جنگ اعاده استقلال دومینیکن ( انگلیسی: Dominican Restoration War ) جنگی است که در جمهوری دومینیکن در سال های ۱۸۶۳ و ۱۸۶۵، بین استقلال طلبان این کشور و دولت استعمارگر اسپانیا به وقوع پیوست. استعمار اسپانیا این کشور را پس از استقلال به مدت ۱۷ سال مستعمره خود کرده بود. این جنگ با شکست پادشاهی اسپانیا و پیروزی استقلال طلبان دومینیکن به پایان رسید.
ژنرال پدرو سانتانا، که در جمهوری دومینیکن قدرت داشت با بحرانی اقتصادی و تهدید حمله دیگری توسط هائیتی رو به رو شد. در مواجهه با این تهدید، سانتانا از اسپانیا خواست تا بعد از ۱۷ سال استقلال مجدداً کنترل این کشور را در دست بگیرد. ایالات متحده از یک طرف در جنگ داخلی تضعیف شده بود و از طرف دیگر به دلیل دکترین مونرو نمی توانست در چنین جنگ هایی شرکت داشته باشد. این برای اسپانیا فرصتی بود که دوباره در قاره آمریکا جای پایی پیدا کنند. در ۱۸ مارس ۱۸۶۱ دومینیکن به اسپانیا ملحق شد و سانتانا فرماندار کل سن دومینیک شد.
در ۱۶ اوت سال ۱۸۶۳ یک گروه به فرماندهی گریگوریو لوپرون و گریگوریو رودریگز به سانتو دومینگو پایتخت دومینیکن تهاجم شجاعانه ای کرد و پرچم دومینیکن را برفراز تپه کاپوتیلو که در مجاورت مرز هائیتی است به اهتزاز درآورد و به این ترتیب جنگ شروع شد
بدنبال این رویداد مردم گروه گروه به قیام پیوستند و در ۳ سپتامبر یک نیروی چریکی ۶٬۰۰۰ نفری بندر سن لوئیس و ۸۰۰ سرباز اسپانیایی در سانتیاگو را محاصره کرد و آن را در ۱۳ سپتامبر به تصرف خود درآورد. شورشیان روز بعد یک دولت جدید تشکیل دادند. رئیس این دولت خوزه آنتونیو سالسدو بود. او پدرو سانتانا که نیروهای اسپانیا را فرماندهی می کرد خائن نامید. سالسدو تلاش کرد تا ایالات متحده را برای کمک درگیر کند، اما این اقدام مجدداً شکست خورد.
تا مارس سال ۱۸۶۴، ۱۰۰۰ اسپانیایی توسط چریک ها کشته شدند. ۹۰۰۰ نفر دیگر از مجموعه نیروهای ۲۱۰۰۰ نفره اسپانیا به دلیل بیماری جان باختند. ۶۰ در مارس ۱۸۶۴ سانتانا بخاطر نافرمانی از سلسله مراتب اسپانیایی اش اخراج شد و به کوبا فرستاده شد تا محاکمه شود ولی قبل از محاکمه به طور ناگهانی جانش را از دست داد.
گرچه بسیاری از شهرهای دومینیکن تخریب شد و در طول سال های جنگ کشاورزی ( به غیر از تنباکو ) در سراسر کشور متوقف شده بود ولی جنگ اعاده استقلال باعث شد که سطح جدیدی از غرور ملی به جمهوری دومینیکن بازگردد. پیروزی دومینیکن همچنین به ملی گرایان کوبا و پورتوریکو نشان داد که استعمار گران اسپانیایی را می توان شکست داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفژنرال پدرو سانتانا، که در جمهوری دومینیکن قدرت داشت با بحرانی اقتصادی و تهدید حمله دیگری توسط هائیتی رو به رو شد. در مواجهه با این تهدید، سانتانا از اسپانیا خواست تا بعد از ۱۷ سال استقلال مجدداً کنترل این کشور را در دست بگیرد. ایالات متحده از یک طرف در جنگ داخلی تضعیف شده بود و از طرف دیگر به دلیل دکترین مونرو نمی توانست در چنین جنگ هایی شرکت داشته باشد. این برای اسپانیا فرصتی بود که دوباره در قاره آمریکا جای پایی پیدا کنند. در ۱۸ مارس ۱۸۶۱ دومینیکن به اسپانیا ملحق شد و سانتانا فرماندار کل سن دومینیک شد.
در ۱۶ اوت سال ۱۸۶۳ یک گروه به فرماندهی گریگوریو لوپرون و گریگوریو رودریگز به سانتو دومینگو پایتخت دومینیکن تهاجم شجاعانه ای کرد و پرچم دومینیکن را برفراز تپه کاپوتیلو که در مجاورت مرز هائیتی است به اهتزاز درآورد و به این ترتیب جنگ شروع شد
بدنبال این رویداد مردم گروه گروه به قیام پیوستند و در ۳ سپتامبر یک نیروی چریکی ۶٬۰۰۰ نفری بندر سن لوئیس و ۸۰۰ سرباز اسپانیایی در سانتیاگو را محاصره کرد و آن را در ۱۳ سپتامبر به تصرف خود درآورد. شورشیان روز بعد یک دولت جدید تشکیل دادند. رئیس این دولت خوزه آنتونیو سالسدو بود. او پدرو سانتانا که نیروهای اسپانیا را فرماندهی می کرد خائن نامید. سالسدو تلاش کرد تا ایالات متحده را برای کمک درگیر کند، اما این اقدام مجدداً شکست خورد.
تا مارس سال ۱۸۶۴، ۱۰۰۰ اسپانیایی توسط چریک ها کشته شدند. ۹۰۰۰ نفر دیگر از مجموعه نیروهای ۲۱۰۰۰ نفره اسپانیا به دلیل بیماری جان باختند. ۶۰ در مارس ۱۸۶۴ سانتانا بخاطر نافرمانی از سلسله مراتب اسپانیایی اش اخراج شد و به کوبا فرستاده شد تا محاکمه شود ولی قبل از محاکمه به طور ناگهانی جانش را از دست داد.
گرچه بسیاری از شهرهای دومینیکن تخریب شد و در طول سال های جنگ کشاورزی ( به غیر از تنباکو ) در سراسر کشور متوقف شده بود ولی جنگ اعاده استقلال باعث شد که سطح جدیدی از غرور ملی به جمهوری دومینیکن بازگردد. پیروزی دومینیکن همچنین به ملی گرایان کوبا و پورتوریکو نشان داد که استعمار گران اسپانیایی را می توان شکست داد.
