جنگ استقلال پرو

جنگ استقلال پرو ( انگلیسی: Peruvian War of Independence ) از مجموعه درگیری های نظامی در پرو در سال ۱۸۱۱ است که با نبرد گواکی و شکست قطعی ارتش اسپانیا در سال ۱۸۲۴ در جنگ آیاکوچو خاتمه یافت. [ ۳] این جنگ های استقلال طلبانه با پیشینه قیام توپاک آمارو رهبر سرخپوست ها در سال های ۱۷۸۰ تا ۸۱ شروع شد. به دلیل این جنگ، نایب السلطنه پرو همواره توسط «الیگارشی لیما» حمایت می شد. این الیگارشی همیشه با جنبش های مردمی تهدید می شد و مورد مخالفت یک طبقه جدید اقتصادی در بوئنوس آیرس قرار داشت. در دهه اول سال ۱۸۰۰ پرو پایگاه سلطنت طلب هایی بود که برای استقلال پرو و شیلی می جنگیدند. در میان مهم ترین رویدادهای این جنگ می توان به اعلامیه استقلال پرو توسط خوزه د سن مارتین در ۲۸ ژوئیه سال ۱۸۲۱ اشاره کرد.
در طول جنگ شبه جزیره ( ۱۸۱۴–۱۸۰۷ ) قدرت مرکزی در امپراتوری اسپانیا تحلیل رفت و در بسیاری از مناطق آزادشده توسط ناپلئون خودمختاری اعلام شد. خوزه فرناندو دی آباسکال یوسا نایب السلطنه پرو، بعنوان یک افسر نظامی اسپانیایی، در سال های جنگ استقلال آمریکا در سازماندهی ارتش برای سرکوب قیام ها در مرکز پرو و دفاع از منطقه مستعمره در این کشور نقش فعال داشت. او پس از پیروزی هایی که در این زمینه داشت مرکز پرو را به حاکمیت سرزمین های تحت استعمار ضمیمه کرد. این اقدام او به تجار لیما کمک کرد تا از معادن نقره این منطقه بهره برداری کنند. [ ۴] به دلیل این اقدام، مردم پرو وفاداریشان را به مجلس مؤسسان بعنوان نماینده امپراتوری اسپانیا حفظ کردند ولی پس از قیام خوزه د سان مارتین ( ۱۸۲۰–۱۸۲۳ ) و سیمون بولیوار ( ۱۸۲۳–۱۸۲۵ ) به ارتش میهن پرستان پیوستند.
در قرن هجدهم، چندین قیام بومی علیه استعمار اسپانیا و رفتار مقامات استعماری وجود داشت. اقدامات اصلاحاتی بوربن ها موجب افزایش نگرانی شد و این مخالفت در شورش توپاک آمارو دوم که سرکوب شده بود، در حال وقوع بود.
استقلال پرو، فصل مهمی در جنگ های استقلال طلبانه در آمریکای جنوبی بود. نبرد ساکر در مرکز پرو در آوریل ۱۸۲۵ به پایان رسید و در نوامبر همان سال، مکزیک تسلیم شد.
در ژانویه سال ۱۸۲۶ قلعه های نظامی اسپانیا در مناطق کالااو و چیله او در آمریکای جنوبی تصرف شد. اسپانیا تمام مستعمره های قاره آمریکای خود را از دست داد و ده سال بعد در سال ۱۸۳۶ آنها را ترک کرد و امپراتوری گسترده اش را از دست داد.