جنگ داخلی اتریش

جنگ داخلی اتریش که همچنین به عنوان قیام فوریه ( آلمانی: Februarkämpfe ) شناخته می شود، اصطلاحاً برای پانزده روز از تداخل بین سوسیالیست ها و ارتش اتریش، بین ۱۲ فوریه تا ۲۷ فوریه ۱۹۳۴ در اتریش استفاده می شود. درگیری ها در شهر لینز آغاز شد و عمدتاً در شهرهای وین، گراتس، بروک آندر مور، یودنبورگ، وینر نویشتات و اشتایر، اما همچنین در برخی از شهرهای صنعتی شرقی و مرکزی اتریش رخ داد. [ ۶]
پس از فروپاشی امپراتوری اتریش - مجارستان ( پس از جنگ جهانی اول ) ، جمهوری اول اتریش، که عمدتاً شامل بخش آلمانی زبان امپراتوری سابق بود، به عنوان یک دموکراسی پارلمانی تشکیل شد. دو حزب عمده در سیاست ملت جدید سلطه داشت: سوسیالیست ها ( حزب کارگران سوسیال دموکرات و حزب سوسیال دموکرات ) و محافظه کاران ( حزب سوسیال مسیحی ) . سوسیالیست ها هواداران خود را در مناطق شهری طبقه کارگر شهر یافتند، در حالی که هواداران محافظه کاران جمعیت روستایی و اکثر طبقه های بالای جامعه را در بر می گرفتند. محافظه کاران همچنان همکاری نزدیکی با کلیسای کاتولیک رومی داشتند و می توانستند برخی از روحانیون برجسته را در میان هواداران خود قرار دهند. [ ۷]
مانند بسیاری از دموکراسی های نوظهور اروپایی، سیاست در اتریش به طعم بسیار ایدئولوژیک رسید. هر دو کمپ سوسیالیستی و محافظه کار نه تنها از احزاب سیاسی تشکیل شده بلکه دارای ساختارهای قدرت فراگیر، از جمله نیروهای شبه نظامی خود بودند. محافظه کاران در سالهای ۱۹۲۱–۱۹۲۳ سازماندهی نیروها شبه نظامی خود ( به زبان آلمانی: Homeguard ) را آغاز کردند؛ در پاسخ، سوسیال دموکرات ها بعد از سال یک۱۹۲۳ گروه مسلح به نام جمهوری اسکان زدگان ( سوسیالیست های جمهوریخواه ) تشکیل دادند. تغییرات و درگیری بین این نیروها ( در تظاهرات سیاسی و غیره ) اغلب رخ می داد.
اولین حادثه مهم در اوایل سال ۱۹۲۷ اتفاق افتاد که چند نفر از اعضای جبهه جنگجویان هرمان هیلت ( "اتحادیه جنبش مبارزه با مفاسد" ) که یک گروه شبه نظامی و همچنین گروهی از محافظه کاران بود به ضرب گلوله کشته شدند. در ماه ژوئیه سه متهم سوسیالیست در این مورد محکوم شدند، که منجر به خشم سوسیالیست ها شد. در ۱۵ ژوئیه ۱۹۲۷، یک اعتصاب عمومی از طرف سوسیالیست ها رخ داد و تظاهراتی در پایتخت صورت گرفت. در همین درگیری ها یک ایستگاه پلیس، به همراه نیروهای امنیتی شروع به تیراندازی به تظاهرکنندگان کردند. در مجموع، ۸۹ نفر ( ۸۵ نفر از آن ها تظاهرکنندگان بودند ) در این قیام ماه ژوئیه جان خود را از دست دادند و صدها تن صدمه دیدند. به طرز شگفتآوری، خشونت به زودی کاهش یافت و جناحها نبرد خود را از خیابان ها به نهادهای سیاسی بردند.