جمهوری ایرلند ( به ایرلندی: Poblacht na hÉireann ) یا ایرلند ( به انگلیسی: Ireland ) با نام قدیم هیبرنی ( به انگلیسی: Hibernie ) , [ ۱] کشوری در شمال غرب قاره اروپا واقع بر جزیره ایرلند است. این کشور گاهی با نام ایرلند جنوبی خوانده می شود تا با ایرلند شمالی اشتباه نشود. جمعیت جمهوری ایرلند بیش از ۴٫۷۵ میلیون نفر و به پایتختی شهر دوبلین است.
ایرلند بیست و شش شهرستان از سی و دو شهرستان جزیره ایرلند را در بر میگیرد. شش شهرستان دیگر در ایرلند شمالی ( بخشی از بریتانیا ) قرار دارند که توسط یک مرز ساده از هم جدا می شوند. همچنین در غرب ایرلند اقیانوس اطلس، در شرق دریای ایرلند و در جنوب دریای سلتی و در جنوب غربی کانال سنت جورج قرار دارد.
جمهوری ایرلند یکی از اعضای اتحادیه اروپا است که در ۱ ژانویه ۱۹۷۳ به این اتحادیه ملحق شد.
جزیرهٔ ایرلند سومین جزیرهٔ بزرگ اروپا و بیست و دومین جزیرهٔ بزرگ جهان است. جزیرهٔ بزرگ تری به نام بریتانیای کبیر در شرق ایرلند قرار دارد که دریای ایرلند این دو را از هم جدا کرده است.
جزیره ایرلند تا سده هفدهم با جنگل های انبوه پوشیده شده بود، ولی امروزه از بی جنگل ترین مناطق اروپا است. در این جزیره ۲۶ گونه پستاندار بومی زندگی می کنند.
دو زبان ایرلندی و انگلیسی زبان های رسمی جمهوری ایرلند هستند، اما انگلیسی از ایرلندی رایج تر است. زبان ایرلندی از شاخه زبان های سلتی و متعلق به خانواده زبان های هندواروپایی است. پیش از گسترش انگلیسی، زبان ایرلندی بیش از دو هزار سال زبان بومی مردم این کشور بود.
نماد ملی ایرلند چنگ سلتی است که بر سکه های یورو ایرلند نیز حک شده است.
نام ایرلند برگرفته از نام الهه اریو، ایزدبانوی آیین پیش از مسیحیت ایرلند می باشد. [ ۲] [ ۳]
از زمان تصویب مصوبه های اتحاد ۱۸۰۰ ایرلند به بخشی از کشور پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند بدل شد. گرچه از دههٔ ۱۸۸۰ احساسات ملی گرایانه و ابراز علاقه به ایجاد حاکمیت محلی در ایرلند شکل گرفت، اما دیدگاه های تجزیه طلبانه در اقلیت قرار داشتند. [ ۴] در سال های ۱۹۱۲–۱۹۱۳ دولت مرکزی لیبرال بریتانیا پیشنهادی برای ایجاد حکومت خودمختار محلی در ایرلند ارائه کرد که با مخالفت بخشی از جمعیت ایرلند مواجه شد و این مخالفان یک گروه شبه نظامی به نام داوطلبان اولستر تشکیل دادند تا با ایجاد حکومت محلی در ایرلند مقابله کنند. در مقابل این گروه، بخش دیگری از جامعهٔ ایرلند که خواهان استقلال بیشتر بودند، داوطلبان ایرلندی را بنیان نهادند. در ۱۹۱۴ پارلمان بریتانیا لایحه ای دیگر، برای حکومت داخلی ایرلند تصویب کرد که ایجاد چنین نهادی را تا پایان جنگ جهانی اول به تعلیق می انداخت. رهبر ملی گرایان ایرلند، جان ردموند، قول همکاری در جنگ داد و بسیاری از ایرلندی ها راهی جبهه های جنگ جهانی اول شدند. ناامیدی از تأسیس دولت محلی و جنگ موجب شد ملی گرایی در ایرلند حالت رادیکال تری به خود بگیرد. در ۱۹۱۶ بازماندگان سازمان داوطلبان ایرلندی با همراهی ارتش خلق ایرلند در جهت کسب استقلال شورشی در دوبلین برپا کردند که به قیام عید پاک معروف شد. این شورش خاستگاه مردمی نداشت و پس از یک هفته ساقط شد و رهبران شورشیان اعدام شدند، اما موجب اقبال عمومی مردم به جبههٔ ملی گرایان گردید. [ ۵] پس از این واقعه تلاش شد تا در کنوانسیون ایرلند مشکل حکومت محلی را حل کنند که موفقیت آمیز نبود. در نهایت پیشنهاد انگلیسی ها برای تمدید خدمت سربازی ایرلندی ها مخالفت گستردهٔ مردم را برانگیخت و حزب پارلمانی ایرلند که گفته بود در طول جنگ با انگلستان همکاری خواهد کرد، وجههٔ خود را از دست داد. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایرلند بیست و شش شهرستان از سی و دو شهرستان جزیره ایرلند را در بر میگیرد. شش شهرستان دیگر در ایرلند شمالی ( بخشی از بریتانیا ) قرار دارند که توسط یک مرز ساده از هم جدا می شوند. همچنین در غرب ایرلند اقیانوس اطلس، در شرق دریای ایرلند و در جنوب دریای سلتی و در جنوب غربی کانال سنت جورج قرار دارد.
جمهوری ایرلند یکی از اعضای اتحادیه اروپا است که در ۱ ژانویه ۱۹۷۳ به این اتحادیه ملحق شد.
جزیرهٔ ایرلند سومین جزیرهٔ بزرگ اروپا و بیست و دومین جزیرهٔ بزرگ جهان است. جزیرهٔ بزرگ تری به نام بریتانیای کبیر در شرق ایرلند قرار دارد که دریای ایرلند این دو را از هم جدا کرده است.
جزیره ایرلند تا سده هفدهم با جنگل های انبوه پوشیده شده بود، ولی امروزه از بی جنگل ترین مناطق اروپا است. در این جزیره ۲۶ گونه پستاندار بومی زندگی می کنند.
دو زبان ایرلندی و انگلیسی زبان های رسمی جمهوری ایرلند هستند، اما انگلیسی از ایرلندی رایج تر است. زبان ایرلندی از شاخه زبان های سلتی و متعلق به خانواده زبان های هندواروپایی است. پیش از گسترش انگلیسی، زبان ایرلندی بیش از دو هزار سال زبان بومی مردم این کشور بود.
نماد ملی ایرلند چنگ سلتی است که بر سکه های یورو ایرلند نیز حک شده است.
نام ایرلند برگرفته از نام الهه اریو، ایزدبانوی آیین پیش از مسیحیت ایرلند می باشد. [ ۲] [ ۳]
از زمان تصویب مصوبه های اتحاد ۱۸۰۰ ایرلند به بخشی از کشور پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند بدل شد. گرچه از دههٔ ۱۸۸۰ احساسات ملی گرایانه و ابراز علاقه به ایجاد حاکمیت محلی در ایرلند شکل گرفت، اما دیدگاه های تجزیه طلبانه در اقلیت قرار داشتند. [ ۴] در سال های ۱۹۱۲–۱۹۱۳ دولت مرکزی لیبرال بریتانیا پیشنهادی برای ایجاد حکومت خودمختار محلی در ایرلند ارائه کرد که با مخالفت بخشی از جمعیت ایرلند مواجه شد و این مخالفان یک گروه شبه نظامی به نام داوطلبان اولستر تشکیل دادند تا با ایجاد حکومت محلی در ایرلند مقابله کنند. در مقابل این گروه، بخش دیگری از جامعهٔ ایرلند که خواهان استقلال بیشتر بودند، داوطلبان ایرلندی را بنیان نهادند. در ۱۹۱۴ پارلمان بریتانیا لایحه ای دیگر، برای حکومت داخلی ایرلند تصویب کرد که ایجاد چنین نهادی را تا پایان جنگ جهانی اول به تعلیق می انداخت. رهبر ملی گرایان ایرلند، جان ردموند، قول همکاری در جنگ داد و بسیاری از ایرلندی ها راهی جبهه های جنگ جهانی اول شدند. ناامیدی از تأسیس دولت محلی و جنگ موجب شد ملی گرایی در ایرلند حالت رادیکال تری به خود بگیرد. در ۱۹۱۶ بازماندگان سازمان داوطلبان ایرلندی با همراهی ارتش خلق ایرلند در جهت کسب استقلال شورشی در دوبلین برپا کردند که به قیام عید پاک معروف شد. این شورش خاستگاه مردمی نداشت و پس از یک هفته ساقط شد و رهبران شورشیان اعدام شدند، اما موجب اقبال عمومی مردم به جبههٔ ملی گرایان گردید. [ ۵] پس از این واقعه تلاش شد تا در کنوانسیون ایرلند مشکل حکومت محلی را حل کنند که موفقیت آمیز نبود. در نهایت پیشنهاد انگلیسی ها برای تمدید خدمت سربازی ایرلندی ها مخالفت گستردهٔ مردم را برانگیخت و حزب پارلمانی ایرلند که گفته بود در طول جنگ با انگلستان همکاری خواهد کرد، وجههٔ خود را از دست داد. [ ۶]
wiki: جمهوری ایرلند
