جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا ( ۶۸–۱۹۵۵ ) ، شامل یک سری جنبش های اجتماعی در ایالات متحده است که هدف آن ها پایان دادن به تفکیک و تبعیض نژادی علیه آمریکایی های سیاهپوست و برخورداری سیاهان از حق رأی دادن در قانون اساسی بود. این مقاله به پیشروی این جنبش طی سال های ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۸ به ویژه در جنوب آمریکا می پردازد.
... [مشاهده متن کامل]
این جنبش ماهیت خود را بیشتر از مبارزات مقاومت مدنی گرفته است. بین سال های ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۸، اقداماتی چون تظاهرات خشونت پرهیز و نافرمانی مدنی باعث ایجاد شرایط بحرانی میان فعالان مدنی و مقامات دولتی شد. مقام ها، صاحبان صنایع و شرکت ها و تشکل ها در هر سه سطح فدرال، کشوری و محلی، مجبور بودند بلافاصله به این شرایط که منعکس کنندهٔ بی عدالتی علیه آمریکایی های آفریقایی تبار بود، واکنش نشان دهند. اشکال مختلف اعتراض یا نافرمانی مدنی، شامل بایکوت از جمله بایکوت اتوبوسرانی مونتگمری ( ۵۶–۱۹۵۵ ) در آلاباما؛ «تحصن» از جمله تحصن گرینزبرو ( ۱۹۶۰ ) در کارولینای شمالی، تظاهرات از جمله تظاهرات سلما تا مونتگمری ( ۱۹۶۵ ) در آلاباما و طیف وسیعی از دیگر فعالیت های خشونت پرهیز بود.
موجی از شورش های داخل شهری در محله های سیاه پوست نشین بین سال های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۰، باعث شد حمایت سفیدپوستان آمریکا از جنبش سیاهان کاهش یابد. ظهور جنبش قدرت سیاه که حدوداً از ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۵ به طول انجامید، رهبری نهادینه شده جنبش سیاهان و دیدگاه های مشارکتی و خشونت پرهیز آن را به چالش کشید، و در عوض خواستار خودکفایی اقتصادی و سیاسی شد.
دستاوردهای قانونی عمده در طول این دوره از جنبش حقوق مدنی عبارت بود از: لایحه حقوق مدنی ۱۹۶۴, تصویب قانون حقوق مدنی در سال ۱۹۶۴ که هرگونه تبعیض بر اساس «نژاد، رنگ، مذهب، یا اصالت ملی» در امور استخدامی و حضور در اماکن عمومی را ممنوع اعلام می کرد، قانون حق رأی در سال ۱۹۶۵ که حق رأی دادن را احیا و محافظت می کرد، قانون خدمات مهاجرتی و تابعیت در سال ۱۹۶۵ که به طرز چشمگیری مهاجرت غیر اروپایی ها را به آمریکا افزایش داد، و قانون معاملات مسکن منصفانه در سال ۱۹۶۸ که هرگونه تبعیض در معاملات خرید یا اجارهٔ مسکن را ممنوع اعلام می کرد. آمریکایی های آفریقایی تبار در جنوب کشور دوباره به سیاست راه یافتند و در کل کشور، جوان های بسیاری از این جنبش الهام گرفتند.
پس از جنگ داخلی آمریکا، ۳ مادهٔ قانونی جدید به قانون اساسی آمریکا الحاق شد که عبارت بود از:
... [مشاهده متن کامل]
این جنبش ماهیت خود را بیشتر از مبارزات مقاومت مدنی گرفته است. بین سال های ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۸، اقداماتی چون تظاهرات خشونت پرهیز و نافرمانی مدنی باعث ایجاد شرایط بحرانی میان فعالان مدنی و مقامات دولتی شد. مقام ها، صاحبان صنایع و شرکت ها و تشکل ها در هر سه سطح فدرال، کشوری و محلی، مجبور بودند بلافاصله به این شرایط که منعکس کنندهٔ بی عدالتی علیه آمریکایی های آفریقایی تبار بود، واکنش نشان دهند. اشکال مختلف اعتراض یا نافرمانی مدنی، شامل بایکوت از جمله بایکوت اتوبوسرانی مونتگمری ( ۵۶–۱۹۵۵ ) در آلاباما؛ «تحصن» از جمله تحصن گرینزبرو ( ۱۹۶۰ ) در کارولینای شمالی، تظاهرات از جمله تظاهرات سلما تا مونتگمری ( ۱۹۶۵ ) در آلاباما و طیف وسیعی از دیگر فعالیت های خشونت پرهیز بود.
موجی از شورش های داخل شهری در محله های سیاه پوست نشین بین سال های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۰، باعث شد حمایت سفیدپوستان آمریکا از جنبش سیاهان کاهش یابد. ظهور جنبش قدرت سیاه که حدوداً از ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۵ به طول انجامید، رهبری نهادینه شده جنبش سیاهان و دیدگاه های مشارکتی و خشونت پرهیز آن را به چالش کشید، و در عوض خواستار خودکفایی اقتصادی و سیاسی شد.
دستاوردهای قانونی عمده در طول این دوره از جنبش حقوق مدنی عبارت بود از: لایحه حقوق مدنی ۱۹۶۴, تصویب قانون حقوق مدنی در سال ۱۹۶۴ که هرگونه تبعیض بر اساس «نژاد، رنگ، مذهب، یا اصالت ملی» در امور استخدامی و حضور در اماکن عمومی را ممنوع اعلام می کرد، قانون حق رأی در سال ۱۹۶۵ که حق رأی دادن را احیا و محافظت می کرد، قانون خدمات مهاجرتی و تابعیت در سال ۱۹۶۵ که به طرز چشمگیری مهاجرت غیر اروپایی ها را به آمریکا افزایش داد، و قانون معاملات مسکن منصفانه در سال ۱۹۶۸ که هرگونه تبعیض در معاملات خرید یا اجارهٔ مسکن را ممنوع اعلام می کرد. آمریکایی های آفریقایی تبار در جنوب کشور دوباره به سیاست راه یافتند و در کل کشور، جوان های بسیاری از این جنبش الهام گرفتند.
پس از جنگ داخلی آمریکا، ۳ مادهٔ قانونی جدید به قانون اساسی آمریکا الحاق شد که عبارت بود از:
