اصلاح طلبان، یکی از دو جناح سیاسی اصلی در بین گروه های داخل حکومت ایران به شمار می رود. این جناح پس از واقعه دوم خرداد، خود را اصلاح طلب نامیدند؛ گرچه در مقایسه با مفهوم تاریخی اصلاح طلبی نو، محافظه کار تلقی می گردند.
... [مشاهده متن کامل]
پس از ریاست جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی در سال ۱۳۶۸ و با پیروزی در انتخابات هفتمین دورهٔ ریاست جمهوری سال ۱۳۷۶ و ریاست جمهوری سید محمد خاتمی با بیش از ۲۰ میلیون رأی به ریاست جمهوری رسید و آن انتخابات از جانب اصلاح طلبان حماسه دوم خرداد نامیده شد و اصلاح طلبان توانستند وارد عرصهٔ حاکمیت شوند و پس از آن اکثریت مجلس ششم و نخستین شورای شهر تهران را نیز به دست آوردند. این جریان به دلیل پیروزی در انتخابات دوم خرداد به جبههٔ دوم خرداد مشهور گشت و هشت سال کنترل دولت و همچنین چهار سال اکثریت نمایندگان مجلس ششم را در اختیار داشت.
دو حلقه فکری در جریان اصلاح طلبی در ایران وجود دارد که یکی موسوم به حلقه کیان و دیگری حلقه نیاوران است. از حلقه کیان، سیدمحمد خاتمی رئیس دولت اصلاحات و از حلقه نیاوران، حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور ایران بیرون آمدند.
کیان دارای دیدگاه چپ اسلامی بود و نیاوران دارای دیدگاه تکنوکراتی است.
حلقه نیاوران در طول سال ها، در حال کنار زدن چپ ها و حلقه موسوم به کیان بوده اند.
افول قدرت اصلاح طلبان و قدرت گرفتن اصول گرایان از انتخابات شوراهای دوم در سال ۱۳۸۱ آغاز شد و سپس انتخابات مجلس هفتم در نهایت پیروزی محمود احمدی نژاد در انتخابات نهمین دورهٔ ریاست جمهوری در سال ۱۳۸۴ به اوج رسید. انتخابات یازدهمین دورهٔ ریاست جمهوری سال ۱۳۹۲ و پیروزی حسن روحانی اعتدال گرا که نامزد مورد حمایت اصلاح طلبان نیز بود، اصلاح طلبان راستگرا را به قدرت بازگرداند اما نیروهای اصلاح طلب چپ گرا همچنان در حاشیه ماندند.
ناکارآمدی دولت دوم حسن روحانی باعث شد اصلاح طلبان مقبولیت خود را تا حد زیادی از دست بدهند همچنین انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ و پیامدهای آن از جمله تحریم انتخابات و شرکت نکردن اکثریت واجدین شرایط در انتخابات و پیروزی سید ابراهیم رئیسی که نامزد مورد حمایت اصول گرایان بود، باعث شد جریان اصلاحات بیش از پیش قدرت خود را از دست دهد.
ائتلاف اصلاح طلبان ایران به بخشی از کارزار احزاب و گروه های وابسته به نظام سیاسی ایران برای انتخابات دورهٔ هشتم مجلس گفته می شود که در پایان زمستان سال ۱۳۸۶ برگزار شد این ائتلاف از ۲۱ حزب و گروه تشکیل یافته بود و هدف اصلی آن بنا به گفتهٔ سخنگویانش، بازسازی اقتدار مجلس و مهار افراطی گری دولت بود.
... [مشاهده متن کامل]
پس از ریاست جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی در سال ۱۳۶۸ و با پیروزی در انتخابات هفتمین دورهٔ ریاست جمهوری سال ۱۳۷۶ و ریاست جمهوری سید محمد خاتمی با بیش از ۲۰ میلیون رأی به ریاست جمهوری رسید و آن انتخابات از جانب اصلاح طلبان حماسه دوم خرداد نامیده شد و اصلاح طلبان توانستند وارد عرصهٔ حاکمیت شوند و پس از آن اکثریت مجلس ششم و نخستین شورای شهر تهران را نیز به دست آوردند. این جریان به دلیل پیروزی در انتخابات دوم خرداد به جبههٔ دوم خرداد مشهور گشت و هشت سال کنترل دولت و همچنین چهار سال اکثریت نمایندگان مجلس ششم را در اختیار داشت.
دو حلقه فکری در جریان اصلاح طلبی در ایران وجود دارد که یکی موسوم به حلقه کیان و دیگری حلقه نیاوران است. از حلقه کیان، سیدمحمد خاتمی رئیس دولت اصلاحات و از حلقه نیاوران، حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور ایران بیرون آمدند.
کیان دارای دیدگاه چپ اسلامی بود و نیاوران دارای دیدگاه تکنوکراتی است.
حلقه نیاوران در طول سال ها، در حال کنار زدن چپ ها و حلقه موسوم به کیان بوده اند.
افول قدرت اصلاح طلبان و قدرت گرفتن اصول گرایان از انتخابات شوراهای دوم در سال ۱۳۸۱ آغاز شد و سپس انتخابات مجلس هفتم در نهایت پیروزی محمود احمدی نژاد در انتخابات نهمین دورهٔ ریاست جمهوری در سال ۱۳۸۴ به اوج رسید. انتخابات یازدهمین دورهٔ ریاست جمهوری سال ۱۳۹۲ و پیروزی حسن روحانی اعتدال گرا که نامزد مورد حمایت اصلاح طلبان نیز بود، اصلاح طلبان راستگرا را به قدرت بازگرداند اما نیروهای اصلاح طلب چپ گرا همچنان در حاشیه ماندند.
ناکارآمدی دولت دوم حسن روحانی باعث شد اصلاح طلبان مقبولیت خود را تا حد زیادی از دست بدهند همچنین انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ و پیامدهای آن از جمله تحریم انتخابات و شرکت نکردن اکثریت واجدین شرایط در انتخابات و پیروزی سید ابراهیم رئیسی که نامزد مورد حمایت اصول گرایان بود، باعث شد جریان اصلاحات بیش از پیش قدرت خود را از دست دهد.
ائتلاف اصلاح طلبان ایران به بخشی از کارزار احزاب و گروه های وابسته به نظام سیاسی ایران برای انتخابات دورهٔ هشتم مجلس گفته می شود که در پایان زمستان سال ۱۳۸۶ برگزار شد این ائتلاف از ۲۱ حزب و گروه تشکیل یافته بود و هدف اصلی آن بنا به گفتهٔ سخنگویانش، بازسازی اقتدار مجلس و مهار افراطی گری دولت بود.
