جمهوری سوسیالیستی خودمختار نخجوان شوروی ( آذربایجانی: Нахчыван Мухтар Совет Сосиалист Республикасы , ارمنی: Նախիջևանի Ինքնավար Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետություն , روسی: Нахичеванская Автономная Советская Социалистическая Республика ( به آذربایجانی: Нахчыван МССР , ارمنی: Նախիջևանի ԻԽՍՀ، روسی: Нахичеванская АССР ) یک جمهوری خودمختار درون اتحاد جماهیر آذربایجان شوروی بود که خود یک جمهوری در داخل اتحاد جماهیر شوروی بود. این جمهوری خودمختار در ۱۶ مارس ۱۹۲۱ تشکیل شد و در ۹ فوریه ۱۹۲۴ بخشی از آذربایجان شوروی شد.
... [مشاهده متن کامل]
اولین پرچم نخجوان شوروی در سال ۱۹۳۷ معرفی شد و حاوی متن آذربایجانی و ارمنی بود. در دهه ۱۹۴۰، زمانی که الفبای لاتین آذربایجانی با سیریلیک جایگزین شد، پرچم قبلی با پرچم شوروی با متن سیریلیک آذربایجانی "Нахчыван МССР " به رنگ طلایی و نوار آبی تیره در امتداد فس جایگزین شد.
در سال ۱۹۹۰ این جمهوری به جمهوری خودمختار نخجوان در جمهوری آذربایجان تبدیل شد.
در سال های پایانی جنگ جهانی اول، نخجوان صحنه خونریزی بین ارمنی ها و آذربایجانی ها بود که هر دو ادعای مالکیت این منطقه را داشتند. تا سال ۱۹۱۴، جمعیت ارمنی ها اندکی به ۴۰ درصد کاهش یافت، در حالی که جمعیت آذری ها به حدود ۶۰ درصد افزایش یافت. پس از انقلاب فوریه ۱۹۱۷، منطقه تحت اختیار کمیته ویژه ماورای قفقاز دولت موقت روسیه و متعاقباً جمهوری کم دوام فدرال دموکراتیک ماوراء قفقاز در سال ۱۹۱۸ قرار گرفت. هنگامی که این جمهوری در ماه مه ۱۹۱۸ منحل شد، نخجوان، قره باغ کوهستانی، زنگزور ( امروزه استان سیونیک ارمنستان و بخشی از استان وایوتس دزور ) و قزاق به شدت بین دولت های تازه تأسیس و کم دوام جمهوری دمکراتیک ارمنستان ( DRA ) و جمهوری دموکراتیک آذربایجان ( ADR ) مورد مناقشه قرار گرفتند. در ژوئن ۱۹۱۸، این منطقه به اشغال عثمانی درآمد. عثمانی ها ۱۰۰۰۰ ارمنی را قتل عام کردند و ۴۵ روستای آنها را با خاک یکسان کردند. بر اساس شرایط آتش بس مودروس، عثمانی ها موافقت کردند که نیروهای خود را از ماوراء قفقاز خارج کنند تا راه را برای حضور نظامی آتی بریتانیا باز کنند.
تحت اشغال بریتانیا، سر الیور واردروپ، کمیسر ارشد بریتانیا در قفقاز جنوبی، پیشنهادی مرزی را برای حل مناقشه ارائه کرد. به اعتقاد واردروپ، ادعاهای ارامنه علیه آذربایجان نباید فراتر از مرزهای اداری استان ایروان سابق ( که تحت حاکمیت امپراتوری روسیه پیشین نخجوان را در بر می گرفت ) فراتر رود، در حالی که آذربایجان باید به استان های باکو و الیزابتپل محدود می شد. این پیشنهاد هم از سوی ارامنه ( که نمی خواستند از ادعای خود در قزاق، زنگزور و قره باغ کوهستانی دست بکشند ) و هم از سوی آذری ها ( که دست کشیدن از ادعای خود در مورد نخجوان را غیرقابل قبول می دانستند ) رد شد. با ادامه اختلافات بین هر دو کشور، به زودی آشکار شد که صلح شکننده تحت اشغال بریتانیا دوام نخواهد آورد.
... [مشاهده متن کامل]
اولین پرچم نخجوان شوروی در سال ۱۹۳۷ معرفی شد و حاوی متن آذربایجانی و ارمنی بود. در دهه ۱۹۴۰، زمانی که الفبای لاتین آذربایجانی با سیریلیک جایگزین شد، پرچم قبلی با پرچم شوروی با متن سیریلیک آذربایجانی "Нахчыван МССР " به رنگ طلایی و نوار آبی تیره در امتداد فس جایگزین شد.
در سال ۱۹۹۰ این جمهوری به جمهوری خودمختار نخجوان در جمهوری آذربایجان تبدیل شد.
در سال های پایانی جنگ جهانی اول، نخجوان صحنه خونریزی بین ارمنی ها و آذربایجانی ها بود که هر دو ادعای مالکیت این منطقه را داشتند. تا سال ۱۹۱۴، جمعیت ارمنی ها اندکی به ۴۰ درصد کاهش یافت، در حالی که جمعیت آذری ها به حدود ۶۰ درصد افزایش یافت. پس از انقلاب فوریه ۱۹۱۷، منطقه تحت اختیار کمیته ویژه ماورای قفقاز دولت موقت روسیه و متعاقباً جمهوری کم دوام فدرال دموکراتیک ماوراء قفقاز در سال ۱۹۱۸ قرار گرفت. هنگامی که این جمهوری در ماه مه ۱۹۱۸ منحل شد، نخجوان، قره باغ کوهستانی، زنگزور ( امروزه استان سیونیک ارمنستان و بخشی از استان وایوتس دزور ) و قزاق به شدت بین دولت های تازه تأسیس و کم دوام جمهوری دمکراتیک ارمنستان ( DRA ) و جمهوری دموکراتیک آذربایجان ( ADR ) مورد مناقشه قرار گرفتند. در ژوئن ۱۹۱۸، این منطقه به اشغال عثمانی درآمد. عثمانی ها ۱۰۰۰۰ ارمنی را قتل عام کردند و ۴۵ روستای آنها را با خاک یکسان کردند. بر اساس شرایط آتش بس مودروس، عثمانی ها موافقت کردند که نیروهای خود را از ماوراء قفقاز خارج کنند تا راه را برای حضور نظامی آتی بریتانیا باز کنند.
تحت اشغال بریتانیا، سر الیور واردروپ، کمیسر ارشد بریتانیا در قفقاز جنوبی، پیشنهادی مرزی را برای حل مناقشه ارائه کرد. به اعتقاد واردروپ، ادعاهای ارامنه علیه آذربایجان نباید فراتر از مرزهای اداری استان ایروان سابق ( که تحت حاکمیت امپراتوری روسیه پیشین نخجوان را در بر می گرفت ) فراتر رود، در حالی که آذربایجان باید به استان های باکو و الیزابتپل محدود می شد. این پیشنهاد هم از سوی ارامنه ( که نمی خواستند از ادعای خود در قزاق، زنگزور و قره باغ کوهستانی دست بکشند ) و هم از سوی آذری ها ( که دست کشیدن از ادعای خود در مورد نخجوان را غیرقابل قبول می دانستند ) رد شد. با ادامه اختلافات بین هر دو کشور، به زودی آشکار شد که صلح شکننده تحت اشغال بریتانیا دوام نخواهد آورد.
