جنبش بین المللی اروپا ( به انگلیسی: European Movement International ) یک مجموعهٔ غیردولتی از سازمان های عضو؛ و یک جنبش داوطلبانه، برای حمایت از شورای اروپا، اتحادیه اروپا و دیگر همکاری های اروپایی است. این سازمان در سال ۱۹۴۸م، در لاهه تأسیس شد و بیش از ۳۰ سازمان ملی، در آن عضو هستند. رهبری جنبش، تحت عنوان پرزیدنت، از سال ۲۰۱۷م، به خانم اوا مایدل، اهل بلغارستان و عضو پارلمان اروپا سپرده شده است. [ ۱]
پس از جنگ جهانی دوم، تعدادی از سازمان ها در اروپا برای تقویت همکاری بین کشورهای اروپایی به تلاش برخاستند. وینستون چرچیل که یکی از مبتکران ایجاد یک پایگاه مشترک برای سازمان های اروپایی، به نام جنبش متحد اروپا بود، به ویژه بر اهمیت این موضوع تأکید داشت. سازمان هایی که در این جنبش شرکت کردند، سرانجام یک مجموعه سازمانی جداگانه، به نام کمیته بین المللی مشترک برای اتحاد اروپا، تأسیس کردند. پس از کنگره اروپا در لاهه، در سال ۱۹۴۸م، این مجموعهٔ سازمانی رسماً ثبت شد و نام خود را به جنبش بین المللی اروپا، تغییر داد. از رهبران این سازمان می توان به لئون بلوم، ژرژ بیدو و روبر شومان، از کشور فرانسه؛ وینستون چرچیل و دانکن ساندیس، از کشور بریتانیا؛ آلچیده د گاسپری از کشور ایتالیا و پل - هانری اسپاک، از کشور بلژیک، نام برد. اولین رهبران جنبش اروپایی ابتکار عمل را به دست گرفتند و از جمله، کالج اروپا را در بروخه تأسیس کردند، که از سال۱۹۹۳م، همچنین شعبه ای در ورشو دارد که در واقع جزئی از جنبش بین المللی اروپا نیست. [ ۲]
هدف جنبش بین المللی اروپا، تقویت تعهد و همکاری متقابل در اروپا، به منظور ترویج حقوق بشر، دموکراسی، صلح و توسعه پایدار است. این جنبش همچنین برای مقابله با موج های عوام فریبانه و ملی گرایانه در اروپا؛ و تقویت همکاری اروپا، در چالش های جهانی مانند محیط زیست و مهاجرت فعالیت می کند. جنبش بین المللی اروپا متشکل از سازمان های ملی عضو، انجمن های بین المللی و سایر اعضای حامی است. اینها تحت پوشش چتر هیئت مدیرهٔ تشکیلات اداری جنبش قرار دارند. تشکیلات اداری توسط یک رئیس با عنوان پرزیدنت و شش معاون اداره می شود. جنبش بین المللی اروپا، بزرگترین شبکهٔ سازمان های اروپایی است که برای تقویت همکاری در اروپا عمل می کند. این جنبش، یک نیروی محرکه مهم در مسیر داشتن حق رأی مستقیم، در پارلمان اروپا، برای همه کشورهای اروپایی بوده است. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از جنگ جهانی دوم، تعدادی از سازمان ها در اروپا برای تقویت همکاری بین کشورهای اروپایی به تلاش برخاستند. وینستون چرچیل که یکی از مبتکران ایجاد یک پایگاه مشترک برای سازمان های اروپایی، به نام جنبش متحد اروپا بود، به ویژه بر اهمیت این موضوع تأکید داشت. سازمان هایی که در این جنبش شرکت کردند، سرانجام یک مجموعه سازمانی جداگانه، به نام کمیته بین المللی مشترک برای اتحاد اروپا، تأسیس کردند. پس از کنگره اروپا در لاهه، در سال ۱۹۴۸م، این مجموعهٔ سازمانی رسماً ثبت شد و نام خود را به جنبش بین المللی اروپا، تغییر داد. از رهبران این سازمان می توان به لئون بلوم، ژرژ بیدو و روبر شومان، از کشور فرانسه؛ وینستون چرچیل و دانکن ساندیس، از کشور بریتانیا؛ آلچیده د گاسپری از کشور ایتالیا و پل - هانری اسپاک، از کشور بلژیک، نام برد. اولین رهبران جنبش اروپایی ابتکار عمل را به دست گرفتند و از جمله، کالج اروپا را در بروخه تأسیس کردند، که از سال۱۹۹۳م، همچنین شعبه ای در ورشو دارد که در واقع جزئی از جنبش بین المللی اروپا نیست. [ ۲]
هدف جنبش بین المللی اروپا، تقویت تعهد و همکاری متقابل در اروپا، به منظور ترویج حقوق بشر، دموکراسی، صلح و توسعه پایدار است. این جنبش همچنین برای مقابله با موج های عوام فریبانه و ملی گرایانه در اروپا؛ و تقویت همکاری اروپا، در چالش های جهانی مانند محیط زیست و مهاجرت فعالیت می کند. جنبش بین المللی اروپا متشکل از سازمان های ملی عضو، انجمن های بین المللی و سایر اعضای حامی است. اینها تحت پوشش چتر هیئت مدیرهٔ تشکیلات اداری جنبش قرار دارند. تشکیلات اداری توسط یک رئیس با عنوان پرزیدنت و شش معاون اداره می شود. جنبش بین المللی اروپا، بزرگترین شبکهٔ سازمان های اروپایی است که برای تقویت همکاری در اروپا عمل می کند. این جنبش، یک نیروی محرکه مهم در مسیر داشتن حق رأی مستقیم، در پارلمان اروپا، برای همه کشورهای اروپایی بوده است. [ ۳]
wiki: جنبش بین المللی اروپا