جنبش استقلال طلبی هند، سلسله ای از انقلابات بود که توسط مردم هندوستان و در جنگ با امپراتوری بریتانیا بر سر استقلال سیاسی هند صورت گرفت. جنبش از شورش ۱۸۵۷ میلادی شروع شد و در اواسط دههٔ ۴۰ میلادی با «جنبش خروج از هند» به رهبری مهاتما گاندی و تسخیر هند بریتانیا توسط ارتش ملی هند به رهبری سوبهاش چاندرا بوز اوج گرفت. آزادی نهایی بالاخره در ۱۵ اوت ۱۹۴۷ میلادی ممکن شد.
مبارزات این جنبش با بسیاری از وقایع تاریخی و یگانه شناخته می شود. برای مثال اولین و بزرگ ترین مقاومت غیرخشونت آمیز توده ای که در آن ۵۰ میلیون نفر از ۱۹۱۸ میلادی تا ۱۹۴۵ میلادی به رهبری مهاتما گاندی شرکت کردند.
این جنبش قلمرو وسیعی همچون سازمان های سیاسی، فلسفه ها و عقاید متفاوت و جنبش ها را در برمی گیرد که همگی یک هدف مشترک داشتند و آن پایان دادن به حکمرانی کمپانی هند شرقی و استیلای امپراتوری بریتانیا در بخش های جنوب آسیا بود. جنبش استقلال، کمپین های مختلف ملی و منطقه ای، تلاش ها و تلاطم بسیاری را تجربه کرده است که برخی از آن ها بدون خشونت و برخی دیگر خشونت آمیز بوده اند.
در طول چهل و پنج سال اول قرن نوزدهم، رام موهان روی آموزش و پرورش مدرن را به مردم هند معرفی کرد. سوامی ویوکاناندا توانست فرهنگ غنی هند را در پایان قرن نوزدهم به غرب بشناساند. بسیاری از رهبران سیاسی کشور در قرن ۱۹ و بیست همچون مهاتما گاندی و سوبهاس چاندرا بوس از آموزه های سوامی ویوکاناندا متأثر بوده اند. بنابر اظهارات سوبهاس چاندار بوس که مهم ترین طرفدار مبارزه مسلحانه برای استقلال هند بود، سوامی ویوکاناندا " خالق هند مدرن " بود و مهاتما گاندی در مورد وی می گوید که تأثیر آموزه های سوامی، عشق او ( گاندی ) را به کشورش هزار برابر کرده است. نوشته های او الهام بخش نسلی بود که برای آزادی می جنگیدند. سال ها بعد از مرگ سری اوروبیندو، رابیندرانات تاگور به نویسنده بزرگ فرانسوی رومن رولان گفت " اگر می خواهید هند را به درستی بشناسید، نوشته های ویوکاناندا رو مطالعه کنید در آن ها همه چیز مثبت است و هیچ چیزی منفی وجود ندارد".
اولین جنبش نظامی سازمان یافته در بنگال بود که بعداً در قالب اصلی ترین جریان جنبش –کنگره ملی هند - پا به عرصه سیاست گذاشتند. رهبران برجسته و میانه رو این جنبش به دنبال حق ذاتی خود در قالب خدمات مدنی هند و نیز حقوق بیشتر اقتصادی برای همه مردم هند بودند. در اوایل قرن بیستم، رهبرانی چون لالا لاج پات رای، بال گنگادهار تیلاک و بیپین چاندرا بال ( که معروف بودند به لال بال پال ) ، سری آئورو بیندو و چیدام بارام پیلای رویکرد رادیکال تری نسبت به استقلال سیاسی هند ابراز می کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمبارزات این جنبش با بسیاری از وقایع تاریخی و یگانه شناخته می شود. برای مثال اولین و بزرگ ترین مقاومت غیرخشونت آمیز توده ای که در آن ۵۰ میلیون نفر از ۱۹۱۸ میلادی تا ۱۹۴۵ میلادی به رهبری مهاتما گاندی شرکت کردند.
این جنبش قلمرو وسیعی همچون سازمان های سیاسی، فلسفه ها و عقاید متفاوت و جنبش ها را در برمی گیرد که همگی یک هدف مشترک داشتند و آن پایان دادن به حکمرانی کمپانی هند شرقی و استیلای امپراتوری بریتانیا در بخش های جنوب آسیا بود. جنبش استقلال، کمپین های مختلف ملی و منطقه ای، تلاش ها و تلاطم بسیاری را تجربه کرده است که برخی از آن ها بدون خشونت و برخی دیگر خشونت آمیز بوده اند.
در طول چهل و پنج سال اول قرن نوزدهم، رام موهان روی آموزش و پرورش مدرن را به مردم هند معرفی کرد. سوامی ویوکاناندا توانست فرهنگ غنی هند را در پایان قرن نوزدهم به غرب بشناساند. بسیاری از رهبران سیاسی کشور در قرن ۱۹ و بیست همچون مهاتما گاندی و سوبهاس چاندرا بوس از آموزه های سوامی ویوکاناندا متأثر بوده اند. بنابر اظهارات سوبهاس چاندار بوس که مهم ترین طرفدار مبارزه مسلحانه برای استقلال هند بود، سوامی ویوکاناندا " خالق هند مدرن " بود و مهاتما گاندی در مورد وی می گوید که تأثیر آموزه های سوامی، عشق او ( گاندی ) را به کشورش هزار برابر کرده است. نوشته های او الهام بخش نسلی بود که برای آزادی می جنگیدند. سال ها بعد از مرگ سری اوروبیندو، رابیندرانات تاگور به نویسنده بزرگ فرانسوی رومن رولان گفت " اگر می خواهید هند را به درستی بشناسید، نوشته های ویوکاناندا رو مطالعه کنید در آن ها همه چیز مثبت است و هیچ چیزی منفی وجود ندارد".
اولین جنبش نظامی سازمان یافته در بنگال بود که بعداً در قالب اصلی ترین جریان جنبش –کنگره ملی هند - پا به عرصه سیاست گذاشتند. رهبران برجسته و میانه رو این جنبش به دنبال حق ذاتی خود در قالب خدمات مدنی هند و نیز حقوق بیشتر اقتصادی برای همه مردم هند بودند. در اوایل قرن بیستم، رهبرانی چون لالا لاج پات رای، بال گنگادهار تیلاک و بیپین چاندرا بال ( که معروف بودند به لال بال پال ) ، سری آئورو بیندو و چیدام بارام پیلای رویکرد رادیکال تری نسبت به استقلال سیاسی هند ابراز می کردند.
wiki: جنبش استقلال طلبی هند