جمال الدین تجلی لاهیجی

[ویکی فقه] جمال الدین تجلی لاهیجی، شاعر پارسی سرا، که در سده ۱۱ق/۱۷م، در ایران و هند زندگی می کرد.
تجلی لاهیجی، جمال الدین، فرزند سلیمان، شاعر و خوشنویسِ خطِ شکسته. اصل وی از رودسر است. او از جوانی به سرودن شعر روی آورد.
← سفر به مشهد و هند
(۱) آذربیگدلی، لطفعلی، آتشکده، به کوشش جعفر شهیدی، تهران، ۱۳۳۷ش.(۲) آرزو، علی خان، مجمع النفایس، به کوشش عابد رضا بیدار، پتنه، ۱۹۹۲م.(۳) آزاد بلگرامی، غلامعلی، مآثر الکلام، به کوشش عبدالله خان، لاهور، ۱۹۱۳م.(۴) آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعة إلی تصانیف الشیعة.(۵) هاشمی سندیلوی، احمدعلی، مخزن الغرائب، به کوشش محمدباقر، لاهور، ۱۹۶۸م.(۶) اوحدی بلیانی، محمد، عرفات العاشقین، نسخه خطی کتابخانه ملک، شم ۵۳۲۴.(۷) شفیق لچهمی، نراین، شام غریبان، به کوشش محمداکبر الدین صدیقی، کراچی، ۱۹۷۷م.(۸) شورا، خطی.(۹) عابدی، امیرحسین، تجلی.(۱۰) گلچین معانی، احمد، فهرست قسمتی از کتب خطی کتابخانه مرحوم عبدالحسین بیات، نسخه های خطی، دانشگاه تهران، ۱۳۴۸ش، شم ۶.(۱۱) گلچین معانی، احمد، کاروان هند، مشهد، ۱۳۶۹ش.(۱۲) مرکزی، خطی.(۱۳) منزوی، احمد، خطی.(۱۴) نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره، به کوشش وحید دستگردی، تهران، ۱۳۶۱ش.(۱۵) نهاوندی، عبدالباقی، مآثر رحیمی، به کوشش محمدهدایت حسینی، کلکته، ۱۹۳۱م.(۱۶) Indo-Iranica, Calcutta, ۱۹۶۰, vol XIII (۴).