جنگ افزار صوتی

جنگ افزارهای صوتی ( فراصوتی ) یا جنگ افزارهای شنودی جنگ افزارهایی هستند که می توانند اهداف مورد نظر را بدون شلیک گلوله و تنها توسط ساطع کردن امواج صوتی، بسته به نوع آنها و شدت امواج نابود یا متوقف سازند. این جنگ افزارها توسط نیروهای نظامی همچون ارتش و پلیس ( به ویژه پلیس ضد شورش ) مورد استفاده قرار می گیرند. این نوع جنگ افزارها به اشکال گوناگون موجود می باشند شامل: گلوله های صوتی، بمب های صوتی، مین های صوتی، توپ های صوتی و غیره. برخی از این جنگ افزارها امواج صوتی را به صورت متمرکز و تنه بر هدف مشخصی ساطع می کنند، همچون توپ های صوتی، اما برخی دیگر همچون بمب های صوتی در صورت انفجار بر محدودهٔ وسیعی تأثیر می گذارند.
هنگام جنگ جهانی دوم دانشمندان آلمانی برای نخستین بار در آزمایشگاه های خود موفق به اختراع بلندگوهای غول پیکری شدند که قادر بود با امواج مادون صوت به تخریب سازه های شهری بپردازد. این جنگ افزار در صورت تکمیل قادر بود خرابی های جانی نیز به بار آورد.
این جنگ افزارهای صوتی با برد صوتی بسیار وسیع از خود امواجی از صوت ساطع می کند که بسامد آن بیش از ۲٫۵ کیلوهرتز است و صداهای آژیر مانندی که تولید می کند بسیار بلندتر از بلندشدن جت های نظامی از زمین است و با وجود اینکه معمولاً این جنگ افزار هااز دیگر انواع آن که در ارتش استفاده می شوند ضعیف تر هستند، برای گوش دردناک بوده و ممکن است ناشنوایی در پی داشته باشند.
این جنگ افزارها از امواج سونار برای ایجاد چیزی که نیروی دریایی آن را «گودال آکوستیک از راه دور» می نامد استفاده می کند. این سلاح قادر است تا در زیر آب اژدرها، مین های زیر آبی و دیگر اشیا خطرناک را نابود کند.
بمب صوتی، بمبی است که از مواد منفجره کمتری نسبت به بمب های دیگر ساخته شده است و ویژگی اش ایجاد صدای زیاد است؛ ولی در فاصله کم می تواند کشنده باشد. کاربرد آن در ایجاد رعب و وحشت است. تا شعاع چند متری می تواند صدمات شدیدی به افراد وارد کرده و باعث ناشنوایی موقت یا دائم آنها شود. گاهی بمب صوتی باعث خونریزی داخلی شده و به قربانی صدمات شدیدی وارد می نماید.