جنتیله جووانی

جِنْتیلِه، جووانّی (۱۸۷۵ـ۱۹۴۲)(Gentile, Giovanni)
جِنْتیلِه، جووانّی
فیلسوف ایتالیایی. در سیسیل متولد شد و به معلمی پرداخت و بعد در ۱۹۰۶ به مقام استادی تاریخ فلسفه در پالرمو۱ رسید. در پیزا۲ تدریس کرد و در حکومت موسولینی۳ در ۱۹۲۲ وزیر آموزش و پرورش شد و در ۱۹۲۴ به سمت نخستین رئیس مؤسسۀ فرهنگی ناسیونال فاشیسم منصوب شد. حمایت او از فاشیسم۴ ایتالیا و آلمان سبب شد پارتیزان های کمونیست ایتالیایی او را در اواخر جنگ جهانی دوم به قتل برسانند. او را از حیث فلسفی با نظریۀ روح به عنوان عمل محض۵ می شناسند که پیشینۀ تاریخی اش به برکلی و کانت می رسد. با این حال جنتیله حس یا تجربه را منشأیی ناشناختنی که شناخت بر آن شکل می گیرد نمی دانست بلکه حس را عملی می دید که در آن انسان خودش را می سازد و تصدیق می کند، در این عمل است که انسان خودش را به عنوان کسی که در زبان و جهانی اجتماعی شریک است، کشف می کند. وجه اجتماعی اندیشۀ جنتیله با سهولتی بیش از حد به صورت دفاعیه ای به نفع دولت اندام وار فاشیسم درآمد، اما بعضی از پیروان او نظیر کالینگوود۶ این اندیشه را تأکیدی ارزشمند بر جایگاه زبان و ارتباطات در شکل گیری هویت ما به مثابۀ اشخاص متفکر دانستند. ایدئالیسم جنتیله در ایتالیا، لااقل در روح مسیحیان و متفکران چپ، تأثیر گذاشت.
PalermoPisaMussolinifascismtheory of the spirit as pure actCollingwood