[ویکی الکتاب] معنی جُنُودُهُ: لشکریانش - سپاهیانش
ریشه کلمه:
جند (۲۹ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)
«جُنُود» جمع «جُند» در اصل به معنای زمینی است که دارای سنگ های بزرگ و روی هم انباشته ای باشد، سپس به هر چیز متراکم و چشمگیر اطلاق شده و معمولاً به انبوه لشکر «جُند» می گویند.
سپاه. شپاه ما آنهایند پیروز. جمع آن جنود و اجناد است ولی در قرآن فقط اوّلی به کار رفته است . نا گفته نماند جند (به فتح اول) به معنی زمین سخت است (اقرب الموارد) راغب عقیده دارد سپاه را به وسیله فشرده بئدن و محکمی، جند گفتهاند لازم است درباره چند آیه توضیح بدهیم. 1- . آیه درباره آن مرد مؤمن است که از پیامبران دفاع کرد و او را کشتند یعنی: بعد از او سپاهی از آسمان برقوم او نفرستادیم و نازل کننده نبودیم (و از اوّل کارمان چنین نبوده است) نبود مگر یک صیحه آن گاه همه آرام شدند و مردند. اگر گویند: در بسیاری از آیات هست که خداوند برای نصرت حضرت رسول صلی اللّه علیه و آله و سلم ملک فرستاد مثل و آیاتیکه درباره جنگ بدر و حنین است ولی درآیه فوق میگوید «وَ ما کُنّا مُنْزِلینَ» ما از اوّل چنین نبودیم، این دو با هم چه طور جمع میشوند؟!! گوئیم: به نظر میآید غرض از «ما کُنّا مُنْزِلینَ» لشگر کشیهای معمول باشد یعنی کار ما اینطور نبوده است که لشگر هائی بفرستیم تا با مردم بدکار جنگ کنند و به بینیم که کدام طرف غالب بوسیله صیحه و صاعقه و غیره کار بدگاران را یک سره میکنیم، جنودیکه در احزاب و حنین و غیره آمدند همه جنود اللّه بودند و کار خود را کردند و رفتند بی آنکه مردم قدرت مقابله داشته باشند. رمخشری این سئوال را طرح نموده و جواب میدهد: «ما کنّا مُنْزَلینَ» نسبت به انبیاء سلف است ولی در زمان قرآن به خاطر عظمت آوردنده قرآن جنود نازل شدند. این جواب به نظر نگارنده درست نیست و نمیتوان گفت سنّت خدا در زمان رسول خدا صلی اللّه علیه و آله و سلم تغییر یافت . 2- . علی الظاهر فاعل «لا یَسْطیعُونَ» عبارت است از «اله» در آیه قبل و ضمیر «نَصْرَهُمْ وَ هُمْ» به بت پرستان راجع است و ضمیر «لهم» برای «آلهة» است یعنی: بتها قدرت بر یاری آنها ندارد و آنها برای بتان سپاه آمادهاند. و به عبارت دیگر آنها بر بتان یاری میکنند نه بتان بر آنها. بعضی از بزرگان «محضرون» را راجع به آخرت گرفته که بت پرستان با بتان در روز قیامت حاضر میشوند. به نظم آنچه ما ترجمه کردیم بهتر است یعنی مردم برای بتان سپاهی آمادهاند و از آنها یاری میکنند.
ریشه کلمه:
جند (۲۹ بار)
ه (۳۵۷۶ بار)
«جُنُود» جمع «جُند» در اصل به معنای زمینی است که دارای سنگ های بزرگ و روی هم انباشته ای باشد، سپس به هر چیز متراکم و چشمگیر اطلاق شده و معمولاً به انبوه لشکر «جُند» می گویند.
سپاه. شپاه ما آنهایند پیروز. جمع آن جنود و اجناد است ولی در قرآن فقط اوّلی به کار رفته است . نا گفته نماند جند (به فتح اول) به معنی زمین سخت است (اقرب الموارد) راغب عقیده دارد سپاه را به وسیله فشرده بئدن و محکمی، جند گفتهاند لازم است درباره چند آیه توضیح بدهیم. 1- . آیه درباره آن مرد مؤمن است که از پیامبران دفاع کرد و او را کشتند یعنی: بعد از او سپاهی از آسمان برقوم او نفرستادیم و نازل کننده نبودیم (و از اوّل کارمان چنین نبوده است) نبود مگر یک صیحه آن گاه همه آرام شدند و مردند. اگر گویند: در بسیاری از آیات هست که خداوند برای نصرت حضرت رسول صلی اللّه علیه و آله و سلم ملک فرستاد مثل و آیاتیکه درباره جنگ بدر و حنین است ولی درآیه فوق میگوید «وَ ما کُنّا مُنْزِلینَ» ما از اوّل چنین نبودیم، این دو با هم چه طور جمع میشوند؟!! گوئیم: به نظر میآید غرض از «ما کُنّا مُنْزِلینَ» لشگر کشیهای معمول باشد یعنی کار ما اینطور نبوده است که لشگر هائی بفرستیم تا با مردم بدکار جنگ کنند و به بینیم که کدام طرف غالب بوسیله صیحه و صاعقه و غیره کار بدگاران را یک سره میکنیم، جنودیکه در احزاب و حنین و غیره آمدند همه جنود اللّه بودند و کار خود را کردند و رفتند بی آنکه مردم قدرت مقابله داشته باشند. رمخشری این سئوال را طرح نموده و جواب میدهد: «ما کنّا مُنْزَلینَ» نسبت به انبیاء سلف است ولی در زمان قرآن به خاطر عظمت آوردنده قرآن جنود نازل شدند. این جواب به نظر نگارنده درست نیست و نمیتوان گفت سنّت خدا در زمان رسول خدا صلی اللّه علیه و آله و سلم تغییر یافت . 2- . علی الظاهر فاعل «لا یَسْطیعُونَ» عبارت است از «اله» در آیه قبل و ضمیر «نَصْرَهُمْ وَ هُمْ» به بت پرستان راجع است و ضمیر «لهم» برای «آلهة» است یعنی: بتها قدرت بر یاری آنها ندارد و آنها برای بتان سپاه آمادهاند. و به عبارت دیگر آنها بر بتان یاری میکنند نه بتان بر آنها. بعضی از بزرگان «محضرون» را راجع به آخرت گرفته که بت پرستان با بتان در روز قیامت حاضر میشوند. به نظم آنچه ما ترجمه کردیم بهتر است یعنی مردم برای بتان سپاهی آمادهاند و از آنها یاری میکنند.
wikialkb: جُنُودِه