جمهوری نووگورود یک دولت روسی قرون وسطایی در سده های ۱۲ تا ۱۵ میلادی بود. این دولت از دریای بالتیک تا شمال کوه های اورال گسترده شده بود و شامل شهر نووگورود و ناحیه های دریاچهٔ لادوگا بود. این جمهوری به عنوان شرقی ترین بخش اتحادیهٔ هانزا در نظر گرفته می شد.
در میانهٔ سدهٔ نهم میلادی نووگورود تنها نامی بود که برای توصیف یک پست چوبی در مسیر دریای بالتیک به امپراتوری روم شرقی به کار می رفت. در این منطقه، تنها گروهی از قبایل اسلاو که همراه برای استیلا بر سایر قبایل با یکدیگر در جنگ بودند، سکونت داشتند. در ابتدای سدهٔ نهم، همزیستی این قبایل با یکدیگر آغاز شد تا حملات نظامی میان آن ها به پایان رسد. [ ۱] سال شمار اولیهٔ نووگورود ( که مجموعه ای از نوشته های نشان دهندهٔ تاریخ نووگورود از ۱۰۱۶ تا ۱۴۷۱ میلادی است ) بیان می کند که این قبایل تمایل داشتند شاهزاده ای بیابند که بر آن ها حکومت کند و بر پایهٔ قانون میان آن ها قضاوت کند. [ ۲] پس از تغییر ساختار حکومتی نووگورود، با وابستگی سیاسی آن به کیف مخالفت شد. [ ۳]
تا هنگام انتقال مرکز حکومت به کیف توسط الگ نووگورود در ۸۸۲ میلادی، نووگورود پایتخت اصلی مردم روسی بود. از آن زمان تا ۱۰۲۰ میلادی، نووگورود بخشی از روس کیف بود. شاهزادگان نووگورود توسط شاهزادهٔ بزرگ کیف تعیین می شدند.
نووگورود همواره نقش مهمی در سیاست روس داشت. برای نمونه کمک به ولادیمیر کبیر و به تخت نشاندن یاروسلاو خردمند توسط نووگورود انجام شد. یکی از نخستین اقدامات یاروسلاو پس از به تخت نشینی، دادن آزادی ها و امتیازات متعدد به نووگورودی های وفادار بود. به این ترتیب بنیان جمهوری نووگورود گذاشته شد. نووگورود با این وجود که بخشی از روس کیف بود، به یک مرکز منطقه ای قدرتمند با استقلال بسیار تبدیل شد.
نووگورودی ها در ۱۱۳۶ میلادی شاهزاده وسوولود مستیسلاویچ را به نپذیرفتند و در صد و پنجاه سال بعدی، توان دعوت کردن یا نپذیرفتن تعدادی از شاهزاده ها را داشتند. البته این امکان، به شاهزاده ای که قدرت را در کیف در دست داشت نیز مرتبط بود و به عنوان تفکری مستقل در نووگورود قلمداد نمی شد. [ ۴]
شهرهایی مانند استارایا لادوگا، استارایا روسا، تورژوک و اورشک بخشی از سرزمین نووگورود بودند. شهر پسکوف نیز ابتدا بخشی از این سرزمین بود، ولی دست کم از سدهٔ ۱۳ پس از پیوستن به پیمان هانزا شکلی از استقلال را داشت. شاهزادگانی مانند دوومونت و وسوولود مستیسلاویچ بدون ادای احترام به شاهزاده یا سایر مقامات نووگورود یا مشورت با آن ها در پسکوف حکومت کردند. استقلال پسکوف بر پایهٔ پیمان بولوتووو در ۱۳۴۸ اعلام شد. البته تا مدتی پس از آن هم چنان اسقف اعظم نووگورود رهبری کلیسای پسکوف را در اختیار داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر میانهٔ سدهٔ نهم میلادی نووگورود تنها نامی بود که برای توصیف یک پست چوبی در مسیر دریای بالتیک به امپراتوری روم شرقی به کار می رفت. در این منطقه، تنها گروهی از قبایل اسلاو که همراه برای استیلا بر سایر قبایل با یکدیگر در جنگ بودند، سکونت داشتند. در ابتدای سدهٔ نهم، همزیستی این قبایل با یکدیگر آغاز شد تا حملات نظامی میان آن ها به پایان رسد. [ ۱] سال شمار اولیهٔ نووگورود ( که مجموعه ای از نوشته های نشان دهندهٔ تاریخ نووگورود از ۱۰۱۶ تا ۱۴۷۱ میلادی است ) بیان می کند که این قبایل تمایل داشتند شاهزاده ای بیابند که بر آن ها حکومت کند و بر پایهٔ قانون میان آن ها قضاوت کند. [ ۲] پس از تغییر ساختار حکومتی نووگورود، با وابستگی سیاسی آن به کیف مخالفت شد. [ ۳]
تا هنگام انتقال مرکز حکومت به کیف توسط الگ نووگورود در ۸۸۲ میلادی، نووگورود پایتخت اصلی مردم روسی بود. از آن زمان تا ۱۰۲۰ میلادی، نووگورود بخشی از روس کیف بود. شاهزادگان نووگورود توسط شاهزادهٔ بزرگ کیف تعیین می شدند.
نووگورود همواره نقش مهمی در سیاست روس داشت. برای نمونه کمک به ولادیمیر کبیر و به تخت نشاندن یاروسلاو خردمند توسط نووگورود انجام شد. یکی از نخستین اقدامات یاروسلاو پس از به تخت نشینی، دادن آزادی ها و امتیازات متعدد به نووگورودی های وفادار بود. به این ترتیب بنیان جمهوری نووگورود گذاشته شد. نووگورود با این وجود که بخشی از روس کیف بود، به یک مرکز منطقه ای قدرتمند با استقلال بسیار تبدیل شد.
نووگورودی ها در ۱۱۳۶ میلادی شاهزاده وسوولود مستیسلاویچ را به نپذیرفتند و در صد و پنجاه سال بعدی، توان دعوت کردن یا نپذیرفتن تعدادی از شاهزاده ها را داشتند. البته این امکان، به شاهزاده ای که قدرت را در کیف در دست داشت نیز مرتبط بود و به عنوان تفکری مستقل در نووگورود قلمداد نمی شد. [ ۴]
شهرهایی مانند استارایا لادوگا، استارایا روسا، تورژوک و اورشک بخشی از سرزمین نووگورود بودند. شهر پسکوف نیز ابتدا بخشی از این سرزمین بود، ولی دست کم از سدهٔ ۱۳ پس از پیوستن به پیمان هانزا شکلی از استقلال را داشت. شاهزادگانی مانند دوومونت و وسوولود مستیسلاویچ بدون ادای احترام به شاهزاده یا سایر مقامات نووگورود یا مشورت با آن ها در پسکوف حکومت کردند. استقلال پسکوف بر پایهٔ پیمان بولوتووو در ۱۳۴۸ اعلام شد. البته تا مدتی پس از آن هم چنان اسقف اعظم نووگورود رهبری کلیسای پسکوف را در اختیار داشت.
wiki: جمهوری نووگورود