جَمال الدّین اینْجوی شیرازی، حسین ( ـ ۱۰۳۵ق)
دولتمرد و فرهنگ نویس ایرانی. از سادات اینجوی شیراز بود. نیاهای او میرشاه محمود و میرشاه ابوتراب، در پادشاهی طهماسب صفوی اول، به ترتیب شیخ الاسلام و قاضی القضات ایران شدند. پدرش مشهور به شاه حسن در نیمۀ نخست قرن ۱۰ق به هند کوچید و در گجرات ساکن شد. جمال الدین ابتدا در خدمت شاهان دکن بود؛ سپس در ۹۹۴ به خدمت جلال الدین اکبر گورکانی پیوست و در شمار امرای او درآمد. بعد جهانگیر به او منصب پنج هزاری و خطاب عضدالدوله بخشید. جمال الدین با این که پیشۀ سپاهی گری داشت کمابیش ۳۰ سال به پژوهش در واژه های فارسی و پهلوی پرداخت. در ۱۰۰۵ اکبرشاه به او فرمان داد کتابی در لغت فارسی فراهم آورد. جمال الدین نیز در ۱۰۱۷ تألیف آن را به پایان برد و به نام جهانگیر، پادشاه وقت، فرهنگ جهانگیری (لکنهو، ۱۲۹۳) نامید. در ۱۰۳۰ به فرمان جهانگیر از خدمات دولتی معاف شد و با راتبه ا ی که از دستگاه گورکانیان می گرفت آسوده زندگی می کرد.
دولتمرد و فرهنگ نویس ایرانی. از سادات اینجوی شیراز بود. نیاهای او میرشاه محمود و میرشاه ابوتراب، در پادشاهی طهماسب صفوی اول، به ترتیب شیخ الاسلام و قاضی القضات ایران شدند. پدرش مشهور به شاه حسن در نیمۀ نخست قرن ۱۰ق به هند کوچید و در گجرات ساکن شد. جمال الدین ابتدا در خدمت شاهان دکن بود؛ سپس در ۹۹۴ به خدمت جلال الدین اکبر گورکانی پیوست و در شمار امرای او درآمد. بعد جهانگیر به او منصب پنج هزاری و خطاب عضدالدوله بخشید. جمال الدین با این که پیشۀ سپاهی گری داشت کمابیش ۳۰ سال به پژوهش در واژه های فارسی و پهلوی پرداخت. در ۱۰۰۵ اکبرشاه به او فرمان داد کتابی در لغت فارسی فراهم آورد. جمال الدین نیز در ۱۰۱۷ تألیف آن را به پایان برد و به نام جهانگیر، پادشاه وقت، فرهنگ جهانگیری (لکنهو، ۱۲۹۳) نامید. در ۱۰۳۰ به فرمان جهانگیر از خدمات دولتی معاف شد و با راتبه ا ی که از دستگاه گورکانیان می گرفت آسوده زندگی می کرد.