جنگ داخلی انگلستان (Civil War, English)
نبرد ورستر
مناقشۀ بین چارلز اول۱، پادشاه انگلستان، و سلطنت طلبان۲ ملقب به کَوِلی یر۳، به معنای اسب سواران، از یک سو و طرفداران پارلمان از سوی دیگر. اختلافات آنان ابتدا بر سر اقدامات غیرقانونی پادشاه درگرفت، اما بعدها به کشمکش بر سر میزان قدرت پادشاه و پارلمان تبدیل شد. درگیری ها در ۱۶۴۲ آغاز شد و پس از آن که سلطنت طلبان چندین بار شکست خوردند این درگیری ها به اسارت شاه (۱۶۴۷) و اعدام او (۱۶۴۹) انجامید. جنگ تا شکست کامل نیروهای سلطنت طلب در ووستر۴ در ۱۶۵۱ ادامه یافت. سپس اولیور کرامول۵ از ۱۶۵۳ تا هنگام مرگش در ۱۶۵۸ فرمانروای انگلستان شد. چارلز اول در ۱۶۲۵ پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند شد و مدتی بعد با پارلمان اختلاف پیدا کرد. این اختلافات به انحلال پارلمان در ۱۶۲۹ انجامید و تا یازده سال پس از آن چارلز فرمانروای مطلق انگلستان بود. این دوره را خودکامگی یازده ساله۶ نامیده اند. در ۱۶۳۹ جنگ با اسکاتلند، معروف به نخستین جنگ اسقف ها۷، آغاز شد. علت بروز آن تلاش چارلز برای کنترل بر کلیسای اسکاتلند بود. در ۱۶۴۰ چارلز پارلمان کوتاه۸ (در تاریخ انگلستان، چهارمین پارلمان چارلز اول، که حدود سه هفته دوام یافت و بعد منحل شد) را برای افزایش بودجۀ لازم برای جنگ فراخواند. درخواست چارلز از پارلمان برای وضع مالیات در زمان جنگ با مخالفت رو به رو شد و او بی درنگ پارلمان را منحل کرد، اما پس از شکست در اسکاتلند در دومین جنگ اسقف ها۹ (۱۶۴۰)، پارلمان طویل (این پارلمان در دورۀ جنگ داخلی انگلستان دایر بود) را به تشکیل جلسه فرا خواند. اعضای پارلمان تصمیم گرفتند (به گفتۀ جان پیم۱۰، رئیس پارلمان) که با برطرف کردن همۀ بی عدالتی ها و نیز گرفتاری های مردم آنان را خرسند و راضی نگه دارند. پارلمان طویل۱۱ ویلیام لود را به زندان انداخت و مالیات هایی را که پادشاه وضع کرده بود غیرقانونی دانست و اعلام کرد که پارلمان را بدون رضایت اعضای آن نمی توان منحل کرد. پارلمان در نوامبر ۱۶۴۱ فهرستی از مشکلات کشور را منتشر کرد که شکواییۀ بزرگ۱۲ نام گرفت. چارلز اول تلاش کرد تا پنج نفر از رهبران پارلمان را دستگیر کند، زیرا مدعی بود که آنان برای کاستن از اختیارات پادشاه توطئه می کنند. پس از نافرجام ماندن این تلاش، چارلز به ناتینگم۱۳ در شمال انگلستان رفت و در ۲۲ اوت ۱۶۴۲ علیه پارلمان اعلان جنگ داد. بیشتر لردها و ارل ها و اکثر کاتولیک ها به هواداری از چارلز برخاستند. پارلمان نیز حمایت سوداگران، پیشه وران و پیمانگران اسکاتلندی را جلب کرد. پیروزی های کرامول در مارستون مور۱۴ و نیزبی۱۵ به تسلیم شاه و پایان جنگ داخلی اول منجر شد، اما فرار شاه جنگ داخلی دوم را در پی داشت که به زودی پایان یافت. با پیروزی هواداران پارلمان در جنگ داخلی و اعدام چارلز اول، نظام حکومتی انگلستان به جمهوری تبدیل و رسماً نظام مشترک المنافع۱۶ در انگلستان برقرار شد. جنگ داخلی با لشکرکشی های کرامول به ایرلند و اسکاتلند ادامه یافت. جنگ داخلی انگستان در سپتامبر ۱۶۵۱ با شکست نیروهای احیاشدۀ سلطنت طلب به رهبری چارلز دوم۱۷ در نبرد ورستر۱۸ و فرار چارلز دوم به خارج از کشور پایان یافت.
Charles IRoyalistsCavalierWorcesterOliver CromwellEleven Years’ Tyrannyfirst of the Bishops’ WarsShort Parliamentsecond Bishops’ WarJohn PymLong ParliamentGrand RemonstranceNottinghamMarston MoorNasebyCommonwealthCharles IIBattle of Worcester
نبرد ورستر
مناقشۀ بین چارلز اول۱، پادشاه انگلستان، و سلطنت طلبان۲ ملقب به کَوِلی یر۳، به معنای اسب سواران، از یک سو و طرفداران پارلمان از سوی دیگر. اختلافات آنان ابتدا بر سر اقدامات غیرقانونی پادشاه درگرفت، اما بعدها به کشمکش بر سر میزان قدرت پادشاه و پارلمان تبدیل شد. درگیری ها در ۱۶۴۲ آغاز شد و پس از آن که سلطنت طلبان چندین بار شکست خوردند این درگیری ها به اسارت شاه (۱۶۴۷) و اعدام او (۱۶۴۹) انجامید. جنگ تا شکست کامل نیروهای سلطنت طلب در ووستر۴ در ۱۶۵۱ ادامه یافت. سپس اولیور کرامول۵ از ۱۶۵۳ تا هنگام مرگش در ۱۶۵۸ فرمانروای انگلستان شد. چارلز اول در ۱۶۲۵ پادشاه بریتانیای کبیر و ایرلند شد و مدتی بعد با پارلمان اختلاف پیدا کرد. این اختلافات به انحلال پارلمان در ۱۶۲۹ انجامید و تا یازده سال پس از آن چارلز فرمانروای مطلق انگلستان بود. این دوره را خودکامگی یازده ساله۶ نامیده اند. در ۱۶۳۹ جنگ با اسکاتلند، معروف به نخستین جنگ اسقف ها۷، آغاز شد. علت بروز آن تلاش چارلز برای کنترل بر کلیسای اسکاتلند بود. در ۱۶۴۰ چارلز پارلمان کوتاه۸ (در تاریخ انگلستان، چهارمین پارلمان چارلز اول، که حدود سه هفته دوام یافت و بعد منحل شد) را برای افزایش بودجۀ لازم برای جنگ فراخواند. درخواست چارلز از پارلمان برای وضع مالیات در زمان جنگ با مخالفت رو به رو شد و او بی درنگ پارلمان را منحل کرد، اما پس از شکست در اسکاتلند در دومین جنگ اسقف ها۹ (۱۶۴۰)، پارلمان طویل (این پارلمان در دورۀ جنگ داخلی انگلستان دایر بود) را به تشکیل جلسه فرا خواند. اعضای پارلمان تصمیم گرفتند (به گفتۀ جان پیم۱۰، رئیس پارلمان) که با برطرف کردن همۀ بی عدالتی ها و نیز گرفتاری های مردم آنان را خرسند و راضی نگه دارند. پارلمان طویل۱۱ ویلیام لود را به زندان انداخت و مالیات هایی را که پادشاه وضع کرده بود غیرقانونی دانست و اعلام کرد که پارلمان را بدون رضایت اعضای آن نمی توان منحل کرد. پارلمان در نوامبر ۱۶۴۱ فهرستی از مشکلات کشور را منتشر کرد که شکواییۀ بزرگ۱۲ نام گرفت. چارلز اول تلاش کرد تا پنج نفر از رهبران پارلمان را دستگیر کند، زیرا مدعی بود که آنان برای کاستن از اختیارات پادشاه توطئه می کنند. پس از نافرجام ماندن این تلاش، چارلز به ناتینگم۱۳ در شمال انگلستان رفت و در ۲۲ اوت ۱۶۴۲ علیه پارلمان اعلان جنگ داد. بیشتر لردها و ارل ها و اکثر کاتولیک ها به هواداری از چارلز برخاستند. پارلمان نیز حمایت سوداگران، پیشه وران و پیمانگران اسکاتلندی را جلب کرد. پیروزی های کرامول در مارستون مور۱۴ و نیزبی۱۵ به تسلیم شاه و پایان جنگ داخلی اول منجر شد، اما فرار شاه جنگ داخلی دوم را در پی داشت که به زودی پایان یافت. با پیروزی هواداران پارلمان در جنگ داخلی و اعدام چارلز اول، نظام حکومتی انگلستان به جمهوری تبدیل و رسماً نظام مشترک المنافع۱۶ در انگلستان برقرار شد. جنگ داخلی با لشکرکشی های کرامول به ایرلند و اسکاتلند ادامه یافت. جنگ داخلی انگستان در سپتامبر ۱۶۵۱ با شکست نیروهای احیاشدۀ سلطنت طلب به رهبری چارلز دوم۱۷ در نبرد ورستر۱۸ و فرار چارلز دوم به خارج از کشور پایان یافت.
Charles IRoyalistsCavalierWorcesterOliver CromwellEleven Years’ Tyrannyfirst of the Bishops’ WarsShort Parliamentsecond Bishops’ WarJohn PymLong ParliamentGrand RemonstranceNottinghamMarston MoorNasebyCommonwealthCharles IIBattle of Worcester
wikijoo: جنگ_داخلی_انگلستان