جناحیه

لغت نامه دهخدا

( جناحیة ) جناحیة. [ ج َ حی ی َ ] ( اِخ ) گروهی از غُلات شیعه. ( از اقرب الموارد ). آنان اصحاب عبداﷲبن معاویةبن عبداﷲبن جعفر ذوالجناحین بودند و عقیده به تناسخ ارواح داشتند و میگفتند که روح خدا در آدم و سپس در شیث و سپس در پیغمبران و امامان یکی پس از دیگری حلول کرد تا بحضرت علی بن ابیطالب و فرزندان سه گانه اش و از آن پس به عبداﷲ رسید و میگویند که عبداﷲ زنده است و در کوهی از کوههای اصفهان منیّم است و بزودی خروج خواهد کرد. این جماعت منکر قیامت شده اند و محرمات از قبیل خمر و مردار و زنا را حلال شمارند. ( کشاف اصطلاحات الفنون از شرح مواقف ) ( تعریفات ). این طایفه میگفتند که علم در قلب عبداﷲ مانند علف در صحرا میروید و بتناسخ عقیده داشتند و عبداﷲ را خدا و رسول میدانستند و به فنای دنیا معتقد بودند و میگفتند عبداﷲ زنده است و همان مهدی قائم منتظر است. ( از مقالات اشعری ص 6 ) ( از تلبیس ابلیس ص 103 ) ( از خطط ج 4 ص 176 ) ( از شهرستانی ص 113 ) ( از خاندان نوبختی ص 253 ).

فرهنگ عمید

طایفۀ مذهبی از غلاة شیعه از اصحاب عبداﻟﻠﻪ بن معاویةبن عبداﻟﻠﻪ بن جعفر طیار (ذی الجناحین ) که تناسخی بوده اند و گفته اند روح خدا در آدم حلول کرد بعد در شیث و بعد در پیغمبران دیگر و بعد به علی و اولاد او رسید و آنگاه در عبداﻟﻠﻪ حلول کرد و او مهدی و بلکه خداست.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] جَناحیه ، فرقه ای از غالیان ، پیروان عبداللّه بن معاویة بن عبداللّه بن جعفربن ابی طالب هستند.
چون جدّ عبداللّه بن معاویه ، جعفر بن ابی طالب ، ملقب به ذوالجناحین بوده است ، این فرقه را جناحیه خوانده اند. نام معاویه ، منسوب به پدر عبداللّه ، نیز برای این فرقه ذکر شده است .

علت پیدایش جناحیه
درباره پیدایی این فرقه اقوال متعددی مطرح شده است .

← دیدگاه عبدالقادر بغدادی
گروهی دیگر، که حربیه خوانده می شوند، پیرو عبداللّه بن عمرو بن حرب کندی شدند که خود را امام نامید، اما وقتی علم و دیانتی را که شایسته امام بود در او ندیدند، برای یافتن امام به مدینه رفتند و با عبداللّه بن معاویه ملاقات کردند. او آنان را به سوی خود دعوت کرد و آنان نیز امامت وی را پذیرفتند.

دیدگاه ابوالفرج اصفهانی و ابن کثیر
...

دانشنامه آزاد فارسی

جَناحیّه
( نیز، با استناد به آیۀ ۹۳ سورۀ مائده: جُناحیه) از غُلات شیعه، قائلان به امامت و مهدویت و الوهیت عبدالله بن معاویة بن عبدالله بن جعفر طیار. چون جد عبدالله، جعفر طیار، ملقب به ذوالجناحین بود، پیروان او را جناحیّه نامیدند. اینان معتقدند علم در دل عبدالله بن معاویه همچون علف صحرا می روید و روح خدا از طریق انبیاء و ائمه در او حلول کرده است. به عقیدۀ جناحیّه امامت با وصایت به اثبات می رسد، چنان که عبدالله بن معاویه نیز به وصیت ابوهاشم بن محمد بن حنفیه امامت یافت. پس از کشته شدن پیشوای این فرقه به دست ابومسلم خراسانی، پیروانش گفتند عبدالله زنده است و در کوه های اصفهان زندگی می کند و روزی ظهور خواهد کرد. جناحیّه عبادات را واجب نمی دانستند، به قیامت اعتقادی نداشتند و پاداش و عقاب روح را در همین عالم می دانستند و معتقد به تناسخ و حلول بودند. به نظر جناحیه ابوبکر و عمر و عثمان و همۀ غاصبان حق علی (ع) کافرند.

پیشنهاد کاربران

بپرس