جنبش حق رأی زنان آفریقایی آمریکایی. زنان آفریقایی - آمریکایی در دهه ۱۸۳۰ شروع به جنبش برای دریافت حقوق سیاسی کردند و انجمن زنان ضد برده داری بوستون، انجمن زنان ضد برده داری فیلادلفیا و انجمن زنان ضد برده داری نیویورک را ایجاد کردند. این گروه های بین نژادی مکان گفتگوی رادیکال آرمان های سیاسی زنان بودند و مستقیماً به فعالیت های کسب حق رأی قبل و بعد از جنگ داخلی منجر شدند. در طول قرن نوزدهم، زنان آفریقایی - آمریکایی مانند هریت فورتن پورویس، مری آن شاد کری، و فرانسیس الن واتکینز هارپر به طور همزمان در دو جبهه فعالیت داشتند: به مردان و زنان سفیدپوست آفریقایی تبار حقوق قانونی زنان سیاهپوست، به ویژه حق رأی را یادآوری کردند.
پس از جنگ داخلی، فعالان حقوق زنان در مورد حمایت از تصویب متمم پانزدهم، که حق رأی بدون توجه به نژاد را فراهم می کرد، اما صریحاً زنان را از حق رأی دریافت نمی داشند، اختلاف نظر داشتند. انشعاب حاصل در جنبش زنان، زنان آفریقایی - آمریکایی را به حاشیه راند، اما با این وجود به فعالیت های حق رأی خود ادامه دادند. در دهه ۱۸۹۰، جنبش حق رأی زنان به طور فزاینده ای نژادپرستانه و طرد کننده شده بود و زنان آفریقایی - آمریکایی به طور جداگانه از طریق کلوپ های زنان محلی و انجمن ملی زنان رنگین پوست مجدداً سازماندهی شدند. زنان در ده ها ایالت در دهه ۱۹۱۰ برنده آرا شدند و زنان آفریقایی - آمریکایی به یک وزنه رأی قدرتمند و تایین کننده تبدیل شدند.
مبارزه برای رأی دهی با تصویب اصلاحیه نوزدهم در سال ۱۹۲۰، که حقوق رأی به میزان قابل توجهی گسترش داد، پایان یافت و تمرکز آن به تروریسم نژادی که مانع از رأی دادن آمریکایی های آفریقایی تبار در ایالت های جنوبی، بدون توجه به جنسیت می شد، انتقال یافت. زنانی مانند فانی لو همر، الا بیکر و دایان نش به مبارزه برای حق رأی برای همه ادامه دادند این فعالیت ها با تصویب قانون حقوق رأی در سال ۱۹۶۵ به اوج خود رسید.
خاستگاه جنبش حق رأی زنان به جنبش الغا ( ابولیشنیزم در ایالات متحده ) گره خورده است. به ویژه زنان سفیدپوست طبقه بالای اجتماعی ابتدا ظلم به آنها را در ازدواج و حوزه خصوصی با استفاده از استعاره برده داری بیان کردند و با بسیج در حمایت از الغاگرایی، آگاهی سیاسی را توسعه دادند. [ ۱] لوکرتیا موت، الیزابت کدی استانتون، و ماریا وستون چپمن از جمله اولین زنانی بودند که برکنار شدند. [ ۱] آرمان الغا به زنانی که قبلاً به نقش های خود به عنوان همسر و مادر مقید بودند، فرصتی برای به چالش کشیدن علنی تبعیض جنسی و یادگیری نحوه مشارکت به عنوان فعال سیاسی را فراهم کرد، [ ۱] شایان ذکر است جنبش حق رأی زنان آفریقایی - آمریکایی شاخه متفاوتی از حق رأی زنان بود. و حتی می توان به طور کلی می توان آن را یک جنبش متفاوت تعریف نمود. طرفداران لغو الغا که ریاست انجمن حقوق برابر را بر عهده داشتند، مانند الیزابت کدی استانتون و سوزان بی. آنتونی، عمدتاً یک دستور کار برای سفیدپوستان داشتند. [ ۲] پس از جنگ داخلی مشخص شد که زنان سیاه و سفید دیدگاه های متفاوتی در مورد ضرورت دستیابی به حق رأی است، داشتند. [ ۳] برخلاف رأی دهندگان سفیدپوست، زنان سیاه پوست به دنبال حق رأی برای خود و مردانشان بودند تا جوامع سیاه پوستی که تحت محاصرهٔ ساختار وحشت نژادی، که پس از آزادی در اواخر دهه ۱۸۰۰ به وجود آمده بود را تقویت کنند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از جنگ داخلی، فعالان حقوق زنان در مورد حمایت از تصویب متمم پانزدهم، که حق رأی بدون توجه به نژاد را فراهم می کرد، اما صریحاً زنان را از حق رأی دریافت نمی داشند، اختلاف نظر داشتند. انشعاب حاصل در جنبش زنان، زنان آفریقایی - آمریکایی را به حاشیه راند، اما با این وجود به فعالیت های حق رأی خود ادامه دادند. در دهه ۱۸۹۰، جنبش حق رأی زنان به طور فزاینده ای نژادپرستانه و طرد کننده شده بود و زنان آفریقایی - آمریکایی به طور جداگانه از طریق کلوپ های زنان محلی و انجمن ملی زنان رنگین پوست مجدداً سازماندهی شدند. زنان در ده ها ایالت در دهه ۱۹۱۰ برنده آرا شدند و زنان آفریقایی - آمریکایی به یک وزنه رأی قدرتمند و تایین کننده تبدیل شدند.
مبارزه برای رأی دهی با تصویب اصلاحیه نوزدهم در سال ۱۹۲۰، که حقوق رأی به میزان قابل توجهی گسترش داد، پایان یافت و تمرکز آن به تروریسم نژادی که مانع از رأی دادن آمریکایی های آفریقایی تبار در ایالت های جنوبی، بدون توجه به جنسیت می شد، انتقال یافت. زنانی مانند فانی لو همر، الا بیکر و دایان نش به مبارزه برای حق رأی برای همه ادامه دادند این فعالیت ها با تصویب قانون حقوق رأی در سال ۱۹۶۵ به اوج خود رسید.
خاستگاه جنبش حق رأی زنان به جنبش الغا ( ابولیشنیزم در ایالات متحده ) گره خورده است. به ویژه زنان سفیدپوست طبقه بالای اجتماعی ابتدا ظلم به آنها را در ازدواج و حوزه خصوصی با استفاده از استعاره برده داری بیان کردند و با بسیج در حمایت از الغاگرایی، آگاهی سیاسی را توسعه دادند. [ ۱] لوکرتیا موت، الیزابت کدی استانتون، و ماریا وستون چپمن از جمله اولین زنانی بودند که برکنار شدند. [ ۱] آرمان الغا به زنانی که قبلاً به نقش های خود به عنوان همسر و مادر مقید بودند، فرصتی برای به چالش کشیدن علنی تبعیض جنسی و یادگیری نحوه مشارکت به عنوان فعال سیاسی را فراهم کرد، [ ۱] شایان ذکر است جنبش حق رأی زنان آفریقایی - آمریکایی شاخه متفاوتی از حق رأی زنان بود. و حتی می توان به طور کلی می توان آن را یک جنبش متفاوت تعریف نمود. طرفداران لغو الغا که ریاست انجمن حقوق برابر را بر عهده داشتند، مانند الیزابت کدی استانتون و سوزان بی. آنتونی، عمدتاً یک دستور کار برای سفیدپوستان داشتند. [ ۲] پس از جنگ داخلی مشخص شد که زنان سیاه و سفید دیدگاه های متفاوتی در مورد ضرورت دستیابی به حق رأی است، داشتند. [ ۳] برخلاف رأی دهندگان سفیدپوست، زنان سیاه پوست به دنبال حق رأی برای خود و مردانشان بودند تا جوامع سیاه پوستی که تحت محاصرهٔ ساختار وحشت نژادی، که پس از آزادی در اواخر دهه ۱۸۰۰ به وجود آمده بود را تقویت کنند. [ ۳]
