جمال الدین اصفهانی محمد

جَمال الدین اصفهانی، محمد (قرن ۶ق)
(یا: جمال الدین عبدالرزاق؛ عبدالرزاق اصفهانی) شاعر ایرانی. همانند نیاکانش زرگر بود. شاعری را از جوانی آغاز کرد. شعر او روان و خالی از تکلف است. در سرودن انواع شعر مهارت داشت و در قصاید خود گاه از سنایی و گاه از انوری تقلید کرده است. جمال الدین ستایشگر شاهان آل صاعد، خجندیان، و باوندیان طبرستان بود و با چند تن از شاعران بزرگ عهد خود، ازجمله خاقانی، انوری، رشیدالدین وطواط و ظهیرالدین فاریابی، نوشت و خواند داشت و با خاقانی و مجیر بیلقانی درافتاد. جمال الدین، عبدالرزاق حنفی مذهب بود و لکنت زبان داشت. وی قافله سالار شاعران معروف عراق در زمان خود است. در طرز سخن جمال الدین، سهولت بیان و لطافت معنی بیشتر مورد نظر است. قصاید وی هرچند استواری کلام قدما را ندارد، اما لطافت آن ها تا سرحدّ غزل است. غزلش یادآور غزل سعدی است. ظهیر فاریابی را ستوده است. کمال الدین اسماعیل پسر اوست. دیوان عبدالرزاق اصفهانی به تصحیح وحید دستگردی به چاپ رسیده است (۱۳۲۰ش).