جنگ تویوتا عنوانی است که به مراحل پایانی منازعه چاد و لیبی در سال ۱۹۸۷ در شمال چاد و مرز لیبی و چاد، داده شده است. این نام برگرفته از وانت های تویوتایی است که نیروهای چادی از آنها به عنوان وانت مسلح برای نبرد با لیبیایی ها بهره می بردند.
جنگ چاد و لیبی در سال ۱۹۸۳ با اشغال شمال چاد توسط لیبی آغاز شد. معمر قذافی رهبر لیبی؛ حکومت حسین حبری در چاد را به رسمیت نشناخته و نیروهای خود را به پشتیبانی از اپوزیسیون دولت چاد وارد این کشور کرده بود. برنامه قذافی برای سرنگونی دولت چاد باعث شد تا فرانسوی ها در عملیات مانتا و سپس در عملیات قرقی جلوی پیشروی بیشتر نیروهای لیبی را بگیرند.
در سال ۱۹۸۶ اپوزیسیون لیبی نیز علیه قذافی طغیان کرده و این باعث شد تا مشروعیت حضور نظامی لیبی در چاد به کلی زیر سؤال برود. حکومت حسین حبری نیز از این فرصت سود جسته و در ماه دسامبر به نیروهای خود دستور داد تا از خط آتش بس گذر کرده و علیه ارتش لیبی وارد عمل شوند. در طول سه ماه نیروهای چادی با استفاده از ترکیبی از تاکتیک های جنگ های چریکی و جنگ متعارف موفق به بازپس گیری تمامی شمال چاد شده و در ماه های بعدی شکست های سنگینی را بر ارتش لیبی وارد کردند تا اینکه در ۱۱ سپتامبر ۱۹۸۷ با امضای پیمان آتش بس این نبرد به پایان رسید.
نتیجه جنگ تویوتا یک شکست سنگین برای لیبی بود. براساس یکی از برآوردها لیبی حدود یک دهم ارتش خود را از دست داد، ۷۵۰۰ نفر از سربازان لیبیایی کشته شدند و حدود یک و نیم میلیارد دلار از تجیهزات جنگی لیبی نابود شده یا به غنیمت چادی ها درآمد اما تلفات چادی ها در این جنگ حدود هزار نفر بود.
در آغاز سال ۱۹۸۷ قشون اعزامی لیبی در چاد نیرویی عظیم را تشکیل می داد که از ۸ هزار سرباز، ۳۰۰ تانک، تعداد زیادی توپخانه راکتی و متعارف، هلیکوپترهای میل - ۲۴ و ۶۰ هواپیمای جنگی تشکیل می شد. این نیروی نظامی هرچند در ظاهر نیرومند به نظر می رسید اما با نقاط ضعف جدی روبرو بود. لیبیایی ها برای جنگی آماده شده بودند که در آن متحدان چادی آنها نقش پیاده نظام مهاجم را ایفا کرده و مأموریت های شناسایی را انجام دهند و لیبیایی ها پشتیبانی هوایی و زمینی را برای آنها تأمین کنند، اما در سال ۱۹۸۷ قذافی متحدان چادی خود را از دست داده بود و نیروهای لیبی شناخت کافی از وضعیت جغرافیایی منطقه نداشتند. پادگان های لیبی نیز به شکل جدا از هم در نقاط مختلف صحرای چاد مستقر شده و آسیب پذیر می نمودند. همچنین نیروهای لیبی که بایستی در یک کشور خارجی می جنگیدند از انگیزه پایینی برخوردار بودند و ارتش لیبی نیز دچار نوعی به هم ریختگی ساختاری بود که بخشی از آن به دلیل هراس قذافی از کودتای نظامیان ایجاد شده بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجنگ چاد و لیبی در سال ۱۹۸۳ با اشغال شمال چاد توسط لیبی آغاز شد. معمر قذافی رهبر لیبی؛ حکومت حسین حبری در چاد را به رسمیت نشناخته و نیروهای خود را به پشتیبانی از اپوزیسیون دولت چاد وارد این کشور کرده بود. برنامه قذافی برای سرنگونی دولت چاد باعث شد تا فرانسوی ها در عملیات مانتا و سپس در عملیات قرقی جلوی پیشروی بیشتر نیروهای لیبی را بگیرند.
در سال ۱۹۸۶ اپوزیسیون لیبی نیز علیه قذافی طغیان کرده و این باعث شد تا مشروعیت حضور نظامی لیبی در چاد به کلی زیر سؤال برود. حکومت حسین حبری نیز از این فرصت سود جسته و در ماه دسامبر به نیروهای خود دستور داد تا از خط آتش بس گذر کرده و علیه ارتش لیبی وارد عمل شوند. در طول سه ماه نیروهای چادی با استفاده از ترکیبی از تاکتیک های جنگ های چریکی و جنگ متعارف موفق به بازپس گیری تمامی شمال چاد شده و در ماه های بعدی شکست های سنگینی را بر ارتش لیبی وارد کردند تا اینکه در ۱۱ سپتامبر ۱۹۸۷ با امضای پیمان آتش بس این نبرد به پایان رسید.
نتیجه جنگ تویوتا یک شکست سنگین برای لیبی بود. براساس یکی از برآوردها لیبی حدود یک دهم ارتش خود را از دست داد، ۷۵۰۰ نفر از سربازان لیبیایی کشته شدند و حدود یک و نیم میلیارد دلار از تجیهزات جنگی لیبی نابود شده یا به غنیمت چادی ها درآمد اما تلفات چادی ها در این جنگ حدود هزار نفر بود.
در آغاز سال ۱۹۸۷ قشون اعزامی لیبی در چاد نیرویی عظیم را تشکیل می داد که از ۸ هزار سرباز، ۳۰۰ تانک، تعداد زیادی توپخانه راکتی و متعارف، هلیکوپترهای میل - ۲۴ و ۶۰ هواپیمای جنگی تشکیل می شد. این نیروی نظامی هرچند در ظاهر نیرومند به نظر می رسید اما با نقاط ضعف جدی روبرو بود. لیبیایی ها برای جنگی آماده شده بودند که در آن متحدان چادی آنها نقش پیاده نظام مهاجم را ایفا کرده و مأموریت های شناسایی را انجام دهند و لیبیایی ها پشتیبانی هوایی و زمینی را برای آنها تأمین کنند، اما در سال ۱۹۸۷ قذافی متحدان چادی خود را از دست داده بود و نیروهای لیبی شناخت کافی از وضعیت جغرافیایی منطقه نداشتند. پادگان های لیبی نیز به شکل جدا از هم در نقاط مختلف صحرای چاد مستقر شده و آسیب پذیر می نمودند. همچنین نیروهای لیبی که بایستی در یک کشور خارجی می جنگیدند از انگیزه پایینی برخوردار بودند و ارتش لیبی نیز دچار نوعی به هم ریختگی ساختاری بود که بخشی از آن به دلیل هراس قذافی از کودتای نظامیان ایجاد شده بود.
wiki: جنگ تویوتا