جنگ بابلی درگیری بین سال های ۳۱۱ تا ۳۰۹ پ. م میان دیادوخوی ها آنتیگون و سلوکوس بود که با پیروزی سلوکوس به پایان رسید. این درگیری به هر گونه امکان بازسازی امپراتوری اسکندر مقدونی پایان داد، این اتفاق در نهایت در نبرد ایپسوس صورت گرفت. همچنین با کنترل سلوکوس بر ساتراپی های شرقی امپراتوری سابق اسکندر، امپراتوری سلوکی به وجود آمد.
پس از مرگ اسکندر مقدونی در ۱۱ ژوئن ۳۲۳ پ. م، امپراتوری او از هم پاشید. ژنرال هایی که در تلاش برای نجات امپراتوری بودند در طول جنگ یکم دیادوخوی ها شکست خوردند. در طول جنگ دوم دیادوخوی ها، قدرت آنتیگون، که دولت خود را در آناتولی و سوریه ایجاد کرده بود، در حال افزایش بود. این امر باعث نگرانی سایر ژنرال ها شد، اما در جنگ سوم دیادوخوی ها، آنتیگون موفق شد بطلمیوس یکم و کاساندر را تحت تسلط خود نگه دارد. در دسامبر ۳۱۱ پ. م، طرف های متخاصم، صلحی میان یکدیگر منعقد کرده و یکدیگر را به رسمیت شناختند. تنها حاکمی که در این معاهده حضور نداشت سلوکوس بود. آنتیگون سلوکوس، ساتراپ بابل را در سال ۳۱۶ پ. م از مقامش برکنار کرده بود، [ ۱] اما بطلمیوس به او ارتشی داد تا از آن برای بازگشت به ساتراپی خود استفاده کند. [ ۲]
سلوکوس که با کهنه سربازان مقدونی از کاره ( حران ) تقویت شده بود، در نیمه دوم ماه مه ۳۱۱ پ. م به پایتخت سابق خود بابل بازگشت. [ ۳] او در آن جا به عنوان حاکم جدید شناخته شد. [ ۴] فقط یک قلعه توسط یک پادگان وفادار به آنتیگون اشغال شد. سلوکوس سدی دفاعی در فرات ساخت و دریاچه ای مصنوعی ایجاد کرد. در ماه اوت، او به طور ناگهانی سد را شکست و سیل دیوارهای قلعه را ویران کرد. [ ۵]
ساتراپ های آنتیگون در ماد و آریا، نیکانور و اواگوراس، تصمیم گرفتند با ارتشی متشکل از ۱۰۰۰۰ پیاده و ۷۰۰۰ سوار در این نبرد مداخله کنند، اما سلوکوس و ارتشش متشکل از ۳۰۰۰ پیاده و ۴۰۰ سواره از سپتامبر ۳۱۱ پ. م در نزدیکی دجله منتظر آنها بودند[ ۶] سلوکوس با پنهان کردن افراد خود در یکی از مرداب ها و حمله شبانه توانست سربازان مقدونی را در ارتش نیکانور و اواگوراس شکست دهد و در پی آن سربازان ایرانی تصمیم گرفتند که در کنار سلوکوس قرار گیرند ( نوامبر ۳۱۱ پ. م ) . [ ۷] سلوکوس بدون هیچ مشکلی می توانست از میان کوه های زاگرس حرکت کرده و هگمتانه ( پایتخت ماد ) را اشغال کند و تا شوش ( پایتخت عیلام ) پیشروی کند. او اکنون کنترل جنوب عراق و بخش بزرگی از ایران را در اختیار داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از مرگ اسکندر مقدونی در ۱۱ ژوئن ۳۲۳ پ. م، امپراتوری او از هم پاشید. ژنرال هایی که در تلاش برای نجات امپراتوری بودند در طول جنگ یکم دیادوخوی ها شکست خوردند. در طول جنگ دوم دیادوخوی ها، قدرت آنتیگون، که دولت خود را در آناتولی و سوریه ایجاد کرده بود، در حال افزایش بود. این امر باعث نگرانی سایر ژنرال ها شد، اما در جنگ سوم دیادوخوی ها، آنتیگون موفق شد بطلمیوس یکم و کاساندر را تحت تسلط خود نگه دارد. در دسامبر ۳۱۱ پ. م، طرف های متخاصم، صلحی میان یکدیگر منعقد کرده و یکدیگر را به رسمیت شناختند. تنها حاکمی که در این معاهده حضور نداشت سلوکوس بود. آنتیگون سلوکوس، ساتراپ بابل را در سال ۳۱۶ پ. م از مقامش برکنار کرده بود، [ ۱] اما بطلمیوس به او ارتشی داد تا از آن برای بازگشت به ساتراپی خود استفاده کند. [ ۲]
سلوکوس که با کهنه سربازان مقدونی از کاره ( حران ) تقویت شده بود، در نیمه دوم ماه مه ۳۱۱ پ. م به پایتخت سابق خود بابل بازگشت. [ ۳] او در آن جا به عنوان حاکم جدید شناخته شد. [ ۴] فقط یک قلعه توسط یک پادگان وفادار به آنتیگون اشغال شد. سلوکوس سدی دفاعی در فرات ساخت و دریاچه ای مصنوعی ایجاد کرد. در ماه اوت، او به طور ناگهانی سد را شکست و سیل دیوارهای قلعه را ویران کرد. [ ۵]
ساتراپ های آنتیگون در ماد و آریا، نیکانور و اواگوراس، تصمیم گرفتند با ارتشی متشکل از ۱۰۰۰۰ پیاده و ۷۰۰۰ سوار در این نبرد مداخله کنند، اما سلوکوس و ارتشش متشکل از ۳۰۰۰ پیاده و ۴۰۰ سواره از سپتامبر ۳۱۱ پ. م در نزدیکی دجله منتظر آنها بودند[ ۶] سلوکوس با پنهان کردن افراد خود در یکی از مرداب ها و حمله شبانه توانست سربازان مقدونی را در ارتش نیکانور و اواگوراس شکست دهد و در پی آن سربازان ایرانی تصمیم گرفتند که در کنار سلوکوس قرار گیرند ( نوامبر ۳۱۱ پ. م ) . [ ۷] سلوکوس بدون هیچ مشکلی می توانست از میان کوه های زاگرس حرکت کرده و هگمتانه ( پایتخت ماد ) را اشغال کند و تا شوش ( پایتخت عیلام ) پیشروی کند. او اکنون کنترل جنوب عراق و بخش بزرگی از ایران را در اختیار داشت.
wiki: جنگ بابلی