جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز یک جمهوری کم دوام در منطقه قفقاز اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود که قلمرو آبخازستان را در بر می گرفت و از ۳۱ مارس ۱۹۲۱ تا ۱۹ فوریه ۱۹۳۱ موجودیت داشت. این کشور که پس از حمله ارتش سرخ به گرجستان در ۱۹۲۱ تشکیل شد تا ۱۶ دسامبر ۱۹۲۱ مستقل بود. آبخاز شوروی بعد از پیمان اتحاد با جمهوری سوسیالیستی گرجستان شوروی دیگر استقلال نداشت. جمهوری سوسیالیستی آبخاز شوروی به مثابه یک جمهوری خودمختار شوروی بود با این تفاوت که استقلال صوری خود را از گرجستان حفظ کرده بود و ویژگی های خاصی مانند واحدهای نظامی خودش را داشت که فقط جمهوری های مطلق اتحادیه داشتند. آبخاز از طریق موقعیت خود به عنوان یک «جمهوری قراردادی» با گرجستان به جمهوری فدراتیو سوسیالیستی قفقاز جنوبی شوروی پیوست و جمهوری های سوسیالیستی شوروی ارمنستان، آذربایجان و گرجستان را در یک واحد فدرال متحد کرد. جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز در ۱۹۳۱ برانداخته شد و جمهوری خودمختار سوسیالیستی شوروی آبخاز در گرجستان شوروی جایگزین آن گشت.
... [مشاهده متن کامل]
جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز در طول موجودیت اندک خود توسط نستور لاکوبا رهبری می شد که به طور رسمی با عنوان رئیس شورای کمیسارهای خلق خدمت می کرد اما کنترل او بر این کشور به حدی بود که آن را در لفظ مداعبت «لاکوبستان» می نامیدند. به دلیل روابط نزدیک لاکوبا با ژوزف استالین، رهبر شوروی، اشتراکی سازی تا پس از الحاق آبخاز به گرجستان به تعویق افتاد. آبخاز در آن دوره یکی از تولیدکنندگان عمده تنباکو بود و بیش از نیمی از ذخایر شوروی را افزایش داد. همچنین این کشور سایر محصولات کشاورزی از جمله چای، شراب و مرکبات را تولید کرد که منجر به تبدیل آبخاز به یکی از ثروتمندترین مناطق اتحاد جماهیر شوروی شد. آب و هوای نیمه گرمسیری نیز آن را به مقصد اصلی تعطیلات تبدیل کرده بود، به طوری که استالین و دیگر رهبران اتحاد جماهیر شوروی دارای خانه های تابستانی در آن منطقه بودند و زمان قابل توجهی را در آنجا سپری می کردند.
آبخاز که از نظر قومی متفاوت بود، به طور صوری توسط مردم آبخاز رهبری می شد که کمتر از ۳۰ درصد جمعیت را تشکیل می دادند. سایر گروه های عمده آن هم شامل گرجی ها، ارمنی ها، یونانی ها و روس ها بودند. مردم آبخازی با وجود این که اکثریت را تشکیل نمی دادند اما به شدت مورد حمایت قرار گرفتند و زبان آبخازی در نتیجه سیاست های بومی سازی آن دوران رواج پیدا کرد. هویت ملی آبخازستان از طریق این سیاست ها گسترش یافت که منجر به ظهور ناسیونالیسم آبخازی شد. میراث اصلی جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز این است که برای اولین بار در تاریخ معاصر، یک مجموعه جغرافیایی مشخص تحت نام آبخاز ایجاد کرده است. اگرچه در ۱۹۳۱ آبخاز به یک جمهوری شبه مستقل تنزل یافت اما مردم آبخاز فراموش نکردند که این جمهوری روزی وجود داشته است. با ظهور گلاسنوست و پروستیکا در اواخر دهه ۱۹۸۰، رهبران آبخاز خواستار تشکیل مجدد دولت خود و جدایی از گرجستان شدند و از جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز به عنوان یک پیشینه یاد کردند. این امر منجر به بازگرداندن قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخازستان در ۱۹۲۵ شد که جنگ ۱۹۹۲–۱۹۹۳ آبخاز و درگیری آبخاز–گرجستان را در پی داشت.
... [مشاهده متن کامل]
جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز در طول موجودیت اندک خود توسط نستور لاکوبا رهبری می شد که به طور رسمی با عنوان رئیس شورای کمیسارهای خلق خدمت می کرد اما کنترل او بر این کشور به حدی بود که آن را در لفظ مداعبت «لاکوبستان» می نامیدند. به دلیل روابط نزدیک لاکوبا با ژوزف استالین، رهبر شوروی، اشتراکی سازی تا پس از الحاق آبخاز به گرجستان به تعویق افتاد. آبخاز در آن دوره یکی از تولیدکنندگان عمده تنباکو بود و بیش از نیمی از ذخایر شوروی را افزایش داد. همچنین این کشور سایر محصولات کشاورزی از جمله چای، شراب و مرکبات را تولید کرد که منجر به تبدیل آبخاز به یکی از ثروتمندترین مناطق اتحاد جماهیر شوروی شد. آب و هوای نیمه گرمسیری نیز آن را به مقصد اصلی تعطیلات تبدیل کرده بود، به طوری که استالین و دیگر رهبران اتحاد جماهیر شوروی دارای خانه های تابستانی در آن منطقه بودند و زمان قابل توجهی را در آنجا سپری می کردند.
آبخاز که از نظر قومی متفاوت بود، به طور صوری توسط مردم آبخاز رهبری می شد که کمتر از ۳۰ درصد جمعیت را تشکیل می دادند. سایر گروه های عمده آن هم شامل گرجی ها، ارمنی ها، یونانی ها و روس ها بودند. مردم آبخازی با وجود این که اکثریت را تشکیل نمی دادند اما به شدت مورد حمایت قرار گرفتند و زبان آبخازی در نتیجه سیاست های بومی سازی آن دوران رواج پیدا کرد. هویت ملی آبخازستان از طریق این سیاست ها گسترش یافت که منجر به ظهور ناسیونالیسم آبخازی شد. میراث اصلی جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز این است که برای اولین بار در تاریخ معاصر، یک مجموعه جغرافیایی مشخص تحت نام آبخاز ایجاد کرده است. اگرچه در ۱۹۳۱ آبخاز به یک جمهوری شبه مستقل تنزل یافت اما مردم آبخاز فراموش نکردند که این جمهوری روزی وجود داشته است. با ظهور گلاسنوست و پروستیکا در اواخر دهه ۱۹۸۰، رهبران آبخاز خواستار تشکیل مجدد دولت خود و جدایی از گرجستان شدند و از جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخاز به عنوان یک پیشینه یاد کردند. این امر منجر به بازگرداندن قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی شوروی آبخازستان در ۱۹۲۵ شد که جنگ ۱۹۹۲–۱۹۹۳ آبخاز و درگیری آبخاز–گرجستان را در پی داشت.
