جنگ استقلال دومینیکن از هائیتی

هائیتی قبلاً به عنوان مستعمره سانتو دومینگو شناخته می شد؛ ولی با سرنگونی اسپانیا در سال۱۸۲۱ مستقل شد. در آن زمان، هائیتی از لحاظ اقتصادی و نظامی قدرتمند بود و جمعیتی ۸ تا ۱۰ برابر بیشتر از زمانی داشت که مستعمره اسپانیا بود. در چنین شرایطی افسران نظامی دومینیکن تصمیم گرفتند تا کشورشان را به هائیتی ضمیمه کنند، چرا که آنها خواهان ثباتی سیاسی تحت حاکمیت ژان پیر بوئر، رئیس جمهور هائیتی بودند. با توجه به سوء مدیریت در حکومت هائیتی، اختلافات نظامی و بحران اقتصادی، این حکومت پایگاه مردمی اش را از دست داد و مردم دومینیکن تصمیم گرفتند بدون هیچ گونه مصالحه ای، دولت حاکم را سرنگون کنند.
در آغاز دهه ۱۸۰۰، مستعمره سانتو دومینگو، که مقر سرفرماندهی اسپانیا در دنیای جدید بود، در ضعیف ترین وضعیت خود قرار داشت. اسپانیا در این دوره برای حفظ کنترل قاره آمریکا درگیر جنگ شبه جزیره ای اروپا و سایر جنگ ها بود. از آنجا که اسپانیا در بخش های گسترده ای از جهان منافع خود را داشت به مستعمره سانتو دومینگو چندان اعتنایی نکرد.
در دهه های ۱۸۰۰، پادشاهی اسپانیا در مستعمره سانتو دومینگو نفوذ نداشت. برخی از دامداران ثروتمند به رهبران تبدیل شده بودند و قصد داشتند کنترل و نظم را در جنوب شرقی مستعمره که قانون «ماشیت» اعمال می شد را برقرار کنند. در ۹ نوامبر سال ۱۸۲۱ فرمانده مستعمره خوزه نونز د کاسرز تحت تأثیر انقلابی که در اطرافش جاری شده بود قرار گرفت و قصد کرد که پادشاهی اسپانیا را سرنگون کند و استقلال مستعمره سانتو دومینگو از اسپانیا را اعلام کرد.
گروهی از سیاستمداران دومینیکن و افسران ارتش ابراز علاقه کرده بودند که در کل یک جزیره را متحد کنند، در حالی که آنها به دنبال ثبات و پشتیبانی سیاسی و حمایتی از طریق هائیتی بودند که در آن زمان هنوز هم به عنوان داشتن ثروت و قدرت فراوانی دیده می شد هائیتی تا کنون ثروتمندترین کلنی در نیمکره غربی بوده و به عنوان «مروارید آنتیل» شناخته شده است.