در ۱۱ نوامبر سال ۱۹۱۸ میلادی امپراتور اتریش کارل اول ( اتریش ) از سلطنت کناره گیری نمود و روز بعد مجلس ملی موقت، رژیم جمهوری را در اتریش اعلام نمود. این رژیم توسط انگلبرت دلفوس از هم پاشید و به دولت فدرال اتریش تغییر یافت.
... [مشاهده متن کامل]
چهار ماه پس از این که جمهوری اتریش اعلام موجودیت کرد، مجلس اتریش کارل زایتس را در ۵ مارس ۱۹۱۹ به عنوان رئیس جمهور اتریش معرفی کرد. گرچه او پس از یک سال در ۹ دسامبر ۱۹۲۰ استعفا داد.
اولین روزهای جمهوری با اقتصاد ورشکسته و مشکلات فراوان آغاز گشت. مرزهای جدید به وجود آمده در مجارستان، یوگسلاوی و چک اسلواکی بر روی اتریش بسته شدند. در وین، شهری که روزی به زیباترین و مرفه ترین شهر اروپا شهره بود، مواد غذایی کمیاب و امراض عفونی بیداد می کرد. بخش کم درآمد مردم شهر از بلاهای ناشی از شکست و پایان جنگ جهانی اول آسیب فراوان دیدند. تشکیل رژیم دیکتاتوری در ایتالیا، در همسایگی اتریش بر مشکلات اقتصادی و سیاسی جمهوری نوپا افزود. کشمکش های سیاسی میان احزاب سوسیال دمکرات و سوسیال مسیحی دامنه مشکلات را بیش از پیش گسترش داد.
دولت جدید توانست دو ادعای زمین را از همسایگان خود بگیرد. اولین قسمت جنوب شرقی کارینتی بود که در بخشی از آن اسلاوها ساکن بودند. در ۱۰ سپتامبر ۱۹۲۰، اکثریت جمعیت اسلاوها تصمیم گرفتند که با اتریش باقی بمانند. دومین جلوگیری از اعتراض به زمین، ادعای مجارستان به بورگنلند بود، که تحت نام «مجارستان غربی» از سال ۹۰۷ بخشی از پادشاهی مجارستان بود. بیشتر جمعیت بورگنلند اتریشی ها و آلمانی ها بودند و کروات ها و مجارها در اقلیت بودند. این مناقشات از طریق پیمان سن ژرمن، حل گردید و بورگنلند در سال ۱۹۲۱ بخشی از جمهوری اتریش شد.
بدین ترتیب در یک کشور کوچک ۶٫۵ میلیون نفر زندگی می کردند. جمعیت وین به تنهایی به دو میلیون نفر می رسید. خود این مسئله مشکل ساز شد زیرا اکثر جمعیت اتریش بدون تغذیه باقی ماند؛ بدین دلیل که تنها ۱۷٫۸ درصد از زمین های اتریش زمین زراعی بود.
برای بسیاری از اوایل دهه ۱۹۲۰، بقای اتریش بسیار در شک بود. بخشی از این به این دلیل بود که اتریش هرگز یک کشور ملی آلمانی / اتریشی در معنای واقعی کلمه نبود. گرچه دولت اتریش در ۷۰۰ سال گذشته به شکل یک دولت مستقل وجود داشت، اما هیچ نیروی وحدت واقعی را به غیر از سلسله هابسبورگ نداشت و هویت های ولایتی تیروئیان، کریستن ها و دیگران بسیار قوی تر بودند.
... [مشاهده متن کامل]
چهار ماه پس از این که جمهوری اتریش اعلام موجودیت کرد، مجلس اتریش کارل زایتس را در ۵ مارس ۱۹۱۹ به عنوان رئیس جمهور اتریش معرفی کرد. گرچه او پس از یک سال در ۹ دسامبر ۱۹۲۰ استعفا داد.
اولین روزهای جمهوری با اقتصاد ورشکسته و مشکلات فراوان آغاز گشت. مرزهای جدید به وجود آمده در مجارستان، یوگسلاوی و چک اسلواکی بر روی اتریش بسته شدند. در وین، شهری که روزی به زیباترین و مرفه ترین شهر اروپا شهره بود، مواد غذایی کمیاب و امراض عفونی بیداد می کرد. بخش کم درآمد مردم شهر از بلاهای ناشی از شکست و پایان جنگ جهانی اول آسیب فراوان دیدند. تشکیل رژیم دیکتاتوری در ایتالیا، در همسایگی اتریش بر مشکلات اقتصادی و سیاسی جمهوری نوپا افزود. کشمکش های سیاسی میان احزاب سوسیال دمکرات و سوسیال مسیحی دامنه مشکلات را بیش از پیش گسترش داد.
دولت جدید توانست دو ادعای زمین را از همسایگان خود بگیرد. اولین قسمت جنوب شرقی کارینتی بود که در بخشی از آن اسلاوها ساکن بودند. در ۱۰ سپتامبر ۱۹۲۰، اکثریت جمعیت اسلاوها تصمیم گرفتند که با اتریش باقی بمانند. دومین جلوگیری از اعتراض به زمین، ادعای مجارستان به بورگنلند بود، که تحت نام «مجارستان غربی» از سال ۹۰۷ بخشی از پادشاهی مجارستان بود. بیشتر جمعیت بورگنلند اتریشی ها و آلمانی ها بودند و کروات ها و مجارها در اقلیت بودند. این مناقشات از طریق پیمان سن ژرمن، حل گردید و بورگنلند در سال ۱۹۲۱ بخشی از جمهوری اتریش شد.
بدین ترتیب در یک کشور کوچک ۶٫۵ میلیون نفر زندگی می کردند. جمعیت وین به تنهایی به دو میلیون نفر می رسید. خود این مسئله مشکل ساز شد زیرا اکثر جمعیت اتریش بدون تغذیه باقی ماند؛ بدین دلیل که تنها ۱۷٫۸ درصد از زمین های اتریش زمین زراعی بود.
برای بسیاری از اوایل دهه ۱۹۲۰، بقای اتریش بسیار در شک بود. بخشی از این به این دلیل بود که اتریش هرگز یک کشور ملی آلمانی / اتریشی در معنای واقعی کلمه نبود. گرچه دولت اتریش در ۷۰۰ سال گذشته به شکل یک دولت مستقل وجود داشت، اما هیچ نیروی وحدت واقعی را به غیر از سلسله هابسبورگ نداشت و هویت های ولایتی تیروئیان، کریستن ها و دیگران بسیار قوی تر بودند.
