جنگ داخلی کردستان عراق که در فرهنگ سیاسی کردها با نام جنگ برادرکشی ( به کردی: شه ڕی براکوژی ) شناخته می شود، به درگیری نظامی میان جناح های سیاسی رقیب در کردستان عراق در سال های میانی دههٔ ۱۹۹۰ گفته می شود که طی آن به طور عمده دو جریان حزب دموکرات کردستان عراق و اتحادیهٔ میهنی کردستان با یکدیگر به درگیری نظامی پرداختند. پس از گذشت دوره ای، نیروهای نظامی حکومت های ایران، عراق آمریکا و ترکیه نیز به این درگیری ها پیوستند بین ۳ هزار تا ۵ هزار شبه نظامی و غیرنظامی در این جنگ کشته شدند، اما منابع محلی از کشته شدن ۸ هزار نفر غیرنظامی در جریان بیش از سه سال درگیری صحبت می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
خودمختاری در کردستان عراق در واقع از دههٔ ۱۹۷۰ میلادی تحت عنوان اقلیم خودمختار کردستان به دنبال توافق پیمان خودمختاری میان حکومت عراق و رهبران کرد عراقی برقرار شده بود. شورای قانونگذاری در شهر اربیل با اعتبار اسمی در مناطق کردنشین اربیل، دهوک و نیز در سلیمانیه تأسیس شده بود. درگیری های نظامی متعدد میان کردهای خواهان خودمختاری و نیروهای حکومت عراق تا زمان خیزش ۱۹۹۱ در عراق تداوم یافت و مسئلهٔ تأمین امنیت پناهجویان کرد منجر به صدور قطعنامه ۶۸۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد شد که سبب توجیه انجام عملیات تأمین آسایش به منظور تأمین امنیت اقلیم کردستان عراق در جریان حملات نیروی هوایی می شد و به طور همزمان کمک رسانی به پناهجویان کرد نیز که از آزار و اذیت فرار کرده بودند انجام می شد. منطقهٔ پرواز ممنوع دهوک و اربیل را پوشش می داد، اما سلیمانیه و کرکوک را شامل نمی شد. این مسئله زمینه ساز بروز زنجیره درگیری های خونین بعدی میان نیروهای عراقی و نیروهای کرد شد. اندک زمانی پس از آن، توازن قوا به دشواری برقرار شد و عراق نیروهای نظامی و کارمندان حکومتی خود را از در اکتبر ۱۹۹۱ از منطقه خارج ساخت. از آن زمان به بعد کردستان عراق تحت رهبری دو حزب کردی عمده، حزب دموکرات کردستان عراق و اتحادیهٔ میهنی کردستان، خارج از کنترل بغداد به یک منطقهٔ مستقل دوفاکتو تبدیل شد. اقلیم کردستان عراق از آن زمان پرچم و سرود ملی ویژهٔ خود را برگزید.
اقلیم کردستان عراق انتخابات پارلمانی خود را در ۱۹۹۲ برگزار کرد. حزب دموکرات کردستان عراق اکثریت آراء را در مناطق دهوک و اربیل به دست آورد، در حالی که اتحادیهٔ میهنی کردستان در مناطق سلیمانیه و دیاله ( به ویژه خانقین و کفری ) رأی گسترده ای آورد. در نتیجهٔ این انتخابات پارلمان کردستان میان اتحادیهٔ میهنی کردستان به رهبری جلال طالبانی و حزب دموکرات کردستان عراق به رهبری مسعود بارزانی دوشقه شد.
... [مشاهده متن کامل]
خودمختاری در کردستان عراق در واقع از دههٔ ۱۹۷۰ میلادی تحت عنوان اقلیم خودمختار کردستان به دنبال توافق پیمان خودمختاری میان حکومت عراق و رهبران کرد عراقی برقرار شده بود. شورای قانونگذاری در شهر اربیل با اعتبار اسمی در مناطق کردنشین اربیل، دهوک و نیز در سلیمانیه تأسیس شده بود. درگیری های نظامی متعدد میان کردهای خواهان خودمختاری و نیروهای حکومت عراق تا زمان خیزش ۱۹۹۱ در عراق تداوم یافت و مسئلهٔ تأمین امنیت پناهجویان کرد منجر به صدور قطعنامه ۶۸۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد شد که سبب توجیه انجام عملیات تأمین آسایش به منظور تأمین امنیت اقلیم کردستان عراق در جریان حملات نیروی هوایی می شد و به طور همزمان کمک رسانی به پناهجویان کرد نیز که از آزار و اذیت فرار کرده بودند انجام می شد. منطقهٔ پرواز ممنوع دهوک و اربیل را پوشش می داد، اما سلیمانیه و کرکوک را شامل نمی شد. این مسئله زمینه ساز بروز زنجیره درگیری های خونین بعدی میان نیروهای عراقی و نیروهای کرد شد. اندک زمانی پس از آن، توازن قوا به دشواری برقرار شد و عراق نیروهای نظامی و کارمندان حکومتی خود را از در اکتبر ۱۹۹۱ از منطقه خارج ساخت. از آن زمان به بعد کردستان عراق تحت رهبری دو حزب کردی عمده، حزب دموکرات کردستان عراق و اتحادیهٔ میهنی کردستان، خارج از کنترل بغداد به یک منطقهٔ مستقل دوفاکتو تبدیل شد. اقلیم کردستان عراق از آن زمان پرچم و سرود ملی ویژهٔ خود را برگزید.
اقلیم کردستان عراق انتخابات پارلمانی خود را در ۱۹۹۲ برگزار کرد. حزب دموکرات کردستان عراق اکثریت آراء را در مناطق دهوک و اربیل به دست آورد، در حالی که اتحادیهٔ میهنی کردستان در مناطق سلیمانیه و دیاله ( به ویژه خانقین و کفری ) رأی گسترده ای آورد. در نتیجهٔ این انتخابات پارلمان کردستان میان اتحادیهٔ میهنی کردستان به رهبری جلال طالبانی و حزب دموکرات کردستان عراق به رهبری مسعود بارزانی دوشقه شد.
