جنگ استقلال بولیوی ( انگلیسی: Bolivian War of Independence ) در سال ۱۸۰۹ با تأسیس مجامع دولتی در سوکره و لا پاز، پس از اولین جنگ استقلال در چوویچاکا و لاپاز آغاز شد. این مجامع پس از مدت کوتاهی شکست خوردند، و دوباره به تصرف اسپانیا درآمدند.
در دورانی که بولیوی مستعمره اسپانیا بود، این کشور «پروی علیا» یا «کارکاس» نامیده می شد و تحت حاکمیت نایب السلطنه لیما بود. لاپلاتا که هم اکنون به آن سوکره می گویند دارای معادن نقره زیادی بود و منبع ثروت امپراتوری اسپانیا بحساب می آمد. در این منابع بردگان به عنوان نیروی کار، بکار گرفته شده بودند. جنگ های ناپلئون، در کشورهای آمریکای لاتین باعث شد که امپراتوری اسپانیا تضعیف شود و اعتراضات مردمی علیه استعمارگران اسپانیایی افزایش یابد.
انقلاب ماه مه ۱۸۱۰ یا شورش های چند روزه در بوئنوس آیرس به عنوان مستعمره اسپانیا که خود مختار شده بود، در هم شکست. بوئنوس آیرس سه بار در کارکاس ( بولیوی کنونی ) دست به عملیات نظامی زد. فرماندهان عملیات خوان خوزه کاستلی، مانوئل بلگرانو و خوزه روندو بودند، اما سلطنت طلب ها این سه حمله را دفع کردند. با این حال، درگیری به یک جنگ چریکی بالغ شد و مانع آن شد که سلطنت طلب ها بتوانند حضورشان را در سرزمین های خود تثبیت کنند.
پس از اینکه سیمون بولیوار و آنتونیو خوزه د سوکره سلطنت طلب ها را در شمال آمریکای جنوبی شکست دادند، سوکره در عملیات دیگری سلطنت طلب ها را در کارکاس شکست داد و استقلال بولیوی در تاریخ ۶ اوت ۱۸۲۵ اعلام شد.
کارکاس ( بولیوی امروز ) به عنوان پرو علیا نیز شناخته شده است. این منطقه در قرن شانزدهم توسط حکومت استعماری اسپانیا تصرف شد. این کشور در اساس تحت کنترل حکومت دست نشانده پرو قرار داشت. حاکمیت در این کشور از تعدادی قاضی و یک فرماندار با عنوان رئیس جمهور تشکیل شده بود.
از سال ۱۸۱۰ تا ۱۸۲۴، ایده استقلال توسط شش گروه چریکی در کارکاس دنبال می شد. مناطقی که این گروه ها در آن تسلط داشتند رپپبلیکوتاس یا جمهوری های کوچک نام داشت. این مناطق در اطراف سوکره یعنی سرزمین های جنوبی در مرز «آرژانتین» کنونی و «سانتا کروز دو له سیه را» قرار داشتند. بومی های مستقر در این مناطق قدرت آن را نداشتند که استقلال خود را بدست بیاورند اما به جای آن، با سلطنت طلب ها قرار دادی را داشتند که با هم در مقابل آرژانتین از خود دفاع کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر دورانی که بولیوی مستعمره اسپانیا بود، این کشور «پروی علیا» یا «کارکاس» نامیده می شد و تحت حاکمیت نایب السلطنه لیما بود. لاپلاتا که هم اکنون به آن سوکره می گویند دارای معادن نقره زیادی بود و منبع ثروت امپراتوری اسپانیا بحساب می آمد. در این منابع بردگان به عنوان نیروی کار، بکار گرفته شده بودند. جنگ های ناپلئون، در کشورهای آمریکای لاتین باعث شد که امپراتوری اسپانیا تضعیف شود و اعتراضات مردمی علیه استعمارگران اسپانیایی افزایش یابد.
انقلاب ماه مه ۱۸۱۰ یا شورش های چند روزه در بوئنوس آیرس به عنوان مستعمره اسپانیا که خود مختار شده بود، در هم شکست. بوئنوس آیرس سه بار در کارکاس ( بولیوی کنونی ) دست به عملیات نظامی زد. فرماندهان عملیات خوان خوزه کاستلی، مانوئل بلگرانو و خوزه روندو بودند، اما سلطنت طلب ها این سه حمله را دفع کردند. با این حال، درگیری به یک جنگ چریکی بالغ شد و مانع آن شد که سلطنت طلب ها بتوانند حضورشان را در سرزمین های خود تثبیت کنند.
پس از اینکه سیمون بولیوار و آنتونیو خوزه د سوکره سلطنت طلب ها را در شمال آمریکای جنوبی شکست دادند، سوکره در عملیات دیگری سلطنت طلب ها را در کارکاس شکست داد و استقلال بولیوی در تاریخ ۶ اوت ۱۸۲۵ اعلام شد.
کارکاس ( بولیوی امروز ) به عنوان پرو علیا نیز شناخته شده است. این منطقه در قرن شانزدهم توسط حکومت استعماری اسپانیا تصرف شد. این کشور در اساس تحت کنترل حکومت دست نشانده پرو قرار داشت. حاکمیت در این کشور از تعدادی قاضی و یک فرماندار با عنوان رئیس جمهور تشکیل شده بود.
از سال ۱۸۱۰ تا ۱۸۲۴، ایده استقلال توسط شش گروه چریکی در کارکاس دنبال می شد. مناطقی که این گروه ها در آن تسلط داشتند رپپبلیکوتاس یا جمهوری های کوچک نام داشت. این مناطق در اطراف سوکره یعنی سرزمین های جنوبی در مرز «آرژانتین» کنونی و «سانتا کروز دو له سیه را» قرار داشتند. بومی های مستقر در این مناطق قدرت آن را نداشتند که استقلال خود را بدست بیاورند اما به جای آن، با سلطنت طلب ها قرار دادی را داشتند که با هم در مقابل آرژانتین از خود دفاع کنند.
wiki: جنگ استقلال بولیوی