذربایجان، نیروهای ترکیه نیز در فرایند صلح بانی حضور خواهند یافت. در توافق نامه همچنین اعلام شده است کریدوری در یک نوار سرزمین های کشور ارمنستان نزدیک به مرزهای ترکیه و ایران برای تردد اتباع آذربایجان به جمهوری خودمختار نخجوان ایجاد خواهد شد که نظارت و تضمین امنیت آن بر عهده نیروهای روسی خواهد بود.
پس از دورهٔ نخست جنگ ایران و روسیه ( ۱۸۰۴–۱۸۱۳ ) و کمتر از یک سده از جدایی قفقاز برپایه پیمان نامهٔ گلستان ( ۱۸۱۳ ) و افزودن آن به خاک روسیهٔ تزاری، با روادید سردمداران نوین در ۱۵ نوامبر ۱۹۱۷ پس از خیزش بولشویکها در اکتبر همان سال، نخستین کنگرهٔ ارمنیان ناگورنو قره باغ در ۲۲ ژوئیه ۱۹۱۸ بخشبندی دیوان سالاری تازه ای را برنهاد که تا سال ۱۹۲۰ گردانندگان برپایهٔ قانون بومی همان کنگره کار خویش را دنبال نموده؛ با جمهوری مردمسالار آذربایجان به سرپرستی انگلستان همکاری نکردند و هر گونه دگرگونی در این رویکرد را وابسته به راهکار پایانی پیمان نامهٔ سازش پاریس دانستند. در میثاق جامعهٔ ملل دولت ارمنستان بر پایهٔ بند ۸۸ به گونهٔ دوژور ( قانونی و رسمی ) پذیرفته، و دولت آذربایجان با نگاه به آنکه تا پیش از پیوستن آن سرزمین به روسیه تزاری بخشی از سرزمین مغول و ایران بوده و دولت مستقلی نداشته است، تنها از سوی بریتانیا، فرانسه، ایتالیا و ژاپن آن هم به گونهٔ دوفاکتو ( نه دوژور ) پذیرفته شد گرچه آمریکا این شناسایی را هم نپذیرفت. همچنین در آن زمان دو سرپرست برای آذربایجان در میان بود؛ یکی دولت مساوات در گنجه که کمی پس از آن در آوریل ۱۹۲۰ برون مرزی شد و دیگری دولت بولشویک در باکو. دولت مساوات از پشتیبانی ترکیه برخوردار بود چنان که در ۱۹۱۸ باکو را با پشتگرمی سرراست به ترک ها دردست گرفت. افزون براین، جامعهٔ ملل ناسازگار با راهبرد مهار جنگ افزار به دولت ارمنستان برای انباشت آن به اندازهٔ نیاز روادید داد و به وارون همهٔ رویکردهایی که برای کاهش و مرزبندی ساخت و نگهداری جنگ افزار برپا کرده بود، در فراهم کردن جنگ افزار برای ایستادگی دربرابر دشمنانی که آن را دربرگرفته بودند آزاد دانست.
... [مشاهده متن کامل]
کشورهای مختلف و سازمان ملل این درگیری ها را محکوم کرده و خواستار کاهش تنش ها شده اند. در تاریخ ۱۰ اکتبر، با پیگیری روسیه و همکاری صلیب سرخ، بین دو کشور توافق آتش بس برقرار شد.
در ۹ نوامبر علی اف، پوتین و پاشینیان، روسای جمهور آذربایجان و روسیه و نخست وزیر ارمنستان، بیانیه مشترکی را امضاء کردند، که به موجب آن از ساعت ۰۰:۰۰ به وقت مسکو درگیری ها در قره باغ به پایان رسید و آتش بس کامل برقرار شد. متعاقباً، نیکول پاشینیان در یک پست فیسبوکی خبر از امضاء قرارداد صلح با جمهوری آذربایجان داد. آرائیک هاروتیونیان، رهبر جمهوری «آرتساخ» هم تن به پایان جنگ داد. این قرارداد صلح که ساعات اولیه ۱۰ نوامبر به امضاء طرفین رسید، ایجاب می کند که ارمنستان و آذربایجان اسرای جنگی و اجساد کشته شدگان را مبادله کنند. افزون بر این، نیروهای مسلح ارمنستان تا ۱ دسامبر به ترتیب از شهرستان های کلبجر، آغ دام و لاچین عقب نشینی خواهند کرد. حدود ۲ هزار نیروی حافظ صلح روسیه به فرماندهی سپهبد «رستم مرادوف» حداقل به مدت ۵ سال آینده برای حفظ امنیت دالان لاچین واقع در میان قره باغ کوهستانی و ارمنستان در آنجا مستقر خواهند شد. بنابر اطلاع جمهوری آذربایجان، نیروهای ترکیه نیز در فرایند صلح بانی حضور خواهند یافت. در توافق نامه همچنین اعلام شده است کریدوری در یک نوار سرزمین های کشور ارمنستان نزدیک به مرزهای ترکیه و ایران برای تردد اتباع آذربایجان به جمهوری خودمختار نخجوان ایجاد خواهد شد که نظارت و تضمین امنیت آن بر عهده نیروهای روسی خواهد بود.
پس از دورهٔ نخست جنگ ایران و روسیه ( ۱۸۰۴–۱۸۱۳ ) و کمتر از یک سده از جدایی قفقاز برپایه پیمان نامهٔ گلستان ( ۱۸۱۳ ) و افزودن آن به خاک روسیهٔ تزاری، با روادید سردمداران نوین در ۱۵ نوامبر ۱۹۱۷ پس از خیزش بولشویکها در اکتبر همان سال، نخستین کنگرهٔ ارمنیان ناگورنو قره باغ در ۲۲ ژوئیه ۱۹۱۸ بخشبندی دیوان سالاری تازه ای را برنهاد که تا سال ۱۹۲۰ گردانندگان برپایهٔ قانون بومی همان کنگره کار خویش را دنبال نموده؛ با جمهوری مردمسالار آذربایجان به سرپرستی انگلستان همکاری نکردند و هر گونه دگرگونی در این رویکرد را وابسته به راهکار پایانی پیمان نامهٔ سازش پاریس دانستند. در میثاق جامعهٔ ملل دولت ارمنستان بر پایهٔ بند ۸۸ به گونهٔ دوژور ( قانونی و رسمی ) پذیرفته، و دولت آذربایجان با نگاه به آنکه تا پیش از پیوستن آن سرزمین به روسیه تزاری بخشی از سرزمین مغول و ایران بوده و دولت مستقلی نداشته است، تنها از سوی بریتانیا، فرانسه، ایتالیا و ژاپن آن هم به گونهٔ دوفاکتو ( نه دوژور ) پذیرفته شد گرچه آمریکا این شناسایی را هم نپذیرفت. همچنین در آن زمان دو سرپرست برای آذربایجان در میان بود؛ یکی دولت مساوات در گنجه که کمی پس از آن در آوریل ۱۹۲۰ برون مرزی شد و دیگری دولت بولشویک در باکو. دولت مساوات از پشتیبانی ترکیه برخوردار بود چنان که در ۱۹۱۸ باکو را با پشتگرمی سرراست به ترک ها دردست گرفت. افزون براین، جامعهٔ ملل ناسازگار با راهبرد مهار جنگ افزار به دولت ارمنستان برای انباشت آن به اندازهٔ نیاز روادید داد و به وارون همهٔ رویکردهایی که برای کاهش و مرزبندی ساخت و نگهداری جنگ افزار برپا کرده بود، در فراهم کردن جنگ افزار برای ایستادگی دربرابر دشمنانی که آن را دربرگرفته بودند آزاد دانست.
