جنبش های مقاومت در جنگ جهانی دوم در هر کشور اشغال شده از طریق ابزارهای مختلفی از جمله عدم همکاری، اطلاعات غلط، مخفی کردن خلبانان سقوط کرده و حتی جنگ های مستقیم و بازپس گیری شهرهای اشغال شده شکل گرفته و فعالیت کرده است. در بسیاری از کشورها، جنبش مقاومت برخی اوقات زیرزمینی هم بوده است.
یکی از مهم ترین جنبش های مقاومت، مقاومت لهستان، شامل ارتش لهستان، لسنی، یا پارتیزان های لهستان که علیه نازی ها می جنگیدند، و دولت زیرزمینی لهستان است. پارتیزان های اتحاد جماهیر شوروی، در طی سال هایی که کشورهای اروپایی توسط آلمان نازی اشغال شده بود؛ مقاومت ایتالیا که به طور عمده توسط حزب کمونیست ایتالیا رهبری می شد؛ مقاومت فرانسه، پارتیزان های یوگسلاوی، مقاومت بلژیک، مقاومت نروژ، مقاومت دانمارک، مقاومت یونان، مقاومت هلند و مخالفان سیاسی تحت تعقیب آلمانی ( ۱۶ گروه اصلی مقاومت و حداقل ۲۷ تلاش شکست خورده برای ترور هیتلر ) ، علیه اشغالگری آلمان نازی وجود داشته است.
بسیاری از کشورها جنبش های مقاومتشان را برای مبارزه با محور مهاجمان اختصاص داده بودند. در کشور آلمان نیز جنبش ضد نازی وجود داشت. اگرچه بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم اشغال نشد، ولی این کشور آمادگی های پیچیده ای برای یک جنبش مقاومت فراهم کرد. در انگلستان سازمان اصلی برای مقاومت توسط سرویس اطلاعاتی مخفی ( SIS, aka MI6 ) ایجاد شد که هم اکنون به عنوان بخش VII شناخته می شود. [ ۱] علاوه بر این یک نیروی کماندوی مخفی به نام واحدهای کمکی نیز در این کشور به وجود آمد. سازمان های گوناگونی نیز برای تشکیل سلول های مقاومت خارجی یا حمایت از جنبش های مقاومت موجود، مانند سازمان عملیات ویژه بریتانیا، دفتر خدمات استراتژیک آمریکا ( پیشگام آژانس مرکزی اطلاعات ) ، تشکیل شدند. [ ۲]
جنبش های مقاومت علیه مهاجمان متحد با آلمان نازی نیز مبارزه می کردند. در مستعمره های ایتالیا در شاخ آفریقا، بعد از اینکه نیروهای ایتالیایی در جنگ های شرق آفریقا شکست خوردند، در سال های ۱۹۴۱ تا ۴۳ برخی ایتالیایی ها در جنگ های چریکی علیه بریتانیا نیز شرکت کردند.
«برادران جنگل» در کشورهای استونی، لتونی و لیتوانی در کنار بسیاری از رزمندگانی که علیه اشغال کشورهای حوزه بالتیک توسط اتحاد شوروی عملیات می کردند، می جنگیدند. در طول یا پس از جنگ، مقاومت مشابه ضد شوروی در مکان هایی مانند رومانی، لهستان، بلغارستان، اوکراین و چچن افزایش یافت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از مهم ترین جنبش های مقاومت، مقاومت لهستان، شامل ارتش لهستان، لسنی، یا پارتیزان های لهستان که علیه نازی ها می جنگیدند، و دولت زیرزمینی لهستان است. پارتیزان های اتحاد جماهیر شوروی، در طی سال هایی که کشورهای اروپایی توسط آلمان نازی اشغال شده بود؛ مقاومت ایتالیا که به طور عمده توسط حزب کمونیست ایتالیا رهبری می شد؛ مقاومت فرانسه، پارتیزان های یوگسلاوی، مقاومت بلژیک، مقاومت نروژ، مقاومت دانمارک، مقاومت یونان، مقاومت هلند و مخالفان سیاسی تحت تعقیب آلمانی ( ۱۶ گروه اصلی مقاومت و حداقل ۲۷ تلاش شکست خورده برای ترور هیتلر ) ، علیه اشغالگری آلمان نازی وجود داشته است.
بسیاری از کشورها جنبش های مقاومتشان را برای مبارزه با محور مهاجمان اختصاص داده بودند. در کشور آلمان نیز جنبش ضد نازی وجود داشت. اگرچه بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم اشغال نشد، ولی این کشور آمادگی های پیچیده ای برای یک جنبش مقاومت فراهم کرد. در انگلستان سازمان اصلی برای مقاومت توسط سرویس اطلاعاتی مخفی ( SIS, aka MI6 ) ایجاد شد که هم اکنون به عنوان بخش VII شناخته می شود. [ ۱] علاوه بر این یک نیروی کماندوی مخفی به نام واحدهای کمکی نیز در این کشور به وجود آمد. سازمان های گوناگونی نیز برای تشکیل سلول های مقاومت خارجی یا حمایت از جنبش های مقاومت موجود، مانند سازمان عملیات ویژه بریتانیا، دفتر خدمات استراتژیک آمریکا ( پیشگام آژانس مرکزی اطلاعات ) ، تشکیل شدند. [ ۲]
جنبش های مقاومت علیه مهاجمان متحد با آلمان نازی نیز مبارزه می کردند. در مستعمره های ایتالیا در شاخ آفریقا، بعد از اینکه نیروهای ایتالیایی در جنگ های شرق آفریقا شکست خوردند، در سال های ۱۹۴۱ تا ۴۳ برخی ایتالیایی ها در جنگ های چریکی علیه بریتانیا نیز شرکت کردند.
«برادران جنگل» در کشورهای استونی، لتونی و لیتوانی در کنار بسیاری از رزمندگانی که علیه اشغال کشورهای حوزه بالتیک توسط اتحاد شوروی عملیات می کردند، می جنگیدند. در طول یا پس از جنگ، مقاومت مشابه ضد شوروی در مکان هایی مانند رومانی، لهستان، بلغارستان، اوکراین و چچن افزایش یافت.
