جماعت ارمنیان پراکنده یا دیاسپورای ارمنی ( و یا به ارمنی اسپیورکاهایوتیون սփյուռքահայություն و به انگلیسی Spiurkahayutiun ) جوامع ارمنیِ ساکن در خارج از ارمنستان و قره باغ ( جمهوری آرتساخ ) را به وجود آورده است.
... [مشاهده متن کامل]
جمعیت ارمنی ساکن در سراسر جهان حدود ۱۱٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر تخمین زده می شود، اما تنها حدود ۳٬۳۰۰٬۰۰۰ نفر آن ها در ارمنستان و حدود ۱۴۰٬۰۰۰ نفرشان نیز در قره باغ و حدود ۱۲۰٬۰۰۰ نفرشان هم در جاواختی ساکنند.
جمعیت دیاسپورای ارمنی ( با بیشترین میزان جمعیتش در روسیه، ایالات متحده، فرانسه، آرژانتین، اوکراین، لبنان، سوریه، ایران و گرجستان ) حدود هشت میلیون نفر تخمین زده می شود. کمتر از یک سوم جمعیت ارمنیان جهان در ارمنستان زندگی می کنند.
در سدهٔ چهارم پیش از میلاد، جامعهٔ ارمنی خارج از ارمنستان بزرگ تر به این دلایل وجود داشت:
تحصیل در مراکز فرهنگی بیزانس، جنگ محتمل الوقوع برای دفاع از مرزهای شرقی امپراتوری عثمانی و همچنین دفاع از مرزهای شرقی و شمالی امپراتوری بیزانس.
به منظور جبران کاهش جمعیت بیزانس، ارامنه در آن مناطق اسکان داده شدند. تا سدهٔ یازدهم، مقامات بیزانسی اغلب واحدهای نظامی بزرگ خود را هم از سرزمین سنتی ارمنستان و هم از جوامع تازه اسکان یافته تأمین می نمودند. علی رغم فاصلهٔ جدایی آن ها از ارمنستان و علی رغم اینکه آن ها پیروی خود را از شاخهٔ کلیسای حواری ارمنی قطع نمودند ولی روابط و پیوندهای خود با خانواده هایشان در ارمنستان را حفظ نمودند. چنان که کیلیکیه در طی سده های هفتم و هشتم از ساکنان ارمنی پر شد و آن ها در مواجهه با عرب ها و بیزانس به اجبار یا به اختیار در آنجا ساکن شدند. در طی سدهٔ یازدهم ارمنستان دودمان باگراتونی به دست بیزانس سقوط کرده و سلجوقیان به آناتولی هجوم آوردند.
در چنین محیط پر هرج و مرجی مهاجرت های بیشتری از ارمنستان به سمت کیلیکیه صورت گرفت که سرانجام منجر به تشکیل شاهزاده نشین ارمنی در منطقه و بنیانگذاری پادشاهی ارمنی کیلیکیه شد. پس از سقوط پادشاهی ممالیک و از دست دادن دولت ارمنی در ۱۳۷۵م حدود ۱۵۰٬۰۰۰ ارمنی این منطقه را ترک نموده و جوامع نو از آن ها در قبرس، بالکان و ایتالیا ساکن شدند. گرچه یک دیاسپورای ارمنی در طی عهد باستان و سده های میانه به وجود آمد ولی تعداد آنان پس از مهاجرت ها از عثمانی، روسیه و قفقاز رشد نمود.
... [مشاهده متن کامل]
جمعیت ارمنی ساکن در سراسر جهان حدود ۱۱٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر تخمین زده می شود، اما تنها حدود ۳٬۳۰۰٬۰۰۰ نفر آن ها در ارمنستان و حدود ۱۴۰٬۰۰۰ نفرشان نیز در قره باغ و حدود ۱۲۰٬۰۰۰ نفرشان هم در جاواختی ساکنند.
جمعیت دیاسپورای ارمنی ( با بیشترین میزان جمعیتش در روسیه، ایالات متحده، فرانسه، آرژانتین، اوکراین، لبنان، سوریه، ایران و گرجستان ) حدود هشت میلیون نفر تخمین زده می شود. کمتر از یک سوم جمعیت ارمنیان جهان در ارمنستان زندگی می کنند.
در سدهٔ چهارم پیش از میلاد، جامعهٔ ارمنی خارج از ارمنستان بزرگ تر به این دلایل وجود داشت:
تحصیل در مراکز فرهنگی بیزانس، جنگ محتمل الوقوع برای دفاع از مرزهای شرقی امپراتوری عثمانی و همچنین دفاع از مرزهای شرقی و شمالی امپراتوری بیزانس.
به منظور جبران کاهش جمعیت بیزانس، ارامنه در آن مناطق اسکان داده شدند. تا سدهٔ یازدهم، مقامات بیزانسی اغلب واحدهای نظامی بزرگ خود را هم از سرزمین سنتی ارمنستان و هم از جوامع تازه اسکان یافته تأمین می نمودند. علی رغم فاصلهٔ جدایی آن ها از ارمنستان و علی رغم اینکه آن ها پیروی خود را از شاخهٔ کلیسای حواری ارمنی قطع نمودند ولی روابط و پیوندهای خود با خانواده هایشان در ارمنستان را حفظ نمودند. چنان که کیلیکیه در طی سده های هفتم و هشتم از ساکنان ارمنی پر شد و آن ها در مواجهه با عرب ها و بیزانس به اجبار یا به اختیار در آنجا ساکن شدند. در طی سدهٔ یازدهم ارمنستان دودمان باگراتونی به دست بیزانس سقوط کرده و سلجوقیان به آناتولی هجوم آوردند.
در چنین محیط پر هرج و مرجی مهاجرت های بیشتری از ارمنستان به سمت کیلیکیه صورت گرفت که سرانجام منجر به تشکیل شاهزاده نشین ارمنی در منطقه و بنیانگذاری پادشاهی ارمنی کیلیکیه شد. پس از سقوط پادشاهی ممالیک و از دست دادن دولت ارمنی در ۱۳۷۵م حدود ۱۵۰٬۰۰۰ ارمنی این منطقه را ترک نموده و جوامع نو از آن ها در قبرس، بالکان و ایتالیا ساکن شدند. گرچه یک دیاسپورای ارمنی در طی عهد باستان و سده های میانه به وجود آمد ولی تعداد آنان پس از مهاجرت ها از عثمانی، روسیه و قفقاز رشد نمود.
