جنگ استقلال گینه بیسائو ( انگلیسی: Guinea - Bissau War of Independence ) به درگیری های مسلحانه برای استقلال این کشور اطلاق می شود که در سال های ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۴ در گینه پرتغالی وجود داشت. این جنگ هنگامی که پرتغال، پس از انقلاب میخک سال ۱۹۷۴، استقلال گینه بیسائو را به رسمیت شناخت به پایان رسید.
گینه پرتغالی ( مجمع الجزایر کیپ ورد ) از سال ۱۴۴۶ توسط پرتغال تصرف شد و در طول قرن هجدهم، یک ایستگاه تجاری عمده برای کالاها و برده داری در آفریقا بود که قبل از آن توسط مقامات پرتغالی غیرقانونی اعلام شده بود. با این وجود، تا نیمه دوم قرن نوزدهم این کشور در کنترل پرتغال نبود. جنگ های مقطعی تا ابتدای قرن بیستم در این کشور وجود داشت و مجمع الجزایر بیاگوس تا سال ۱۹۳۶ که در تصرف پرتغال بود شاهد آرامش نبود.
گینه پرتغال تا سال ۱۸۸۷ بهٰ مجمع الجزایر کیپ ورد وابسته نبود ولی در سال ۱۸۹۲، خودمختار شد و مجدداً در سال ۱۸۹۶ به یکی از استان های این مجمع الجزایر تبدیل شد. در آغاز قرن بیستم، گینه نو پرتغال به نام «مستعمره» نام گذاری شد. با اجرایی شدن قانون استعمار پرتغال در سال ۱۹۳۰، نام «مستعمره» به طور کامل جایگزین «استان» شد.
در سال ۱۹۵۲، با اصلاح قانون اساسی، گینه نو پرتغال دوباره به عنوان یک استان خارج از کشور نام گذاری شد، و دیگر به عنوان «مستعمره» شناخته نمی شد.
اولین فعالیت اصلی حزب آفریقایی استقلال گینه و کیپ ورد ( PAIGC ) در سوم اوت ۱۹۵۹ انجام شد. این حزب کارگران اسکله بیسائو را به اعتصاب فراخواند. پلیس استعمار اعتصاب را به شدت سرکوب کرد و بیش از ۵۰ نفر را به قتل رساند، این حادثه به عنوان قتل عام پیدیگویتی شناخته شد، قتل عامی که باعث شد حمایت مردمی از حزب آفریقایی استقلال گینه و کیپ ورد بیشتر شود.
تا سال ۱۹۶۰ تصمیم بر این بود که مقر فرماندهی این حزب برای کسب آمادگی جهت ورود به مبارزه مسلحانه علیه نیروهای استعمار گر به کوناکری در جمهوری گینه ( گینه سابق فرانسه ) منتقل شود. در ۱۸ آوریل ۱۹۶۱، حزب استقلال گینه و کیپ ورد همراه با جبهه آزادیبخش موزامبیک، جنبش خلق برای آزادی آنگولا - حزب کار از آنگولا، جنبش آزادی سائوتومه و پرنسیپ، کنفدراسیون سازمان های ملی گرای مستعمره پرتغال را در مراکش تشکیل دادند. هدف از این اقدام اتحاد جنبش های آزادی بخش در مستعمره های پرتغال بود.
جنگ در گینه با نام «ویتنام پرتغال» نیز شناخته می شود. حزب مارکسیست آفریقایی برای استقلال گینه و کیپ ورد یا PAIGC، به عنوان اصلی ترین نیروی جنبش شورشیان انقلابی بومی، به خوبی آموزش دیده، به خوبی رهبری و تجهیز شده بود و پشتیبانی قابل توجهی را از طرف کشورهای همسایه مانند سنگال دارا بود. جنگل های گینه و نزدیکی متحدان این حزب به مرز، مزیت قابل توجهی را در برتری تاکتیکی در حملات مرزی و جنگ چریکی برای آن ها ایجاد می کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگینه پرتغالی ( مجمع الجزایر کیپ ورد ) از سال ۱۴۴۶ توسط پرتغال تصرف شد و در طول قرن هجدهم، یک ایستگاه تجاری عمده برای کالاها و برده داری در آفریقا بود که قبل از آن توسط مقامات پرتغالی غیرقانونی اعلام شده بود. با این وجود، تا نیمه دوم قرن نوزدهم این کشور در کنترل پرتغال نبود. جنگ های مقطعی تا ابتدای قرن بیستم در این کشور وجود داشت و مجمع الجزایر بیاگوس تا سال ۱۹۳۶ که در تصرف پرتغال بود شاهد آرامش نبود.
گینه پرتغال تا سال ۱۸۸۷ بهٰ مجمع الجزایر کیپ ورد وابسته نبود ولی در سال ۱۸۹۲، خودمختار شد و مجدداً در سال ۱۸۹۶ به یکی از استان های این مجمع الجزایر تبدیل شد. در آغاز قرن بیستم، گینه نو پرتغال به نام «مستعمره» نام گذاری شد. با اجرایی شدن قانون استعمار پرتغال در سال ۱۹۳۰، نام «مستعمره» به طور کامل جایگزین «استان» شد.
در سال ۱۹۵۲، با اصلاح قانون اساسی، گینه نو پرتغال دوباره به عنوان یک استان خارج از کشور نام گذاری شد، و دیگر به عنوان «مستعمره» شناخته نمی شد.
اولین فعالیت اصلی حزب آفریقایی استقلال گینه و کیپ ورد ( PAIGC ) در سوم اوت ۱۹۵۹ انجام شد. این حزب کارگران اسکله بیسائو را به اعتصاب فراخواند. پلیس استعمار اعتصاب را به شدت سرکوب کرد و بیش از ۵۰ نفر را به قتل رساند، این حادثه به عنوان قتل عام پیدیگویتی شناخته شد، قتل عامی که باعث شد حمایت مردمی از حزب آفریقایی استقلال گینه و کیپ ورد بیشتر شود.
تا سال ۱۹۶۰ تصمیم بر این بود که مقر فرماندهی این حزب برای کسب آمادگی جهت ورود به مبارزه مسلحانه علیه نیروهای استعمار گر به کوناکری در جمهوری گینه ( گینه سابق فرانسه ) منتقل شود. در ۱۸ آوریل ۱۹۶۱، حزب استقلال گینه و کیپ ورد همراه با جبهه آزادیبخش موزامبیک، جنبش خلق برای آزادی آنگولا - حزب کار از آنگولا، جنبش آزادی سائوتومه و پرنسیپ، کنفدراسیون سازمان های ملی گرای مستعمره پرتغال را در مراکش تشکیل دادند. هدف از این اقدام اتحاد جنبش های آزادی بخش در مستعمره های پرتغال بود.
جنگ در گینه با نام «ویتنام پرتغال» نیز شناخته می شود. حزب مارکسیست آفریقایی برای استقلال گینه و کیپ ورد یا PAIGC، به عنوان اصلی ترین نیروی جنبش شورشیان انقلابی بومی، به خوبی آموزش دیده، به خوبی رهبری و تجهیز شده بود و پشتیبانی قابل توجهی را از طرف کشورهای همسایه مانند سنگال دارا بود. جنگل های گینه و نزدیکی متحدان این حزب به مرز، مزیت قابل توجهی را در برتری تاکتیکی در حملات مرزی و جنگ چریکی برای آن ها ایجاد می کرد.
wiki: جنگ استقلال گینه بیسائو