جنگ استقلال لیتوانی

جنگ استقلال لیتوانی ( لیتوانیایی: Laisvės kovos ) ؛ ( به انگلیسی Lithuanian Wars of Independence ) که به نبرد آزادی نیز شناخته می شود به جنگ هایی گفته می شود که لیتوانی در دفاع برای استقلال خود در پایان جنگ جهانی اول کرده است. این جنگ ها در ماه های اوت ۱۹۱۹ و دسامبر سال ۱۹۱۸ با بلشویک ها، در ژوئن تا دسامبر۱۹۱۹ با ارتش برمونتین که خواهان برپایی امپراتوری روسیه بودند و در فاصله ماه های ژوئن تا دسامبر سال۱۹۱۹ با لهستانی ها به ثبت رسیده است.
بعد از تجزیه لهستان - لیتوانی که در نیمهٔ دوم قرن ۱۸ میلادی ( سال ۱۷۹۵ ) رخ داد و به پایان موجودیت مشترک المنافع لهستان - لیتوانی انجامید، لیتوانی به امپراتوری روسیه پیوست. در قرن نوزدهم جنبش ملی لیتوانی شروع شد و در ابتدای قرن بیستم به تأسیس دولت ملی و مستقل لیتوانی انجامید. در اثنای جنگ جهانی اول لیتوانی طی سال های ۱۹۱۵ تا ۱۹۱۸ توسط آلمان ها اشغال شد. در ۱۶ فوریه ۱۹۱۸، شورای لیتوانی اعلام کرد استقلال خود را مجدداً اعلام کرد. اعلام استقلال لیتوانی توسط آلمان ها سرکوب شد ولی در مارس ۱۹۱۸ آلمانی ها لیتوانی را به عنوان یکی از اقمار خود پذیرفتند بشرط اینکه ارتش، پلیس و مؤسسه های مدنی نداشته باشد. در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸، آلمان در جبهه غرب اش توافق آتش بس را امضا کرد و به طور رسمی شکست در این جنگ و سلطه بر روی لیتوانی را پذیرفت.
اولین دولت ملی، به رهبری آگوستین ولدماراس تشکیل شد. او اطلاعیه ای صادر کرد که لیتوانی نیازی به نیروی نظامی نداشته، چرا که قصد نداشته در جنگ شرکت کند و فقط به یک نیروی شبه نظامی کوچک نیاز دارد.
اولین قانون برای ایجاد ارتش در تاریخ ۲۳ نوامبر ۱۹۱۸ به تصویب رسید. گسترش و سازمان آن به آرامی انجام شد چرا که کمبود بودجه، اسلحه، مهمات و فرماندهان نظامی با تجربه مانع از چنین گسترشی می شد. در ۲۰ دسامبر آنتنا اسمتونا و اگوستین ولدماراس برای درخواست کمک به آلمان رفتند. آلمان به لیتوانی صدها میلیون دلار پرداخت و ساختار ارتش جوان لیتوانی تحت حمایت ارتش آلمان قرار گرفت. بعد از بازگشت این دو، شورای لیتوانی کابینه اگوستین ولدماراس را منحل کرد؛ مایکل اسلزویچ نخست وزیر شد و در تاریخ ۲۶ دسامبر ۱۹۱۸ او کابینه اش را تشکیل داد. او به فاصله کوتاهی اعلام کرد که لیتوانی با تهدیدی جدی روبروست و از مردم خواست تا برای دفاع از آن به نیروهای دولتی بپیوندند.