جنگ داخلی آمریکا. جنگ داخلی آمریکا ( به انگلیسی: American Civil War ) ( ۱۲ آوریل ۱۸۶۱ – ۹ مه ۱۸۶۵ ) یک جنگ داخلی در ایالات متحده آمریکا بود که میان دولت های پشتیبان اتحادیه فدرال ( موسوم به اتحادیه[ یادداشت ۱] یا شمال[ یادداشت ۲] ) و ایالات جنوبی ( مؤتلفه[ یادداشت ۳] یا جنوب[ یادداشت ۴] ) که رأی به جدایی از ایالات متحده و تشکیل کنفدراسیون ایالات مؤتلفه آمریکا داده بودند، به وقوع پیوست. علت اساسی جنگ همانا وضعیت برده داری ـ به خصوص گسترش برده داری به قلمروهای ارضیِ تازه کسب شده در اثر جنگ آمریکا و مکزیک ـ بود. اندکی پیش از آغاز جنگ داخلی در سال ۱۸۶۰ از ۳۲ میلیون نفر جمعیت آمریکا حدود ۴ میلیون نفر ( تقریباً ۱۳ درصد ) بردگان سیاه پوست بودند که اکثراً در جنوب می زیستند.
برده داری در ایالات متحده یکی از موضوعات سیاسی کلیدی در سده نوزدهم بود؛ نزاع سیاسی بر سر برده داری که تا دهه ها جریان داشت بالاخره به وقوع جنگ داخلی انجامید. تجزیه طلبی پس از پیروزی آبراهام لینکلن در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا در ۱۸۶۰ با برنامه های انتخاباتیِ ضد گسترش برده داری اش نضج گرفت. ابتدا هفت ایالت برده دار جدایی خود را از ایالات متحده اعلام کردند تا برای خودشان کنفدراسیون یا دولتی مؤتلفه تشکیل دهند. پس از آنکه نیروهای مؤتلفه چندین پایگاه دولت فدرال را در مناطق مورد ادعای خود تصرف کرد مصالحه کریتندن[ یادداشت ۵] به شکست انجامید و هر دو طرف مهیای جنگ شدند. زمانی که ارتش مؤتلفه در ۱۲ آوریل ۱۸۶۱ ـ تنها یک ماه پس از روز معارفه ی آبراهام لینکلن ـ نبرد فورت سامتر در کارولینای جنوبی را آغاز کرد، جنگ داخلی به وقوع پیوست. دولت مؤتلفه چنان رشد کرد که حداقل اکثر قلمروهای یازده ایالت ( از مجموع ۳۴ ایالت در آن زمان ) را در اختیار بگیرد و ادعاهای ارضی اش را متوجه دو ایالت دیگر ( میزوری و کنتاکی ) نیز کرد. [ یادداشت ۶] ایالاتی که به حکومت فدرال وفادار ماندند با نام «اتحادیه» شناخته شدند. ارتش های داوطلب بزرگی پدید آمدند و چهار سال نبرد خونین ـ به ویژه در جنوب ـ درگرفت.
در طول سال ۱۸۶۲ - ۱۸۶۱ در جبهه غربی اتحادیه دستاوردهای دائمی برجسته ای حاصل کرد در حالیکه در جبهه شرقی نبرد بی نتیجه بود. در سپتامبر ۱۸۶۲ لینکلن اعلامیه آزادی بردگان را صادر کرد که پایان بخشیدن به برده داری را هدف جنگ قرار داد. در جبهه غربی، اتحادیه ناوگان رودخانه ایِ مؤتلفه را در سپتامبر ۱۸۶۲ و سپس اکثر ارتش غربی اش را ویران ساخته و نیواورلئان را متصرف شد. محاصره موفقیت آمیز ویکسبرگ در ۱۸۶۳ توسط ارتش اتحادیه، مؤتلفه را در رود می سی سی پی به دو قسمت تقسیم نمود. در ۱۸۶۳ یورش ژنرال مؤتلفه رابرت ادوارد لی به شمال با نبرد گتیسبرگ پایان گرفت. موفقیت ها در جبهه غربی سبب شدند ژنرال یولیسیز سایمن گرانت در ۱۸۶۴ فرماندهی کل ارتش اتحادیه را در دست گیرد. پس از آنکه اتحادیه، بنادر مؤتلفه از اقیانوس اطلس تا خلیج مکزیک را به طور دائم مورد محاصره قرار داد، توانست منابع و نیروی انسانی خود را به سوی حمله ای همه جانبه به مؤتلفه رهنمون سازد که منجر به سقوط آتلانتا در ۱۸۶۴ بدست ژنرال ویلیام تکامسه شرمن و لشکرکشی او به سوی دریا شد. آخرین نبردهای قابل توجه در حول وحوش محاصره ده ماهه پترزبورگ ـ دروازه ای به سوی پایتخت مؤتلفه یعنی ریچموند ـ رخ دادند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرده داری در ایالات متحده یکی از موضوعات سیاسی کلیدی در سده نوزدهم بود؛ نزاع سیاسی بر سر برده داری که تا دهه ها جریان داشت بالاخره به وقوع جنگ داخلی انجامید. تجزیه طلبی پس از پیروزی آبراهام لینکلن در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا در ۱۸۶۰ با برنامه های انتخاباتیِ ضد گسترش برده داری اش نضج گرفت. ابتدا هفت ایالت برده دار جدایی خود را از ایالات متحده اعلام کردند تا برای خودشان کنفدراسیون یا دولتی مؤتلفه تشکیل دهند. پس از آنکه نیروهای مؤتلفه چندین پایگاه دولت فدرال را در مناطق مورد ادعای خود تصرف کرد مصالحه کریتندن[ یادداشت ۵] به شکست انجامید و هر دو طرف مهیای جنگ شدند. زمانی که ارتش مؤتلفه در ۱۲ آوریل ۱۸۶۱ ـ تنها یک ماه پس از روز معارفه ی آبراهام لینکلن ـ نبرد فورت سامتر در کارولینای جنوبی را آغاز کرد، جنگ داخلی به وقوع پیوست. دولت مؤتلفه چنان رشد کرد که حداقل اکثر قلمروهای یازده ایالت ( از مجموع ۳۴ ایالت در آن زمان ) را در اختیار بگیرد و ادعاهای ارضی اش را متوجه دو ایالت دیگر ( میزوری و کنتاکی ) نیز کرد. [ یادداشت ۶] ایالاتی که به حکومت فدرال وفادار ماندند با نام «اتحادیه» شناخته شدند. ارتش های داوطلب بزرگی پدید آمدند و چهار سال نبرد خونین ـ به ویژه در جنوب ـ درگرفت.
در طول سال ۱۸۶۲ - ۱۸۶۱ در جبهه غربی اتحادیه دستاوردهای دائمی برجسته ای حاصل کرد در حالیکه در جبهه شرقی نبرد بی نتیجه بود. در سپتامبر ۱۸۶۲ لینکلن اعلامیه آزادی بردگان را صادر کرد که پایان بخشیدن به برده داری را هدف جنگ قرار داد. در جبهه غربی، اتحادیه ناوگان رودخانه ایِ مؤتلفه را در سپتامبر ۱۸۶۲ و سپس اکثر ارتش غربی اش را ویران ساخته و نیواورلئان را متصرف شد. محاصره موفقیت آمیز ویکسبرگ در ۱۸۶۳ توسط ارتش اتحادیه، مؤتلفه را در رود می سی سی پی به دو قسمت تقسیم نمود. در ۱۸۶۳ یورش ژنرال مؤتلفه رابرت ادوارد لی به شمال با نبرد گتیسبرگ پایان گرفت. موفقیت ها در جبهه غربی سبب شدند ژنرال یولیسیز سایمن گرانت در ۱۸۶۴ فرماندهی کل ارتش اتحادیه را در دست گیرد. پس از آنکه اتحادیه، بنادر مؤتلفه از اقیانوس اطلس تا خلیج مکزیک را به طور دائم مورد محاصره قرار داد، توانست منابع و نیروی انسانی خود را به سوی حمله ای همه جانبه به مؤتلفه رهنمون سازد که منجر به سقوط آتلانتا در ۱۸۶۴ بدست ژنرال ویلیام تکامسه شرمن و لشکرکشی او به سوی دریا شد. آخرین نبردهای قابل توجه در حول وحوش محاصره ده ماهه پترزبورگ ـ دروازه ای به سوی پایتخت مؤتلفه یعنی ریچموند ـ رخ دادند.
wiki: جنگ داخلی آمریکا