جنبش اعتدال گرایی در ایالات متحده[ پ] جنبشی برای محدودکردن مصرف الکل است. این جنبش که به علت ناموفق بودن ممنوعیت الکل از طریق متمم هجدهم قانون اساسی ایالات متحده آمریکا از سال های ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۳ میلادی، به اوج خود رسیده بود، در قرون نوزدهم و بیستم میلادی بر سیاست و جامعه آمریکایی تأثیراتی زیادی داشت. امروزه مؤسساتی وجود دارند که به ترویج علل اعتدال گرایی ادامه می دهند. [ ۱]
در اواخر قرن هجده و اوایل قرن نوزدهم، عوامل متعددی در فراگیری الکلیسم نقش داشتند که با آزار و اذیت همسر، خانواده، نادیده گرفتن و عدم اشتغال مزمن هم راه بود. آمریکایی های که عادت داشتند «از طلوع آفتاب تا طلوع آفتاب بعد» نوشابه های سبک الکلی مانند آب سیب بنوشند، آغاز کردند به مصرف الکل بیشتر و الکل های ثقیل و ارزان تری مانند رام ( در دوران استعمار ) و ویسکی ( در دوران پس از انقلاب ) را بیشتر نوشیدند. [ ۲] فشار عمومی برای خرید الکل ارزان و فراوان منجر به سست شدن مقررات در امر فروش الکل گردید.
جنبش اعتدال گرایی با مقاله ۱۷۸۴ بنجامین راش، «پژوهشی در مورد تأثیرات ارواح آتشین بر بدن و ذهن انسان»، [ چ] که استفاده بیش از حد الکل را برای سلامت جسمی و روانی انسان مضر ارزیابی می کرد، متولد شد. ۲۰۰ دهقان در یک اجتماع در کانکتیکت با تأثیرپذیری از پژوهش راش، برای ممنوع قراردادن ویسکی انجمن اعتدال گرایی را در ۱۷۸۹ میلادی شکل دادند. انجمن های مشابه در ایالت ویرجینیا در سال ۱۸۰۰ و نیویارک در سال ۱۸۰۸ میلادی شکل گرفت. [ ۳] در طول دهه بعد، سایر مؤسسات اعتدال گرایی در هشت ایالت دیگر تشکیل گردید که برخی از آن ها مؤسسات سطح ایالتی بودند. این جنبش جوان نوشیدن معتدل یا متوسط را مجاز می دانست. بیشتر رهبران جنبش فعالیت های شان را توسعه داده و در برابر رعایت سبت[ ح] و سایر مسائل اخلاقی موضع گرفتند اما تا اوایل دهه ۱۸۲۰ مبارزات داخلی سیاسی باعث توقف جنبش گردید.
برخی از رهبران در امر پیشبرد اهداف خود استقامت کردند. آمریکایی ها مانند لیمن بیچر، وزیر کانکتیکت، در سال ۱۸۲۵ میلادی به همه شهروندان بر علیه استفاده از تمام انواع مشروبات الکلی، شروع به سخنرانی کرد. جامعه اعتدال گرایی آمریکایی در سال ۱۸۲۶ میلادی شکل گرفت، از علاقه مجدد به دین و اخلاقیات بهره مند گردید. در ظرف ۱۲ سال بیش از ۸٬۰۰۰ گروه محلی و فراتر از ۱٬۲۵۰٬۰۰۰ تن عضو داشت. در سال ۱۸۳۹ میلادی، ۱۸ مجله اعتدال گرایی چاپ می شد. به همین ترتیب، برخی از رهبران کلیسای پروتستانت و کاتولیک آغاز به ترویج اعتدال گرایی کردند. در اواخر دهه ۱۸۳۰ این جنبش به دو بخش تقسیم گردید: بین میانه روهایی که برخی از مشروبات الکلی را اجازه می دادند و منع گرایانی که قوانینی را برای محدود یا ممنوع ساختن الکل ترویج می کردند. پس از دهه ۱۸۳۰، رادیکال ها و منع گرایان در بیشتر مؤسسات اعتدال گرایی تسلط داشتند، تا این که نهایتاً اعتدال گرایی مترادف یا ممنوع گردید. در سال ۱۸۳۸ میلادی، فعالان اعتدال گرایی، قانون گذاران ماساچوست را تحت فشار قرار دادند تا قانونی را تصویب نمایند که فروش الکل را در مقادیر کم تر از ۱۵ گیلن محدود نماید. در دهه ۱۸۴۰ میلادی، ایالات متعددی قوانینی را تصویب کردند که بر اساس آن رای دهندگان محلی می توانستند مشخص کنند، که آیا مجوزهای مشروبات الکلی در قریه جات و محلات آن ها صادر شود یا خیر. در دهه ۱۸۵۰، ۱۳ ایالت و منطقه قوانین منع کننده ای را در سطح ایالت ( معروف به «قوانین مین»[ خ] ) تصویب نمودند. در طول این دوره، اصلاح طلبان اعتدال گرایی هم چنین تمایل داشتند تا از قوانین یکشنبه که فروش الکل در روزهای شنبه را منع کرده بود، حمایت کنند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اواخر قرن هجده و اوایل قرن نوزدهم، عوامل متعددی در فراگیری الکلیسم نقش داشتند که با آزار و اذیت همسر، خانواده، نادیده گرفتن و عدم اشتغال مزمن هم راه بود. آمریکایی های که عادت داشتند «از طلوع آفتاب تا طلوع آفتاب بعد» نوشابه های سبک الکلی مانند آب سیب بنوشند، آغاز کردند به مصرف الکل بیشتر و الکل های ثقیل و ارزان تری مانند رام ( در دوران استعمار ) و ویسکی ( در دوران پس از انقلاب ) را بیشتر نوشیدند. [ ۲] فشار عمومی برای خرید الکل ارزان و فراوان منجر به سست شدن مقررات در امر فروش الکل گردید.
جنبش اعتدال گرایی با مقاله ۱۷۸۴ بنجامین راش، «پژوهشی در مورد تأثیرات ارواح آتشین بر بدن و ذهن انسان»، [ چ] که استفاده بیش از حد الکل را برای سلامت جسمی و روانی انسان مضر ارزیابی می کرد، متولد شد. ۲۰۰ دهقان در یک اجتماع در کانکتیکت با تأثیرپذیری از پژوهش راش، برای ممنوع قراردادن ویسکی انجمن اعتدال گرایی را در ۱۷۸۹ میلادی شکل دادند. انجمن های مشابه در ایالت ویرجینیا در سال ۱۸۰۰ و نیویارک در سال ۱۸۰۸ میلادی شکل گرفت. [ ۳] در طول دهه بعد، سایر مؤسسات اعتدال گرایی در هشت ایالت دیگر تشکیل گردید که برخی از آن ها مؤسسات سطح ایالتی بودند. این جنبش جوان نوشیدن معتدل یا متوسط را مجاز می دانست. بیشتر رهبران جنبش فعالیت های شان را توسعه داده و در برابر رعایت سبت[ ح] و سایر مسائل اخلاقی موضع گرفتند اما تا اوایل دهه ۱۸۲۰ مبارزات داخلی سیاسی باعث توقف جنبش گردید.
برخی از رهبران در امر پیشبرد اهداف خود استقامت کردند. آمریکایی ها مانند لیمن بیچر، وزیر کانکتیکت، در سال ۱۸۲۵ میلادی به همه شهروندان بر علیه استفاده از تمام انواع مشروبات الکلی، شروع به سخنرانی کرد. جامعه اعتدال گرایی آمریکایی در سال ۱۸۲۶ میلادی شکل گرفت، از علاقه مجدد به دین و اخلاقیات بهره مند گردید. در ظرف ۱۲ سال بیش از ۸٬۰۰۰ گروه محلی و فراتر از ۱٬۲۵۰٬۰۰۰ تن عضو داشت. در سال ۱۸۳۹ میلادی، ۱۸ مجله اعتدال گرایی چاپ می شد. به همین ترتیب، برخی از رهبران کلیسای پروتستانت و کاتولیک آغاز به ترویج اعتدال گرایی کردند. در اواخر دهه ۱۸۳۰ این جنبش به دو بخش تقسیم گردید: بین میانه روهایی که برخی از مشروبات الکلی را اجازه می دادند و منع گرایانی که قوانینی را برای محدود یا ممنوع ساختن الکل ترویج می کردند. پس از دهه ۱۸۳۰، رادیکال ها و منع گرایان در بیشتر مؤسسات اعتدال گرایی تسلط داشتند، تا این که نهایتاً اعتدال گرایی مترادف یا ممنوع گردید. در سال ۱۸۳۸ میلادی، فعالان اعتدال گرایی، قانون گذاران ماساچوست را تحت فشار قرار دادند تا قانونی را تصویب نمایند که فروش الکل را در مقادیر کم تر از ۱۵ گیلن محدود نماید. در دهه ۱۸۴۰ میلادی، ایالات متعددی قوانینی را تصویب کردند که بر اساس آن رای دهندگان محلی می توانستند مشخص کنند، که آیا مجوزهای مشروبات الکلی در قریه جات و محلات آن ها صادر شود یا خیر. در دهه ۱۸۵۰، ۱۳ ایالت و منطقه قوانین منع کننده ای را در سطح ایالت ( معروف به «قوانین مین»[ خ] ) تصویب نمودند. در طول این دوره، اصلاح طلبان اعتدال گرایی هم چنین تمایل داشتند تا از قوانین یکشنبه که فروش الکل در روزهای شنبه را منع کرده بود، حمایت کنند. [ ۴]
