جماعت اسلامی مصر ( به عربی: الجماعة الإسلامیة فی مصر ) یک جنبش اسلام گرای سنی مصری است که توسط آمریکا و اتحادیه اروپا به عنوان گروه تروریستی شناخته می شوند. این گروه سعی در جایگزین کردن دولت فعلی مصر با حکومت اسلامی را دارند. این گروه هم زمان با به قدرت رسیدن محمد مرسی اعلام کردند که با شیوه های غیر مسلحانه می خواهند به تشکیل دولت اسلامی کمک برسانند.
... [مشاهده متن کامل]
از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۸، جماعت اسلامی با مبارزه مسلحانه علیه دولت مصر مبارزه کرد و طی آن حداقل ۷۹۶ پلیس و سرباز مصری، جنگجویان جماعت اسلامی و غیرنظامیان کشته شدند. در طول جنگ، اجماعت اسلامی توسط دولت های ایران و سودان و همچنین القاعده حمایت شد. دولت مصر در آن زمان از ایالات متحده حمایت کرد.
گفته می شود این گروه تنها سازمان واقعی جنبش اسلامی در مصر می باشد. در حالی که ترور رئیس جمهوری مصر انور سادات در سال ۱۹۸۱ توسط یک گروه اسلامی دیگر بنام، جهاد اسلامی مصر، انجام شد بعضی ها تأیید می کنند که جماعت اسلامی مسئول یا حداقل در ارتباط با ترور انور سادات بوده است. در سال ۲۰۰۳، رهبری گروه و چندین نفر از مقامات عالی رتبه آن از زندان آزاد شدند و این گروه مجاز به از سرگیری فعالیت های صلح آمیز نیمه قانونی شد. عمر عبدالرحمان، روحانی که اکنون زندانی شده است، رهبر روحانی جنبش بود.
پس از انقلاب مصر در سال ۲۰۱۱، این جنبش یک حزب سیاسی، تشکیل داد که در انتخابات سال ۲۰۱۱ در مجلس نمایندگان مصر ۱۳ کرسی کسب کرد.
جماعت اسلامی به عنوان یک سازمان پوششی برای گروه های شبه نظامی دانشجویی مصر شروع بکار کرد، مانند جهاد اسلامی مصر پس از آنکه رهبری اخوان المسلمین متهم به خشونتهای دهه ۱۹۷۰ شد، شکل گرفت.
در ابتدا، این گروه عمدتاً در دانشگاه ها فعالیت می کرد و عمدتاً از دانشجویان بودند. در اصل، آن ها در اقلیت جنبش دانشجویی مصری بودند که در آن زمان تحت سلطه ناصریستها و مارکسیست های چپ بود. چپگرایان به شدت به دولت جدید سادات انتقاد می کردند و از او می خواستند تا با انتقامجویی علیه اسرائیل وارد جنگ شود، در حالی که رئیس جمهور سادات می خواست ابتدا ارتش را بازسازی کند. با این حال، با برخی از «همکاری گسسته و تاکتیکی» با دولت، مخالفان چپگرا به موفقیت هایی دست یافتند، این گروه ها شروع به گسترش تأثیراتشان در سال ۱۹۷۳ کردند.
جماعت به سرعت در دانشگاه ها گسترش یافت و در انتخابات اتحادیه به یک سوم آرای دانشجویان دست یافت. با این پیروزی ها آن ها یک پلت فرم ایجاد کردند که از طریق آن انجمن ها برای لباس اسلامی، پوشش زنان و جداسازی جامعه از طریق جنسیت تلاش می کردند. مدیران مدارس با این اهداف مخالفت کردند. در مارس ۱۹۷۶ آن ها در جنبش دانشجویی «نیروهای غالب» بودند و در سال ۱۹۷۷ «آنها کنترل کامل دانشگاه ها را در دست گرفتند و سازمان های دیگر به صورت غیر علنی درآمدند».
... [مشاهده متن کامل]
از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۸، جماعت اسلامی با مبارزه مسلحانه علیه دولت مصر مبارزه کرد و طی آن حداقل ۷۹۶ پلیس و سرباز مصری، جنگجویان جماعت اسلامی و غیرنظامیان کشته شدند. در طول جنگ، اجماعت اسلامی توسط دولت های ایران و سودان و همچنین القاعده حمایت شد. دولت مصر در آن زمان از ایالات متحده حمایت کرد.
گفته می شود این گروه تنها سازمان واقعی جنبش اسلامی در مصر می باشد. در حالی که ترور رئیس جمهوری مصر انور سادات در سال ۱۹۸۱ توسط یک گروه اسلامی دیگر بنام، جهاد اسلامی مصر، انجام شد بعضی ها تأیید می کنند که جماعت اسلامی مسئول یا حداقل در ارتباط با ترور انور سادات بوده است. در سال ۲۰۰۳، رهبری گروه و چندین نفر از مقامات عالی رتبه آن از زندان آزاد شدند و این گروه مجاز به از سرگیری فعالیت های صلح آمیز نیمه قانونی شد. عمر عبدالرحمان، روحانی که اکنون زندانی شده است، رهبر روحانی جنبش بود.
پس از انقلاب مصر در سال ۲۰۱۱، این جنبش یک حزب سیاسی، تشکیل داد که در انتخابات سال ۲۰۱۱ در مجلس نمایندگان مصر ۱۳ کرسی کسب کرد.
جماعت اسلامی به عنوان یک سازمان پوششی برای گروه های شبه نظامی دانشجویی مصر شروع بکار کرد، مانند جهاد اسلامی مصر پس از آنکه رهبری اخوان المسلمین متهم به خشونتهای دهه ۱۹۷۰ شد، شکل گرفت.
در ابتدا، این گروه عمدتاً در دانشگاه ها فعالیت می کرد و عمدتاً از دانشجویان بودند. در اصل، آن ها در اقلیت جنبش دانشجویی مصری بودند که در آن زمان تحت سلطه ناصریستها و مارکسیست های چپ بود. چپگرایان به شدت به دولت جدید سادات انتقاد می کردند و از او می خواستند تا با انتقامجویی علیه اسرائیل وارد جنگ شود، در حالی که رئیس جمهور سادات می خواست ابتدا ارتش را بازسازی کند. با این حال، با برخی از «همکاری گسسته و تاکتیکی» با دولت، مخالفان چپگرا به موفقیت هایی دست یافتند، این گروه ها شروع به گسترش تأثیراتشان در سال ۱۹۷۳ کردند.
جماعت به سرعت در دانشگاه ها گسترش یافت و در انتخابات اتحادیه به یک سوم آرای دانشجویان دست یافت. با این پیروزی ها آن ها یک پلت فرم ایجاد کردند که از طریق آن انجمن ها برای لباس اسلامی، پوشش زنان و جداسازی جامعه از طریق جنسیت تلاش می کردند. مدیران مدارس با این اهداف مخالفت کردند. در مارس ۱۹۷۶ آن ها در جنبش دانشجویی «نیروهای غالب» بودند و در سال ۱۹۷۷ «آنها کنترل کامل دانشگاه ها را در دست گرفتند و سازمان های دیگر به صورت غیر علنی درآمدند».
