جمبو یا میوه جم یا آلو جاوه ای نام درخت میوه دار و همیشه سبزی است که در شهرها و مناطق ساحلی جنوب ایران می روید. این درخت گرمسیری با نام علمی ( Syzygium cumini ) بومی کشورهای هند، سریلانکا، بنگلادش و اندونزی است. نام این درخت در ایران برگرفته از نام هندی آن است. علاوه بر این کشورها، امروزه در بسیاری از کشورهای دیگر مانند فیلیپین، میانمار، برزیل، جزایر و کشورهای آمریکای مرکزی، فلوریدای آمریکا و برخی کشورهای آفریقایی درخت جمبو وجود دارد.
گفته می شود جمبو در حدود ۳۰۰ سال پیش توسط هندوهایی که با نیروهای انگلیسی به بوشهر آمده بودند به جنوب ایران وارد شده است. [ نیازمند منبع] جمبو به طور محدود در استان های بوشهر، هرمزگان و سیستان و بلوچستان کشت می شود.
درخت جمبو از جمله درختان سریع الرشد است که در دو سالگی می تواند به بلندی بیش از سه متر برسد. در هند، این درخت تا سی متر ارتفاع پیدا می کند، ولی در جنوب ایران معمولاً به بلندی ۷ تا ۱۴ متر دیده می شود و بیش از صد سال عمر می کند. منطقهٔ رویش این گیاه از ساحل دریا تا ارتفاع ۱۸۰۰ متر از سطح دریا است، ولی از ارتفاع ۶۰۰ متر به بالا میوه نمی دهد.
ازآن جاکه که درخت جمبو تاج و منظره زیبایی دارد در بسیاری از مناطق رویش به عنوان درخت زینتی و سایه دار استفاده می شود. چوب آن محکم است و در مقابل آب استقامت زیادی دارد. در برخی کشورها، از چوب جمبو برای ساخت تراورس و وسایل و ابزارالات کشاورزی و روستایی و نیز سوخت استفاده می شود. از پوست این درخت به خاطر داشتن ۸ تا ۱۹ درصد تانن در صنعت چرم سازی استفاده می شود. گل های این درخت نیز مورد علاقه زنبورهای عسل است و به همین خاطر در صنعت زنبورداری مؤثر است. گلدهی این درخت در جنوب ایران در فروردین و اردیبهشت است و در ماه های تیر و مرداد ثمر می دهد. میوهٔ رسیده جمبو سیاهرنگ است و به شکل و اندازه زیتون یا کمی بزرگتر است. میوه جمبو که به صورت خوشه ای بوده و نخست کوچک و سبز است که رفته رفته بزرگتر و سرخرنگ می شود و سپس به رنگ سیاه در می آید. میوهٔ جمبو هسته بزرگی دارد که سخت نیست. بخش خوردنی آن نرم و آبدار است. جمبو کال گس و ترش است، ولی میوه رسیده شیرین و کمی ترش است. از جمبو می توان سرکه، شراب، ژله و انواع شربت ها تهیه کرد. سرکهٔ جمبو به دلیل خوشرنگ و معطر بودن در سراسر کشور هند ساخته و استفاده می شود. جمبو دارای انواع ویتامین ها و مواد معدنی است. علاوه بر این ها، بخش های مختلف گیاه ارزش دارویی دارند؛ به ویژه هسته های جمبو در درمان و کنترل بیماری قند ( دیابت ) مؤثرند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگفته می شود جمبو در حدود ۳۰۰ سال پیش توسط هندوهایی که با نیروهای انگلیسی به بوشهر آمده بودند به جنوب ایران وارد شده است. [ نیازمند منبع] جمبو به طور محدود در استان های بوشهر، هرمزگان و سیستان و بلوچستان کشت می شود.
درخت جمبو از جمله درختان سریع الرشد است که در دو سالگی می تواند به بلندی بیش از سه متر برسد. در هند، این درخت تا سی متر ارتفاع پیدا می کند، ولی در جنوب ایران معمولاً به بلندی ۷ تا ۱۴ متر دیده می شود و بیش از صد سال عمر می کند. منطقهٔ رویش این گیاه از ساحل دریا تا ارتفاع ۱۸۰۰ متر از سطح دریا است، ولی از ارتفاع ۶۰۰ متر به بالا میوه نمی دهد.
ازآن جاکه که درخت جمبو تاج و منظره زیبایی دارد در بسیاری از مناطق رویش به عنوان درخت زینتی و سایه دار استفاده می شود. چوب آن محکم است و در مقابل آب استقامت زیادی دارد. در برخی کشورها، از چوب جمبو برای ساخت تراورس و وسایل و ابزارالات کشاورزی و روستایی و نیز سوخت استفاده می شود. از پوست این درخت به خاطر داشتن ۸ تا ۱۹ درصد تانن در صنعت چرم سازی استفاده می شود. گل های این درخت نیز مورد علاقه زنبورهای عسل است و به همین خاطر در صنعت زنبورداری مؤثر است. گلدهی این درخت در جنوب ایران در فروردین و اردیبهشت است و در ماه های تیر و مرداد ثمر می دهد. میوهٔ رسیده جمبو سیاهرنگ است و به شکل و اندازه زیتون یا کمی بزرگتر است. میوه جمبو که به صورت خوشه ای بوده و نخست کوچک و سبز است که رفته رفته بزرگتر و سرخرنگ می شود و سپس به رنگ سیاه در می آید. میوهٔ جمبو هسته بزرگی دارد که سخت نیست. بخش خوردنی آن نرم و آبدار است. جمبو کال گس و ترش است، ولی میوه رسیده شیرین و کمی ترش است. از جمبو می توان سرکه، شراب، ژله و انواع شربت ها تهیه کرد. سرکهٔ جمبو به دلیل خوشرنگ و معطر بودن در سراسر کشور هند ساخته و استفاده می شود. جمبو دارای انواع ویتامین ها و مواد معدنی است. علاوه بر این ها، بخش های مختلف گیاه ارزش دارویی دارند؛ به ویژه هسته های جمبو در درمان و کنترل بیماری قند ( دیابت ) مؤثرند.
wiki: جمبو