جماعت دعوت و اصلاح تشکّلی است مدنی، در چارچوب اندیشهٔ اسلامی که در زمینه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی فعالیت می کند.
«جماعت دعوت و اصلاح» تشکّلی است مدنی در چارچوب اندیشهٔ اسلامی که با هدف حفظ اعتقادات و هویت اهل سنت ایران و نیز فراهم نمودن زمینه های رشد و توسعهٔ همه جانبهٔ زندگی فردی و اجتماعی مردم ایران در پرتو باور به کرامت ذاتی بشر، آزادی، عدالت، شورا، دگرپذیری و ارزش های بنیادین اخلاقی در ابعاد مختلف زندگی تشکیل شده است.
... [مشاهده متن کامل]
این تشکّل، برای ساختن آینده ای بهتر، از دانش و فناوری های روز بهره می گیرد و به اعتدال و میانه روی در تفکر و عمل و برقراری روابط و تعامل دموکراتیک با سایر احزاب، جنبش ها و تشکل ها پایبند است. هم چنین ارتقای سلامت جامعه و حفظ محیط زیست و اهتمام جدی به حقوق اعضا به عنوان سرمایه های انسانی و ارتقای توانمندی های آنان را از طریق آموزش مستمر، وظیفهٔ خود می داند.
جماعت دعوت و اصلاح، در کنگره چهارم که مردادماه سال ۱۳۹۴ تشکیل شد، شعار خود را «کرامت انسانی، معنویت اسلامی و هویت ایرانی» تعیین کرد. دبیرکل جماعت در توضیحی اجمالی پیرامون این شعار اظهار داشت:
«شما نیک می دانید که کرامت انسانی مستلزم احترام به آزادی، حقوق بشر، حقوق اقلیت های دینی و مذهبی و قومی و اهتمام به دموکراسی و پرهیز از خوانش های منافی کرامت انسانی از دین اسلام است.
برای نیل به معنویت اسلامی، فهم صحیح قرآن و سنت و ایمان عمیق و ارتباط وثیق با خداوند متعال و عمل متواصل، دوری از افراط و تفریط، توجه به اخلاق و نوگرایی لازم است.
هویت ایرانی، پیونددهنده و نقطهٔ اشتراک تمامی هویت های متعدد و متکثر فرهنگی، دینی، مذهبی، قومی و تمدنی ایران است. این هویت، به صورت برابر متعلق به همهٔ شهروندان این کشور است. جماعت به عنوان یک تشکل مدنی، دفاع از حقوق مذهبی و قومی را در چارچوب همبستگی مردم و تحقق برادری و وفاق اجتماعی وظیفهٔ خود می داند. »
عبدالرحمن پیرانی، دبیرکل جماعت: «جماعت دعوت و اصلاح از آغاز شکل گیری تا به امروز، دو هدف عمده را دنبال کرده است: نخست «پاسداری از باورهای اسلامی» و دوم «پرهیز از نزاع ها و درگیری های قومی - مذهبی».
«جماعت به عنوان یک تشکل فراگیر در تمامی مناطق اهل سنت فعالیت داشته و استراتژی اش این بوده که علی رغم برخی بی مهری ها نباید اجازه بدهیم دو اتفاق ناگوار بیفتد؛ نخست، رسیدن به درجهٔ «یأس» به سبب اعمال محدودیت ها که نتیجهٔ آن بی تفاوتی نسبت به سرنوشت جامعه و ترقی و وفاق آن خواهد بود؛ دوم رسیدن به نقطهٔ تندروی و افراط. »
«جماعت دعوت و اصلاح» تشکّلی است مدنی در چارچوب اندیشهٔ اسلامی که با هدف حفظ اعتقادات و هویت اهل سنت ایران و نیز فراهم نمودن زمینه های رشد و توسعهٔ همه جانبهٔ زندگی فردی و اجتماعی مردم ایران در پرتو باور به کرامت ذاتی بشر، آزادی، عدالت، شورا، دگرپذیری و ارزش های بنیادین اخلاقی در ابعاد مختلف زندگی تشکیل شده است.
... [مشاهده متن کامل]
این تشکّل، برای ساختن آینده ای بهتر، از دانش و فناوری های روز بهره می گیرد و به اعتدال و میانه روی در تفکر و عمل و برقراری روابط و تعامل دموکراتیک با سایر احزاب، جنبش ها و تشکل ها پایبند است. هم چنین ارتقای سلامت جامعه و حفظ محیط زیست و اهتمام جدی به حقوق اعضا به عنوان سرمایه های انسانی و ارتقای توانمندی های آنان را از طریق آموزش مستمر، وظیفهٔ خود می داند.
جماعت دعوت و اصلاح، در کنگره چهارم که مردادماه سال ۱۳۹۴ تشکیل شد، شعار خود را «کرامت انسانی، معنویت اسلامی و هویت ایرانی» تعیین کرد. دبیرکل جماعت در توضیحی اجمالی پیرامون این شعار اظهار داشت:
«شما نیک می دانید که کرامت انسانی مستلزم احترام به آزادی، حقوق بشر، حقوق اقلیت های دینی و مذهبی و قومی و اهتمام به دموکراسی و پرهیز از خوانش های منافی کرامت انسانی از دین اسلام است.
برای نیل به معنویت اسلامی، فهم صحیح قرآن و سنت و ایمان عمیق و ارتباط وثیق با خداوند متعال و عمل متواصل، دوری از افراط و تفریط، توجه به اخلاق و نوگرایی لازم است.
هویت ایرانی، پیونددهنده و نقطهٔ اشتراک تمامی هویت های متعدد و متکثر فرهنگی، دینی، مذهبی، قومی و تمدنی ایران است. این هویت، به صورت برابر متعلق به همهٔ شهروندان این کشور است. جماعت به عنوان یک تشکل مدنی، دفاع از حقوق مذهبی و قومی را در چارچوب همبستگی مردم و تحقق برادری و وفاق اجتماعی وظیفهٔ خود می داند. »
عبدالرحمن پیرانی، دبیرکل جماعت: «جماعت دعوت و اصلاح از آغاز شکل گیری تا به امروز، دو هدف عمده را دنبال کرده است: نخست «پاسداری از باورهای اسلامی» و دوم «پرهیز از نزاع ها و درگیری های قومی - مذهبی».
«جماعت به عنوان یک تشکل فراگیر در تمامی مناطق اهل سنت فعالیت داشته و استراتژی اش این بوده که علی رغم برخی بی مهری ها نباید اجازه بدهیم دو اتفاق ناگوار بیفتد؛ نخست، رسیدن به درجهٔ «یأس» به سبب اعمال محدودیت ها که نتیجهٔ آن بی تفاوتی نسبت به سرنوشت جامعه و ترقی و وفاق آن خواهد بود؛ دوم رسیدن به نقطهٔ تندروی و افراط. »
