جنسیت گرایی

جنسیت زدگیِ خصمانه به شکلِ سلطه جوییِ مردسالارانه و باورهای تحقیرآمیز خود را نشان می دهد و موضوعِ مرکزی آن صراحتاً این است که مرد جنسِ برتر است و باید قدرت را در اختیار داشته باشد. به عبارتِ دیگر همان نگاهی که زن را «ضعیف» می بیند.
جنسیت زدگیِ دلسوزانه نگاهی ملایم تر نسبت به زن دارد و زن را موجودی زیبا و شکننده می بیند که باید از او حمایت کرد. با این حال، زنان باید همان نقش های محدود و کلیشه ای را بپذیرند و دنباله رو باشند. به عبارتِ دیگر؛ همان نگاهی که زن را «جنسِ لطیف» می بیند. بهترین نمونه برای جنسیت زدگیِ دلسوزانه، تصویر کردنِ زنِ ایدئال به عنوانِ همسر و مادرو خواهر وسوژهٔ عشقِ رمانتیک است. افرادی که چنین نگاهی دارند به زنان زیاد کمک می کنند و با آنها روابطِ صمیمانه و دوستانه دارند. جنسیت زدگیِ دلسوزانه نگاهی مثبت تر از جنسیت زدگیِ خصمانه به زنان دارد، اما در یک نکته با آن شریک است. اینکه زن موجودی «ضعیف تر» است و برای حفظِ ساختارِ قدرتِ مردانه این نگاه را توجیهی مناسب می بیند برای اینکه زن بهتر است به وظایف خانگی رسیدگی کند. دو استادِ روان شناسی، پیتر گلیک و سوزان فیسک با پرسش نامهٔ خود جنسیت زدگی را در ۱۹ کشور بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که در تمام آنها جنسیت زدگی خصمانه در مردان بیشتر از زنان است، اما در جنسیت زدگی دلسوزانه اینطور نیست.
روان شناسانِ فمینیست نگاهی بسیار منفی به جنسیت زدگیِ دلسوزانه دارند؛ مثلاً وقتی مردی زنی را غرق در عواطف می کند یا به او می گوید که نمی تواند بدون او زندگی کند، این رفتار را جنسیت زده می دانند. آنها معتقدند که این اعمال برای حفظ و دوامِ اجتماعی است که زنان در آن جنسِ آسیب پذیر باشند و در آن بی عدالتی و نابرابری برقرار باشد.