جمال عبدالناصر

پس از ملی کردن کانال سوئز و پیروزی سیاسی ناصر در بحران سوئز محبوبیت او هم در مصر و هم در جهان عرب، به طور چشمگیری افزایش پیدا کرد. در سایه این پیروزی و محبوبیت، درخواست ها برای یکپارچگی عربی تحت رهبری او افزایش یافت که منجر به ایجاد جمهوری متحده عربی ( ۱۹۵۸–۱۹۶۱ ) از اتحاد میان مصر و سوریه گردید. در سال ۱۹۶۲، ناصر توانست چند طرح سوسیالیستی نوسازی را به اجرا درآورد. هرچند شکست هایی در پروژهٔ یکپارچگی عربی ( نظیر جدایی سوریه از مصر ) رخ نمود، اما با آغاز سال ۱۹۶۳، هوادارانش در چند کشور عربی به قدرت رسیدند. این زمانی بود که او درگیر جنگ داخلی یمن شده بود. ناصر اجازهٔ شرکت مخالفان در انتخابات را صادر نکرد و دور دوم ریاست جمهوری را در مارس ۱۹۶۵ بدون آنان آغاز کرد. اما پس از پیروزی در انتخابات به دلیل شکست مصر در جنگ شش روزه ۱۹۶۷، استعفا داد؛ ولی با فشار راهپیمایی های مردمی که خواستار تداوم ریاست جمهوری وی بودند، از این تصمیم منصرف شد و به خواسته راهپیمایان تن داد.
ناصر از اوایل ۱۹۶۷، خود را به نخست وزیری منصوب کرد و برای بازپس گیری سرزمین های از دست رفتهٔ مصر در جنگ شش روزه، جنگ فرسایشی در پیش گرفت. او ضمن سیاست زدایی از ارتش مصر، چند اصلاحیه برای آزادی سیاسی اجرا کرد. سرانجام ناصر پس از پایان جلسهٔ سران اتحادیه کشورهای عرب در ۱۹۷۰، بر اثر سکتهٔ قلبی ناگهانی، درگذشت. پس از مرگ وی غم و اندوه جهان عرب را فراگرفته بود. در مراسم تشییع جنازه اش در قاهره پنج میلیون نفر شرکت کردند.
ناصر امروزه نیز در جهان عرب به دلیل گام هایش در زمینه های عدالت اجتماعی، یکپارچگی عربی، سیاست های ضد امپریالیسم، شخصیتی بارز به شمار می رود. آن دوره که به عنوان دوران ریاست جمهوری اش از آن یاد می شود، باعث رونق فرهنگ مصر شده و در آن زمان چند پروژه بزرگ اقتصادی مثل سد اسوان و شهر حلوان به بهره برداری رسید. منتقدان ناصر مواردی نظیر دیکتاتوری، فساد، بی کفایتی، نقض حقوق بشر و چیرگی نظامی او بر ادارات سیاسی که الگوی دیگر دولت های مصر نیز شد را برشمرده اند.