جمالی دهلوی فضل الله

جَمالی دِهلوی، فضل الله (قرن ۱۰ق)
از صوفیان و عارفان شبه قاره. نام او نخست جلال خان بود و از آن پس به جمال الدین تغییر یافت. تخلص شاعری او نیز در این دو دوره، به ترتیب جلالی و جمالی بود. مدتی از عمر را به سیر آفاق پرداخت و از سراندیب تا حجاز و روم و شام را سیاحت کرد. از مریدان شیخ سماءالدین و بسیار مورد محبت و علاقۀ او بود. به هرات سفر کرد و مدتی مهمان جامی بود. گویا سلاطین عصر به او ارادت داشته اند و او نیز به موعظت آنان می پرداخته است. به شیخ بهاء الدین زکریای مولتانی ارادت می ورزید. اشعاری در مدح سماءالدین و گنج شکر و قطب الدین بختیار کاکی که محضرشان را دریافته بود، سروده است. در دهلی خانۀ زیبایی داشت که مزارش نیز همان جاست. از آثارش: مثنوی مرآةالمعانی در مسائل عرفانی؛ دیوان اشعار؛ مثنوی مهر و ماه که آن را در ۹۰۵ق در عشق شاهزاده ماه و شاهدخت مهر سرود؛ تذکرۀ سیرالعارفین در احوال سیزده تن از مشایخ.