جمعیت آل یاسین ائتلافی از افراد، تشکل های غیردولتی و نشریات است که با هدف ارتقاء آگاهی عمومی در مورد موضوعات کاربردی و روش های تفکر در ایران مشغول به فعالیت بوده و در برگیرنده طیف وسیعی از دانشگاهیان تا افراد معمولی می باشد. این گروه در ایران نزدیک به پانزده سال مشغول طیف وسیعی از فعالیت ها بوده است؛ از کنفرانس ها و سخنرانی ها توسط پیمان فتاحی ( ایلیا میم رام الله ) تا انتشار مجلات و کتب از طریق شبکه گسترده دفاتر انتشاراتی و سازمانهای غیردولتی در سراسر ایران. طبق آخرین اطلاع، جمعیت ال یاسین حدود ۲۰۰٫۰۰۰ نفر عضو دارد. از مهم ترین دیدگاه های این جمعیت، تأکید بر تقریب ادیان و پیوند مذاهب می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
هسته اصلی این جمعیت در سال های اولیه دهه ۱۳۷۰ شمسی بنیان گذاری شد و فعالیت های آن بر پایه معنویت گرایی شکل گرفت. در این جمعیت تعدادی نشریه، دفتر انتشارتی و مؤسسه فرهنگی وجود دارد. فصلنامه های هنر زندگی متعالی ، هنرهای زیستن، علوم باطنی، علم موفقیت ، تفکر متعالی، حرکت دهندگان و اخبار کودکانه، نشرهای تعالیم حق، یاهو، حم، والسماء، و موسسه هایی همچون انجمن متفکران و محققان، مؤسسه اوامر یاسین، مؤسسه علم موفقیت، انجمن جبهه طبیعت و کانون حقوق بشر ال یاسین از جمله تشکل های وابسته به جمعیت ال یاسین هستند. این مجموعه ابتدا به این نام شناخته نمی شد و در زمان اولین دستگیری پیمان فتاحی ( در سال ۱۳۸۶ ) و زمانی که وی در بند ۲۰۹ زندانی بود با این اسم اعلام موجودیت کرد.
از آغاز برخوردهای افراط گرایان مذهبی با پیمان فتاحی ( در سال ۱۳۸۶ ) اکثر نشریه ها و سازمان های جمعیت ال یاسین با محدودیت فعالیت و تعطیلی مواجه شده و بعضی از گردانندگان آن ها به اتهام تبلیغ علیه نظام دستگیر و زندانی شده اند.
وبگاه رادیو زمانه دربارهٔ برخوردهای حکومت ایران با جمعیت ال یاسین نوشت:
طی سی سال گذشته، به خاطر ویژگیی تئوکراتیک دولت در ایران، این پیگردها به اقلیت های غیردینی نیز اشاعه پیدا کرده است. ترور زنجیره ای روشنفکران کانون نویسندگان، فعالیت های امنیتی فرقهٔ سعید امامی و باند شریعتمداری علیه روشنفکران، برنامهٔ «هویت»، اعتراف های تلویزیونی، و انواع سازمانهای «ارشاد» و «امر به معروف و نهی از منکر»، نمونه هایی از این سیاست ( طالبان فرهنگی، فرهنگ «بسیجی»، و تواب سازی ) است. جمعیت آل یاسین از آخرین قربانیان سیاست پیگرد اقلیت های دیگراندیش بوده است. فرقهٔ مهدی گرای شیعه پس از به قدرت رسیدن در ایران بودجه های بسیار را صرف ترویج خرافه کرده است ( مثلاً بودجهٔ چاه جمکران و ادعای «مدیریت» کشور توسط امام زمان ) اما اصرار دارد دیگراندیشان را «فرقه» بخواند. دستگاه امنیتی ـ فرهنگی حکومتی تلاش می کند جمعیت آل یاسین را به بدعت دینی متهم کند و آنها را از نوع جنبش های دینی قرن نوزدهم در ایران قلمداد نماید.
... [مشاهده متن کامل]
هسته اصلی این جمعیت در سال های اولیه دهه ۱۳۷۰ شمسی بنیان گذاری شد و فعالیت های آن بر پایه معنویت گرایی شکل گرفت. در این جمعیت تعدادی نشریه، دفتر انتشارتی و مؤسسه فرهنگی وجود دارد. فصلنامه های هنر زندگی متعالی ، هنرهای زیستن، علوم باطنی، علم موفقیت ، تفکر متعالی، حرکت دهندگان و اخبار کودکانه، نشرهای تعالیم حق، یاهو، حم، والسماء، و موسسه هایی همچون انجمن متفکران و محققان، مؤسسه اوامر یاسین، مؤسسه علم موفقیت، انجمن جبهه طبیعت و کانون حقوق بشر ال یاسین از جمله تشکل های وابسته به جمعیت ال یاسین هستند. این مجموعه ابتدا به این نام شناخته نمی شد و در زمان اولین دستگیری پیمان فتاحی ( در سال ۱۳۸۶ ) و زمانی که وی در بند ۲۰۹ زندانی بود با این اسم اعلام موجودیت کرد.
از آغاز برخوردهای افراط گرایان مذهبی با پیمان فتاحی ( در سال ۱۳۸۶ ) اکثر نشریه ها و سازمان های جمعیت ال یاسین با محدودیت فعالیت و تعطیلی مواجه شده و بعضی از گردانندگان آن ها به اتهام تبلیغ علیه نظام دستگیر و زندانی شده اند.
وبگاه رادیو زمانه دربارهٔ برخوردهای حکومت ایران با جمعیت ال یاسین نوشت:
طی سی سال گذشته، به خاطر ویژگیی تئوکراتیک دولت در ایران، این پیگردها به اقلیت های غیردینی نیز اشاعه پیدا کرده است. ترور زنجیره ای روشنفکران کانون نویسندگان، فعالیت های امنیتی فرقهٔ سعید امامی و باند شریعتمداری علیه روشنفکران، برنامهٔ «هویت»، اعتراف های تلویزیونی، و انواع سازمانهای «ارشاد» و «امر به معروف و نهی از منکر»، نمونه هایی از این سیاست ( طالبان فرهنگی، فرهنگ «بسیجی»، و تواب سازی ) است. جمعیت آل یاسین از آخرین قربانیان سیاست پیگرد اقلیت های دیگراندیش بوده است. فرقهٔ مهدی گرای شیعه پس از به قدرت رسیدن در ایران بودجه های بسیار را صرف ترویج خرافه کرده است ( مثلاً بودجهٔ چاه جمکران و ادعای «مدیریت» کشور توسط امام زمان ) اما اصرار دارد دیگراندیشان را «فرقه» بخواند. دستگاه امنیتی ـ فرهنگی حکومتی تلاش می کند جمعیت آل یاسین را به بدعت دینی متهم کند و آنها را از نوع جنبش های دینی قرن نوزدهم در ایران قلمداد نماید.
